"বহাগ মাথোঁ এটি ঋতু নহয়

নহয় বহাগ এটি মাহ

অসমীয়া জাতিৰ

ই আয়ুস ৰেখা

গণ জীৱনৰ ই সাহ

বহাগত জাতিয়ে স্নান কৰে

মলিয়ন বস্ত্র সলায়

সংগ্রামী জীৱনতো ৰণ প্রেৰণা

দিয়ে বৰদৈচিলাই

ওফৰাই দুখ নাগপাশ....."

"এটা গান শেষ হ'ল, যি গানৰ দোলাত থাকে আমাৰ বহাগ, সেই গান শেষ হ'ল" ... ভূপেন দালৈ আমাৰ শ্ৰদ্ধাৰ্ঘ্য৷৷

................................................................................................................................................

নঙলামুখত একলম...
এটি সৰু কাহিনী:

কণমানি ছোৱালীজনীয়ে ভাগৰুৱা দেউতাকক অ'ফিচৰপৰা অহাৰ পিছত সুধিলে, 'দেউতা, তুমি কাম কৰি এঘন্টাত কিমান পইচা পোৱা?'৷ দেউতাকে একো নামাতিলে, মুখেৰে৷ আকৌ সুধিলে ছোৱালীজনীয়ে৷ এইবাৰ বিৰক্তিৰে ক'লে দেউতাকে, 'দুশ টকা'৷

কণমানিজনীয়ে এইবাৰ দেউতাকক এশ টকা খুজিলে৷ মৃদু ধমক দি দেউতাকে কৈ উঠিল, 'পুতলা কিনিবলৈ মই তোমাক এশ টকা দিব নোৱাৰো৷ যোৱা শুই থাকাগৈ'৷ মুখখন ফুলাই তাই বিচনাত পৰিল৷ অলপ পিছত দেউতাকৰ মনটো বেয়া লাগি তাইৰ কাষলৈ গ'ল -'মা জনী, বেয়া নাপাবা দেই৷ অ'ফিচৰ টেনশ্যনৰ কাৰণে তোমাক মিছাকৈ খঙতে কিবা কৈ দিলোঁ৷ এয়া লোৱা এশ টকা'৷ তাই মিচিকিয়া হাঁহি মাৰি টকা এশ গাৰুৰ তলত থলে| দেউতাকে দেখিলে গাৰুৰ তলত বহুত খুচুৰা পইচা৷

'হাৰে, তোমাৰ লগত দেখো বহুত পইচা আছে!'

'এতিয়া মোৰ লগত মুঠ দুশ টকা জমা হ'ল!' পইচাখিনি গণি ক'লে তাই৷

'ইমান পইচাৰে তুমি কৰিবা কি?? পুতলা-আইচক্ৰীমত খৰচ নকৰিবা কিন্তু৷'

তাই হাঁহিলে, 'তোমাক দিম দেউতা৷ এই দুশ টকাৰে তোমাৰ পৰা এঘন্টা কিনি ল'ম যাতে কাইলৈ তুমি এঘন্টা আগত ঘৰ আহি মোৰ লগত অলপ খেলিব পাৰা'৷

...... ব্যস্ততা! সকলো ব্যস্ত! তথাপিও এই ব্যস্ততাৰ মাজতে আমাৰ এইচিয়ানসকলে অতি উৎসাহেৰে ব্লগটিৰ বাবে লিখনি পঠিয়ালে, তাৰ বাবে সকলোলৈ ধন্যবাদ! এতিয়া ব্যস্ততাৰ মাজতে সময় উলিয়াই ব্লগটি পঢ়ি, মতামত দি আমাক উৎসাহিত কৰিলে আনন্দিত হ'ম৷

ৰঙালী বিহুৰ অশেষ শুভকামনা থাকিল৷

বিনম্ৰতাৰে,

দিগন্ত কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য

(Diganta K Bhattacharya: CSE-2002 batch)

................................................................................................................................................

"বিহুকুৱঁৰী আৰু নাকৰ আঘাট……."

ড: মাখন লাল দাস

সেয়া হয়তো ১৯৭৮/৭৯ মানৰ কথা ৷ তেতিয়া বিহু মানে লতাশিল, ভৰলু নাইবা নিউফিল্ডৰ বিহুৰ কথাই মনলৈ আহে৷ লতাশিলৰ বিহুকুৱঁৰী প্ৰতিযোগিতাৰ আকৰ্ষণ আছিল সৰ্বাধিক৷ এইচিয়ান ৰাইজ সকলো কোনোমতে পিচ পৰি থকা ভকত নহয়৷ ৰাতি লতাশিলৰ বিহুচাবলৈ যাবৰ বাবে দুখনকৈ বিশেষ বাছৰ আয়োজন কৰা হ’ল সহকাৰী সাধাৰণ সম্পাদকৰ দ্বাৰা৷ এচটিচিৰ ৰঙা বাছ দুখন এইচিয়ানৰ বাপতি সাহোন যেন আছিল তেতিয়া৷ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ লগতে কলেজৰ শিক্ষক-কৰ্মচাৰীৰ পৰিয়ালৰ সদস্য সকলো সাজি-কাচি ওলাল৷ প্ৰায় চাৰিখন বাছৰ জোখৰ মানুহেৰে বাছ দুখন ভৰি পৰিল৷ মোৰ সকলোতকৈ প্ৰিয় আসনখন আছিল দ্ৰাইভাৰৰ কাষৰ দীঘল চীটটো৷ ৬ নং ছাত্ৰাবাসত থকা কাৰণে মনে বিচৰা চীটটো পাবলৈ বেচি অসুবিধা নহৈছিল৷ ভীৰ বেছি হ’লে ইঞ্জিনৰ ঢাকনিখনৰ ওপৰত কিছুমান বহে৷ তাতো থাই নহলে কিছুমানে দ্ৰাইভাৰৰ পিছপিনৰ ঠাইখিনিতে নিজৰ বিশাল দেহবোৰ বিশেষ কৌশলেৰে খাপ খুৱাই লৈ যাত্ৰা কৰে৷ মাত্ৰ আধা ঘন্টাৰহে কথা, সকলো চলি যায়৷

সন্ধিয়া সোনকালে ভাত-পানী খাই সকলো সাজু হ’ল৷ নিৰ্দ্দিষ্ট সময়ত বাছ দুখন চলিবলৈ ধৰিলে, প্ৰথমতে লাহে লাহে, কিজানি ক’ৰবাত বাটে পথে কোনোবা ৰৈয়েই আছে হেজাৰ আশা বুকুত বান্ধি, লতাশিলৰ বাবে৷ তেনে কাৰোবাক এৰি থৈ যোৱাৰ কল্পনাই কৰিব নোৱাৰি৷ সুন্দৰবড়ীত বাছ দুখনে সুন্দৰ বেগ ল’লে৷ ভৰলু পাৰ হৈ কাছাৰী পালোগৈ অনায়াসে৷ কাছাৰীত ঘোষণা কৰি দিয়া হ’ল যে ৰাতি বাৰ বজাত বাছ উভটিব কলেজলৈ, সকলো যাতে সময়মতে বাছত উঠেহি৷ শুনিবলৈ যেন কাৰো আহৰি নাই, এৰাল চিগা গৰুৰ দৰে সকলোৱে লৰ ধৰিলে লতাশিল পথাৰলৈ৷ চকুৰ পচাৰতে এইচিয়ান সকল বিশাল জনসমুদ্ৰত বিলীন হৈ গ’ল বিহুকুৱঁৰী চাবলৈ, মঞ্চৰ বাহিৰে ভিতৰে৷

ৰাতি ১১মান বজাতে আহি বাছত বহিলোহি মোৰ প্ৰিয় আসনখনত৷ বেছিভাগলোক তেতিয়াও বিহুকুৱঁৰী চোৱাতে মচগুল৷ বাছখন কিন্তু প্ৰায় ভৰি পৰিছে আমাৰ দৰে অলপধতুৱা কিছুমানেৰে৷ দ্ৰাইভাৰৰ কাষৰ চীটটোও ভৰি পৰিল৷ মোৰ সম্মুখত, ইঞ্জিনৰ ঢাকনিখনৰ ওপৰত বহি আছিল কেইটামান সৰু ল’ৰা৷ ৰাতি বাৰ বাজো বাজো৷ বেচেৰাহতক টোপনিয়ে বৰকৈ আমনি কৰি আছিল৷ কাষত বহি থকা বন্ধু এজনৰ লগত কথা পাতি সময় পাৰ কৰিব ধৰিলো, বাৰ বাজি গ’ল যদিও বাছখন চলাৰ কোনো লক্ষণ দেখা নাছিলো৷ অনেক দাদাসকল তেতিয়াও হয়তো বিহুকুৱঁৰী চোৱাতে ব্যস্ত৷ টোপনিয়েও আক্ৰমণ কৰিবলৈ চেগ বিচাৰিবলৈ ধৰিলে৷ হঠাতে মূৰত এটা প্ৰচন্ড আঘাট৷ চকুৰে ধোঁৱা-কুৱা দেখিলো৷ যেন এটা প্ৰকান্ড শিলহে পৰিল মূৰত, এনেকুৱা লাগিল৷ হাতেৰে মুৰটো পিহিবলৈ ধৰিলো৷ হঠাতে চকু গ’ল সম্মুখত বহি থকা সৰু ল’ৰাটোলৈ৷ বেচেৰাই মোৰ ফালে চাই, লাজতে মিচিক মাচাক হাঁহি নিজৰ নাকটো মোহাৰি আছে৷ বুজিবলৈ বাকী নৰ’ল৷ বেচেৰাই টোপনিৰ আমেজতে বাগৰি পৰিছিল মোৰ মূৰৰ ওপৰত আৰু নাকেৰে মোৰ মূৰত কৰিছিল প্ৰচন্ড আঘাট৷ দুয়োৰো টোপনি পলাই ফাট মাৰিলে৷ বিহুকুৱঁৰীৰ কথাও ক’ৰবাত লুকাল৷ 

সেই ল’ৰা এতিয়া বিশালাকায় ব্যক্তি৷ বাটে-ঘাটে দেখা পালে নাকৰ আঘাটটোহে এতিয়াও মনলৈ আহে৷

(Dr. Makhan Lal Das: Chemical-1984 batch)

................................................................................................................................................

বিহুৰ স্মৃতি

        "বিহু বিহু লাগিছে গাত" 

প্ৰণীতা বৰা

বহাগ আহিল৷ বিহু আহিল৷ কুলি কেতেকীয়ে জনাই দিলে৷ গুৱাহাটীত বহুত বছৰ আগতে কুলিৰ মাত শুনা মনত আছে৷ কপৌ বুলিলে অসমত চাৰিওফালে ঢোলৰ মাত৷ মুগাৰ কাপোৰ পিন্ধি ধুনীয়া, ধুনীয়া ছোৱালী কপালত ডাঙৰ ৰঙা ফোট৷ যদিওবা অসমৰ পৰা বহু দুৰৈত, তথাপিও টি.ভি. ছেনেলৰ যোগেদি আমি অসমৰ বিহু দেখিবলৈ পাইছো৷ কমকৈ হলেও আমাৰ গাতো বিহু বিহু লাগিছে৷ হয়, আমাৰ মনতো বিহু, বিহু!!

সৰু কালৰ কথা মনত পৰিছে৷ শ্বিলং চহৰত আছিলো৷ এখন নে দুখন বিহুৰ ফাংছন হৈছিল ৷ এবাৰ ৺ভূপেন হাজৰিকা আৰু ৺জয়ন্ত হাজৰিকা আহিছিল ৷ একেবাৰে সৰু আছিলো, ৫ বা ৬ বছৰমান বয়স আছিল ৷ দেউতাই কোলাতলৈ দেখুৱাইছিল ৷

৺ভূপেন হাজৰিকা আৰু ৺জয়ন্ত হাজৰিকাই ‘অটৰিক্সা চলাওঁ আমি দুয়ো ভাই’ গানতো গাইছিল৷ লগত ইন্দ্ৰ বনিয়াও আছিল৷ ইন্দ্ৰ বনিয়াই সকলোকে ‘তিতা কেৰেলাৰ মিঠা আছাৰ’ বনাবলৈ শিকাইছিল৷ এবাৰ শ্বিলংৰ বিহুতলীলৈ শৰ্মিলা ঠাকুৰো আহিছিল৷ তেওঁ অসমীয়াত কথা ক’ব নোৱাৰাৰ বাবে সকলোকে ক্ষমা খুজিছিল৷ সেইবাৰ শ্বিলং চহৰত প্ৰথম বিহু কুঁৱৰী প্ৰতিযোগিতা আৰম্ভ হৈছিল৷ মাত্ৰ চাৰিজনী প্ৰতিযোগী৷

মোৰ আঠ বছৰ বয়সত দেউতা চাকৰি সূত্ৰে গুৱাহাটীলৈ বদলি হৈ আহিল৷ গুৱাহাটী ঘৰ ৰাজগড় বিহুতলীৰ ওচৰতে৷ বিহুৰ গোটেই কেইদিন গা ওখল-মাখল৷ ৰাজগড় বিহুতলীত প্ৰতি বছৰে ৺দিলীপ শৰ্মা, সুদক্ষিনা শৰ্মা, ৺ঋতুপৰ্ন শৰ্মা আহিছিল৷ তেখেত সকলৰ ঘৰ বিহুতলীৰ ওচৰতে আছিল৷ ৺গোপাল বড়োৱে মেন্ডোলিন বজাইছিল৷ সমৰ হাজৰিকা, মনীষা হাজৰিকা, কুইন দাস, খগেন মহন্ত, অৰ্চ্চনা মহন্ত,… … বহুতো শিল্পীৰ সমাবেশ হৈছিল আমাৰ ৰাজগড় বিহুতলীত৷

Rajgarh Bihu-Moncho

ৰাজগড় বিহুতলীত বিহু চাই পাৰ হৈছিল আমাৰ কৈশোৰ আৰু যৌৱন৷ কেতিয়াবা আমি লতাশিল খেলপথাৰৰ ডাঙৰ বিহুখন চাবলৈ গৈছিলো৷ এবাৰ ভূপেন হাজৰিকা আহিছিল তালৈ, লগত অন্জুদেৱী৷ সেইবাৰ ভূপেন হাজৰিকা বহু বছৰৰ মূৰত লতাশিল বিহুত গান গাবলৈ আহিছিল৷ প্ৰায় তিনি ঘন্টামান গান গাইছিল৷ ৰাতি আহি ঘৰ পাওঁতে বহুত দেৰি হৈছিল৷

ৰাজগড়ৰ বিহুতলী আমাৰ বৰ মৰমৰ আছিল৷ নিজৰ ঠাই, চিনাকি মানুহ৷ চুবুৰিৰ গোটেইজাক ছোৱালী একেলগে বিহু চাবলৈ গৈছিলো৷ সেইদিনবোৰৰ কথা মনত পৰিলে এতিয়াও মন ৰোমাঞ্চিত হৈ যায়৷

বিয়াৰ পাছত শিৱসাগৰত আছিলো৷ প্ৰথমতে টাউনতে ভাড়াঘৰত আছিলো৷ শিৱসাগৰত মই উজনি অসমৰ প্ৰকৃতিৰ মাজৰ বিহু দেখা পাইছিলো৷ গোটেই চহৰখনতে বিহুৰ পৰিবেশ৷  চাৰিওফালে হুচৰীৰ দল৷ কিছুমান সৰু লৰা-ছোৱালীৰ হুচৰী দল, কিছুমান  দল যুৱক-যুৱতীৰ৷

ৰাতি ৰাতি এটা ডাঙৰ হুচৰীৰ দল আহি ওলাইছিল৷ এবাৰ ৰাতিপুৱা পাঁচমান বজাতে আহিছিল হুচৰীৰ দল এটা৷ আমি থকা ভাড়াঘৰৰ মালিকৰ ঘৰ শিৱসাগৰৰ কোঁৱৰপুৰ গাৱত| দলটো আহিছিল সেই গাওঁখনৰপৰা৷ নাচনীকেইজনীৰ টোপনি ধৰি আছিল, ভাগৰো লাগিছিল৷

গোটেই ৰাতিটো তেওঁলোকে বেলেগ বেলেগ ঠাইত নাচি নাচি আহিছিল৷ নাচনী কেইজনীয়ে মুগাৰ মেখেলা-চাদৰ পিন্ধা নাছিল, পিন্ধিছিল মুগা ৰঙৰ সূতাৰ কাপোৰ৷ ঘৰৰ গৃহস্থই তেওঁলোকৰ আগত শৰাইত মাননি দি ডিঙিত গামোচা লৈ আঠু কাঢ়ি সেৱা কৰিছিল আশীৰ্বাদ বিচাৰি৷

শিৱসাগৰত মই বিহুৰ আচল ৰূপ অৰ্থাৎ প্ৰকৃতিৰ মাজৰ বিহু দেখা পাইছিলোঁ৷ শিৱসাগৰত কেইবছৰমান থকাৰ পিছত গুজৰাটৰ ৰাজধানী আহমেদাবাদ পালোগৈ৷ আহমেদাবাদত বহুত অসমীয়া মানুহ৷ আমি তাত খুব ভালকৈ বিহু পাতিছিলো৷ চিৰা-লাৰু-পিঠাৰ লগতে বিহু হুচৰীৰে সুন্দৰ বিহুৰ পৰিৱেশ৷ আহমেদাবাদতে মই বহুত নতুন ধৰণৰ পিঠা বনাবলৈ শিকিলো উজনিৰ অসমীয়া মহিলাৰপৰা৷ সুতুলী পিঠা, লাউ পিঠা, ফেনী পিঠা - এইবোৰ দেখিলোঁ, খাইও পালোঁ আৰু বনাবলৈও শিকিলোঁ৷

আহমেদাবাদত অনা-অসমীয়া মানুহৰ মাজত অসমীয়া পাট-মুগা আৰু আমাৰ বিহু নাচৰ বৰ সমাদৰ৷ বিহু নাচ তেওঁলোকে খুব ভাল পায়৷ বহুতে নাচিবলৈও শিকে৷ মোৰ পুৰণি কাপোৰ এযোৰ এনেকৈ নাচিবলৈ দিওঁতে শেষত আহমেদাবাদৰপৰা অহাৰ সময়ত বাঙালী মানুহ এঘৰৰ ছোৱালী এজনীক দি আহিলোঁ৷

২০০৫ চনত আমি আহমেদাবাদৰপৰা নিউ মুম্বাইলৈ আহিলোঁ৷ ইয়াত অসম ভৱনত বিহু পতা হয়৷ পিচে ইয়াৰ বিহু সেৰেঙা৷ আহমেদাবাদৰ দৰে নহয়| ঠাই বেলেগ, মানুহো বেলেগ৷

সকলোলৈ বিহুৰ মৰম যাচিলোঁ৷ নতুন বছৰ সকলোৰে বাবে শুভ হওঁক৷ হাঁহি-আনন্দৰে উপচি পৰক সকলোৰে জীৱন৷৷

(Pranita Bora: EE-1986 batch)

................................................................................................................................................

Rong Tumi Hoba Ne

Monmee Phukan

Bihu. ‘Rongali Bihu’ for me, sixteen years ago, meant a perfect three days of fun at my grandma’s. Another good thing about it was that, it essentially meant new dresses and subsequent squeals of delight. Though we are all grown-ups now, thankfully, nothing of the fun has changed in these sixteen years. We still go to my grandma’s for Bihu. I mention sixteen years here because that’s the farthest my memory goes when it comes to celebrating Rongali Bihu. My parents are originally from Sibsagar and truth be told, Bihu whether Rongali, Bhogali or Kongali, is best celebrated in the villages of Assam.

Although Rongali Bihu in Assam calls for a week-long celebration, the first three days are of chief importance. To give a very brief introduction onRongali Bihu – the word ‘Rongali’ comes from the Assamese word ‘Rong’ which means joy and because it is celebrated in the month of ‘Bohag’, it is also aptly called ‘Bohag Bihu’. Rongali Bihu marks the beginning of the Assamese New Year as well as Spring. It is the most joyous of the three Bihus, all of which are celebrated, commemorating various stages of paddy cultivation in Assam – Rongali Bihu to commemorate the beginning of paddy cultivation, Kati Bihu to pray for a healthy harvest of the sown crops and finally Bhogali Bihu to celebrate the rich harvest.

Things really take on a new look during Rongali Bihu. The trees grow new green leafy branches, flowers bloom their vibrant best and the atmosphere comes alive with the musical notes of the kuli and keteki birds. Spring is really a beautiful time of the year. Everything looks and smells so fresh and wonderful! People in Assam all set about to welcome Spring and the New Year with great festivity;  the women can be seen grinding Bora rice in their dhekis to make pithas or daintily weaving gamuchas on their looms (taat-xaal).

The last day of the Assamese year is dedicated to the cows and cattle, and is celebrated as Goru Bihu. Cows are sacred for the Assamese people. The Assamese farmers show their reverence and affection for their cows on the day of Goru Bihu and pray for their well-being. The cowsheds are cleaned anew and the cows and bulls are given a special bath with the traditional paste of ‘maah’ (split-sprouts) and ‘haalodhi’ (turmeric). Vegetables like pumpkins, brinjals, cucumbers, bitter-gourds and turmeric roots are sliced and arranged on a three-prong ‘chaak’ (which resembles a skewer). One of the prongs of the ‘chaak’ is then bent and the ‘chaaks’ are exchanged between neighbours as a gesture of friendship. The cows are then given these ‘chaaks’ to eat. The onlookers of this event chant gleefully,

   “Lau kha, bengena kha, bosore bosore baarhi jaa!”

The cows are then led to their cleaned sheds where their backs are ceremonially brushed lightly with branches of the ‘Digloti’ tree: this is believed to keep flies away. Last year, my sisters and I took this task of brushing their backs. Such fun it was!

The traditional game of ‘Koni-juj’ or Egg-Fight is also played on the day of Goru Bihu. Two take an egg each and ram them against each other. The one, whose shell breaks, loses and has to forfeit his egg. The winner keeps it and plays another competitor; and the game proceeds. Needless to say, it is great competition and fun to watch. One needs to be very skilled to win and collect the 'beaten' eggs.

Ancient mantras handed down the generations, to ward off evil forces and to protect the house from unpredictable mishaps, are scribbled on dried leaves of the Naahor tree and hung on the doorways and window-tops. The ritual of tying straw ropes around the bark of betel-nut trees and other fruit trees for productivity is also followed. Everything to usher in the auspicious New Year!

As the blue sky slowly mellows down to a dull dusky grey, the cowsheds are aired with the fumes of ‘jaag’ or ‘thupa’ of ‘haati-khuriya’, ‘maakhiyoti’ and ‘beehlongoni’ branches and leaves, to rid them of mosquitoes and germs. The cows are worshipped and offered special ‘pithas’ (pancakes) to eat. The old ‘poghas’ or ropes around their necks are done away with and replaced with new ones made of the bark of ‘tora’ or ‘moraapaat’ plants. With this, the last day of the year and Goru Bihu comes to a joyous end.

The very next day is the first day of the New Year and is celebrated as Manuh Bihu with great fervour. On this day, the head of the family is paid obeisance and gifted home-spun No-Gamucha’s as Bihuwaan by every member of the family as a mark of respect. The Ahom people believe that if the ancestors’ blessings are upon the household, no harm can ever happen to the family. Hence, ancestors are specially worshiped on this day and their blessings invoked.

The young pay their respect to the elders and gifts (Bihuwaans) are exchanged. Everyone wears new clothes on this day. After they are done with offering ‘naam’ (prayers) in the ’naamghor’, the whole family sits together and have ‘jolpan’ of doi (curd), sira (flaked rice), gur (jaggery), hurum and handoh. Hurum incidentally is a special type of puffed rice which is a speciality of the Ahom people. Varied types of pithas (til-pitha, narikol-pitha, gheela-pitha, pheni-peetha, bhaapot-diya-pitha), cakes and laddoos made of til, coconut, jaggery and vermicelli, all prepared by the women of the house, are savoured and eaten with gusto. People visit each other’s homes and make merry.

Lunch is another special affair. Eggs of the ‘Aamroli’ ants are fried together with chicken eggs and served with special rice-beer (haaz). Amidst the regular dishes of chicken and duck meat, a special vegetarian dish is also made from 101 types of leafy vegetables (xaak) and medicinal herbs: this is to keep illnesses at bay.

The teenagers dress up in their traditional wear – the girls don muga reeha-mekhela-saador and wear colourful jun-biri and dhul-biri around their necks and silver gaam-khaarus on their wrists. They tie up their hair in a bun and adorn it with flowers of the kopou tree (orchids) and stick a gogona(a small musical instrument made of bamboo) too. A huge red vermilion bindi on their forehead completes their elegant look as they step out of their homes to join the dhuliyaas (drummers) for husori. The boys don muga blouses and cotton ‘suriyaas’ (dhotis) and tie gamuchas around their waists and heads. The colourful and vibrant group then goes from house to house singing and dancing along to the tune of pepa, baanhi, gogona and dhol.Their Bihugeets speak of love, hope and joy. Every heart dances along merrily to these beautiful Bihugeets. The husori group blesses each household with wishes and prayers of good health and prosperity on the occasion of the New Year, while graciously accepting the offeredBihuwaans, pithas, sweets and other delicacies.

The Rong Ghor in Sibsagar, built by the Ahom king, Swargadeo Pramatta Singha, is a double-storied building overlooking a huge field named Rupohi Pothar. Every year, during Rongali Bihu, Rong Ghor used to go abuzz with the presence of the royal king, his ministers and other spectators, who would watch the cock-fights, buffalo-fights and Bihu dances in the Rupohi Pothar from up there. The royal kings and the people, dancers and warriors of those times are now a part of history, but their spirit still lingers on. Even to this day, every year, Rong Ghor and Rupohi Pothar come alive with Bihu festivities. The atmosphere there is a riot of colours and music. Troupes from all over Assam come here every year to participate in the annual Bihu dance competition. It is a delight to watch these dances and those who have never experienced this mega-event, are honestly missing much.

Truly, Rongali Bihu is a very special festival, close to my heart. I feel blessed to be born an Assamese and to have got a chance almost every year to celebrate Rongali Bihu in the traditional way with my loved ones. The tune of the pepa, the rhythmic beats of the dhol, the enticing music of thegogona, the love-instilling Bihugeets and all the special food and rituals of Rongali Bihu, make it so very special and dear to me! Rongali Bihu unites one and all in the true sense of the term. Every person in Assam, irrespective of caste, creed or religion is infected by its charm and intoxicating joy. Spring could never have been heralded in a better way.

On this auspicious day of Rongali Bihu, I take this chance to wish all the readers a very happy Bihu and a New Year. May this year usher in interesting times! 

Happy Rongali Bihu! Make merry, spread Rong!

(Monmee Phukan: Chemical - 2011 batch)

................................................................................................................................................

QUIZ TIME

Maharnav Gogoi

1. What does the below picture trying to say (sing!)?

2. Connect the pictures.

(Answers will be posted here after 7 days!! So try and you can submit your answers in fb group! Surprise gifts are waiting for you!!!)

(Maharnav Gogoi: Electrical - 2011 batch)

................................................................................................................................................

Md. Nurul Huda and Mrinmoy Boruah inaugurated our first printed version(designed by Niraj Saraf) of Puja blog in GoA'2011 

................................................................................................................................................

যন্ত্রণাৰ এটি আধৰুৱা ক'লাজ 

দেৱাশীষ গগৈ

শীতৰ এই সেমেকা ৰাতি,

এক নষ্টালজিক কল্পনাৰ ছন্দোময় ধ্বনিত

সাৰ পাই উঠে মোৰ সপোনবোৰে

সীমাৰ পৰিধি ভাঙি ।

অদূৰত অচিনা পখিটিৰ যন্ত্রণাকাতৰ আৰ্তনাদ।

নিশাটিও যে গাভৰু হৈ পৰিছে।

তই দেখিছনে বাৰু ?

নিয়ৰৰ মুকুতাবোৰৰ আঁৰত সেয়া তাৰেই হৰ্ষোল্লাস।

কুঁৱলীৰ ডাঠ চাদৰখনৰ আঁৰত যেন

ভুমুকি মাৰিব বিচাৰে মোৰ সপোনবোৰেও।

বুকুৰ অব্যক্ত সেই বিষাদ গুঞ্জন -

তইও যে নুশুন।

তইও যে নুবুজ।

এটি অপূৰ্ণ সপোনৰ পাছত যে মই ঘূৰ্মুটিয়াই ফুৰিছো।

হয়তো মোৰ এই প্রতীক্ষা অনন্তকালৰ ;

প্রতীক্ষাৰো এটা সুকীয়া আমেজ আছে জাননে!

প্রতীক্ষা....প্রতীক্ষা....প্রতীক্ষা....

ধূসৰ হৈ পৰিছে মোৰ সেই সপোন,

শ্রান্ত-ক্লান্ত মোৰ মনৰ ধ্বংসাৱশেষ।

নিগৰি নিগৰি ওলাই অহা প্রতিটো অশ্রুকণাৰ আঁৰত

জিলিকি উঠিছে সেই বেদনাগধূৰ স্মৃতিবোৰ,

লগৰী হেৰুৱা নিশাৰ পখিটিৰ দৰে।

উহ !! কি যে যন্ত্রণা ।।

(Debashish Gogoi: Chemical - 2013 batch)

................................................................................................................................................

অলেখিত ইতিহাসৰ ৰোমন্থন 

এক বলত এক ৰান 

প্ৰতিভূ দত্ত

১৯৮৯-৯০ কলেজ সপ্তাহ৷

ক্ৰিকেট  মেটচখন আছে হোষ্টেল চাৰিৰ লগত৷ টিম  ছিলেক্চন হৈ আছে তিনি নম্বৰৰ ফিল্ডত৷ পুৰাদমে Practice চলিছে৷ মই বলটো লৈ অফ স্পিন আৰম্ভ কৰিলো৷ তেতিয়ালৈকে মই জীবনত যিমান বাৰ অফ স্পিন কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিলো এবাৰো বল টাৰ্ন কৰা মনত নপৰে৷ সেই দিনা কি হ’ল নাজানো মোৰ অফ স্পিনত অফ স্পিন নালাগে লেগ স্পিনো হ’বলৈ ধৰিলে৷ কোনে কি বুজিলে নাজানো মই কিন্তু গম পাই গ’লো কথা কি! যিমান বাৰ বল কৰিলো সিমান বাৰ বল  পিটচত থকা শিলগুটিত পৰিল৷ গতিকে বলে অফ স্পিন, লেগ স্পিন সব হবলৈ ধৰিলে৷ আমাৰ দলত মোৰ নামটো এতিয়া আৰু নোসোমাই পাৰে নে? পালো যেতিয়া আৰু কোনে পাই!! বগা পেন্ট, জোতা আদি গোটাই আনিলো ৷

দলত থকা কেইজনমান ছিনিয়ৰ আছিল কাম্য প্ৰসাদ মিশ্ৰ দা, কুশল ভূঞা দা, নিপন দাস দা, অভিজিৎ ভূঞা দা, ৰাজীব দাস দা, ভবেশ দা, ৰাজজ্যোতি দাস দা৷ বাকী নামবোৰ মই অলপ পাহৰিছো (বহুত বছৰ হ’ল)৷ কাম্য দা, কুশলদা, অভিজিৎ ভূঞা দা, ৰাজীব দাস দা মেইন ষ্ট্ৰাইক বলাৰ৷ নিপন দাই অফ স্পিন কৰিব৷
খেল আৰম্ভ হ'ল ৷ 
চাৰি নম্বৰৰ হৈ খেলিছিল সৌৰভ দা, বনজিত দা, আমাৰ লগৰ চন্দন দাস, প্ৰাণজিত বৰা৷ 
চাৰি নম্বৰৰ প্ৰথম বেটিং৷ অপেনিং আছিল গৌৰভ বুঢ়াগোহাই দা আৰু বনজিত দা৷ ১০ ৰাণ মান নৌ হওঁতেই গৌৰভ দা আউট৷ 
বনজিত দা State Level-ত খেলা Player৷ কটনৰ দিনৰে পৰা জানো, একে হোষ্টেলতে আছিলো৷ সাংঘাটিক Stylish Batsman৷ তেওঁৰ exquisite ground strokes, drives আছিল৷ তেওঁ ২৩ কৰি আউট হৈছিল৷ অলপ আশাৰ ৰেঙণি দেখিলো৷ বেট ধৰিবলৈ আহিল চন্দন৷ কোকৰাঝাৰৰ পৰা আহিছে, তাত লুইত পৰীয়া তৰুণ সংঘৰ হৈ খেলে (কোকৰাঝাৰত  লুইতৰ পাৰ!!)৷ আগৰ এখন Practice Matchত ৭৫ মান কৰি দেখুৱাইছে৷ বনজিত দাই চন্দনক সকিয়াই গ’ল: আৰু কোনো নাই, তোৰ ওপৰতেই ভৰসা৷
শুনিয়ে মন ভাল লাগি গ’ল৷ 
চন্দনৰ বেটিং আৰম্ভ হ’ল৷ অকণমান পাছতে Partner আউট হ’ল৷ আৰু এটা উইকেট গ’ল৷ ৫০ মানত ৪ উইকেট৷ আমাৰ confidence বাঢ়ি গ’ল৷  আহিল সৌৰভ দা৷ সবেই ক’লে : সৌৰভ বলাৰ, সৌৰভ বলাৰ৷ ফাৰ্ষ্ট চেমটো (চন্দন) উৰাই দিলে হৈ যাব কাম ৷
সেই Partnershipত close in-ৰ ফিল্ডাৰ কিজনে বল অলপ চুবলৈ পালে, আমি deep-ত থকা কিজনে বল ওপৰেৰে উৰি যোৱাহে দেখিলো৷ বলাৰ, বলাৰ বুলি কোৱা সৌৰভ দাই ৭টা ছয় মাৰিলে, চন্দনে ২টা ছয় মাৰিলে৷ সৌৰভ দা ৭২, চন্দন ৫৪৷ ২৫ ওভাৰত ১৮৪ ৰাণ৷ 
আমাৰ বেটিং আৰম্ভ হ'ল৷ স্ক'ৰবৰ্ডত ৰাণ বুলিবলৈ একো নাই তেনেকৈ৷ এফালৰ পৰা বাঘা-বাঘা Batsman আউট হৈ গৈ আছে৷ তাৰ মাজে মাজে আকৌ ৱাইড, ন' বল, বাই, মিচ ফিল্ডিংৰ জোৰত দুই-এক ৰাণ হৈ আছে৷ ১৮৪ নালাগে ১০০ ৰাণো নহব৷ বুজি গলো সকলোৱে৷ বাউন্ডেৰীৰ বাহিৰত বহি আছো৷ চাৰিৰ বলাৰে বল কৰে, আমাৰ Batsmanএ বেট ঘূৰাই৷ ৰাণ—চাণ একো নহয়৷ Supporterএ উপায় নাপায় নিজৰ Batsmanকে গালি পাৰিবলৈ ধৰিলে৷
বেলেগ এটা কথা ক’বৰ মন গৈছে৷ ঘটনাটো এনে ধৰনৰ৷ লুইতপৰীয়া চন্দনে 4^th নে 5^th চেমিষ্টাৰ এজনলৈ কেইবাটাও Short Pitch মাৰিলে৷ চিনিয়ৰৰ সহ্য নহ’ল৷ চন্দনৰ ওচৰলৈ গৈ ক’লে : আব্বে, তই 1^st চেম হৈ Short Pitch মাৰিছ??? পাবি মছলা৷ চন্দনৰ হাজিৰ জৱাৱ : দাদা nextটো In-Deeper মাৰিম৷

এটা সময়ত, বেট ধৰিবলৈ আহিল বণি (অভিজিৎ) দা৷ উস্ কি আক্ৰমনাত্মক বেটিং , কি মাৰামুখি বেটিং !!!ছেহৱাগ বা ৱাৰণাৰে কি কৰে? 

সেইদিনা দেখিলো মোৰ জীবনৰ এটা স্মৰনীয় ইনিংছ৷ Clean Hitting৷ অভাৰৰ প্ৰথমতেই ৪ বা ৬ কিবা এটা মাৰি দিয়ে আৰু অভাৰ শেষ হোৱাৰ আগতেই ১ ৰাণ এটালৈ নন্-স্ত্ৰাইকিং এণ্ড পাই গৈ৷ পাছৰ অভাৰত আকৌ একে কাম কৰে৷ 

কেই ৰাণমান বাকি আছে জিকিবলৈ৷ আমাৰ ৮ নম্বৰ Batsman আউট হ'ল৷ 

বেট ধৰিবলৈ আহিল তিনিৰ স্পেসিয়েলিষ্ট ১০ নম্বৰ Batsman৷ তেৱো কোকৰাঝাৰৰ পৰায়ে অহা৷ Batsmanজন হ’লো মই৷ কি প্ৰেছাৰ আছিল বুজাব নোৱাৰো এতিয়া৷ মই বেট ধৰিবলৈ গৈ আছো৷ মই প্ৰথম বলটো  কেনেকৈ খেলিব লাগিব সেইটো  বুজাই বুজাই চাৰিজনমান ছিনিয়ৰ মোৰ লগতে আহি পিটচ পালেহি৷ নকলেও হ'ব ছাগৈ উপদেশতো কি আছিল !

"তই/ তুমি চকু কান মুদি ৰাণ এটা ল'লেই হ'ল৷ বণি নন্-স্ত্ৰাইকিং এণ্ডত আছে"

এনেকুৱা অবস্থা পাৰিলে ছিনিয়ৰকিজনে মোৰ হৈ বেটিঙেই কৰিলে হয়৷ তেখেতসকল বাধ্যত পৰিহে উভতি গ’ল৷ মোৰ মনত আছে সৌৰভ দাৰ এক্সপ্ৰেস ডেলিভাৰী ৷ উপদেশমতেই কান মুদি বেট লগাই দিলো৷ বল ফাইন লেগৰ ফালে গ'ল৷ এক ৰাণ!!!

মই গৈ নন্-স্ত্ৰাইকিং এণ্ডত৷ মনতে ভাবিলো - জিকি গ'লো৷

পাছৰ ব'ল৷ সৌৰভ দাৰ বল৷ প্ৰায় আন্ডাৰ আৰ্ম কৰিলে অহাৰ দৰে চুচৰি যোৱা বল এটা, আমি সৰুতে কৰা গ্ৰাছ বল৷ বণি দাই সজোৰে বেট ঘূৰালে৷ ই কি !!!! বল বণি দা বেটৰ তলেৰে গৈ লাগিলগৈ ষ্টাম্পত৷ বণি দা আউট!!!! ৫৩ বলত ৮৪ ৰাণ৷ বণি দায়ো ৭টা ছয় মাৰিছিল৷ নিপন দা ১১ নম্বৰত আহিল৷ পাছে আমি দুটাই মিলি ৩ ৰাণহে কৰিব পাৰিলো৷ আচল কামফেৰা কৰিব নোৱাৰিলো :( 

উপহংসাৰ:

সেই খেলখনেই মোৰ এ.ই.চি. জীবনৰ শেষ খেল আছিল৷ কাৰন মই দুনাই চিলেক্ট নহলো আৰু!! কিন্তু এটা কথা৷ মোৰ strike rate 100%৷ এটা ব’লত এক ৰাণ কৰিছিলো, তাকো  নট আউট৷ কিয়যে মোক আকৌ টিমত নল’লে আজিও গম নাপালো৷৷ বণিদাৰ  কাৰনেও এ.ই.চি. জীবনৰ শেষ খেল আছিল৷ তেওঁ ফাইনেল চেমিষ্টাৰত আছিল৷ কেইদিনমান আগতে লগ পাই  বণিদাক সেই খেলখনৰ কথা মনত পেলাই দিছিলো৷ বণি দাই ক’লে সেই খেলখনত হৰাৰ দুখত হেনো তেওঁ বহুদিন ক্ৰিকেট নেখেলাকৈ আছিল৷ সেই খেলখনত দুখ ইমানেই বেছি লাগিছিল হেনো যেতিয়া AECIANSত তেওঁ নাম Inter Hostel Cricketৰ Highest Scorer হিচাবে ওলাইছিল খঙতে আলোচনীখনেই দলি মাৰি দিছিল৷ সচাঁকৈ AECত হোৱা Inter Hostel খেলবোৰৰ Emotion বোৰ বৰ Intense আছিল৷ এইখেলখন হৈ যোৱা আজি ২২ বছৰতকৈয়ো বেছি হ’ল৷ মই Blogৰ কাৰনে লিখিবলৈ লৈ সেইখেলখনৰ লগত জড়িত কেইবাজনৰো লগত কথা পাতিলো৷ মই খেলখনৰ নাম লোৱাৰ লগে লগে আটাইকেইজন ৰোমাঞ্চিত হৈ উঠিল৷ খেলখনৰ কথা এনেদৰে কৈ গ’ল যেন যোৱা কালিহে খেলখন হৈ গৈছে!!

সেই খেলখনত হৰাৰ দুখৰ কথা ওলালেই যেতিয়া আৰু এটা গুপুত তথ্য আজি ফাদিল কৰি দিওঁ আজি৷ হাৰি উঠি গোটেই হোষ্টেলত শোকৰ বণ্যা৷ গতিকে ৰাতি ইতো পাৰ্টিক ‘এটেক’ কৰাৰ প্লেন এটা হ’ল৷ পাছে দিপৰ বিলৰ ফালৰ পৰা অহা ‘গেলন’ কেইটা অলপ ষ্ট্ৰং আছিল৷ গতিকে ২/৩ ঘন্টামানৰ ভিতৰতে শোকসন্তপ্ত আটাইকেইজন টোপনিত লালকাল হ’লো৷ গতিকে ‘এটেক’ কৰাৰ প্লেন তল পৰিল৷ নহ’লে সেই ৰাতি কি লঙ্কা কান্ড হ’ল হয় ভাবিলে আজিও ভয় লাগি যায়৷
(বণি দা আৰু চন্দনৰ সহায় লৈ)
(Pratibhu Dutta: Electrical - 1993 batch)

................................................................................................................................................

Fallacies and Theories 

Agniswar Mitra

(Disclaimer: All characters appearing in the undergoing lines are fictitious. Any resemblance to any real persons, living or dead, sane or insane, good or evil is purely coincidental.)

By the time, Avik entered his four years degree course; he understood that in three years, fortunes may take a roller coaster ride. He started his journey from his small town as a bright young teenager and enrolled in a premier college in the capital. He made friends which have lasted till the time this story has been told and has enjoyed his campus life. He remembered what he had promised to his father while leaving his small town. That day near the night super (read night bus), his father had told him.

“See, from now on, you will be on your own. You have to repeat such a performance in 12th. I know you can do it.”

Avik beamed with confidence,” You need not take tension, Dad. I will be the topper.”

Well the story did turn out to be a thriller from the 11th std. Exam onwards.  First it was “Dad I think I will not be among the toppers.”  That was after the 11th std. Exam.

He remembered that his father wished him to study in a college of international repute and he had ordered some study materials when he had joined the premier college, some Brilliant notes. Well those had become history by then, because of the blanket of dust that had gathered over those packets. He had a firm look at those packets that day and decided to reap some economic benefits after the 12th Final exam out of those. That thought alone decided his future. The happy soul had no idea of his future. Poor soul, he was to reap those economic benefits then….only to screw up his academic life as others had thought then and so truly.

After the 12th …” Dad, I will surely score 80%” and he ended nowhere nearby………….Then, “I won’t leave Assam, so I won’t study in place outside Assam (what an audacity????) …Following that after the entrance exam for the four years degree course, he had told his father that he had done reasonable well. But the morning, when the newspaper reached their home, all hell broke loose. Avik’s roll number figured at the fag end of the waiting list. Somehow Avik managed to get admitted to a four year degree college. “Ok, fine…so what; I will be the topper in the department” This was only what Avik could manage in front of his horror struck father, who was still trying to figure out the whole thing about his brilliant son(??). A statement bereft of any confidence or commitment.

As time passed, Avik was in a quandary, how he would manage so many things at a time. He had to pass so many exams every six months, he had to sneak into the hostel teams, whichever sport that was, he had to think of ideas for the hostel wall magazine twice a year, he had to party with his friends whose numbers increased every passing day, he had to visit the city everyday and to make matters worse, by then he didn’t have a girlfriend. But one thing he realised was, campus life was fun. Seniors were not that bad, as he had thought, the young ladies of his batch were not that unfriendly as he used to believe when he joined the campus. The professors were not that devilish as some of them portrayed themselves to be.

Once he was alone in the canteen, which was one of those rare occasions, he saw a couple coming to the canteen. It was early evening and the canteen was humming with activity. He thought where he has seen such a walk. It was one of those walks, which one prays to the almighty, that the road should never end. Some amazing laziness was there in that style of walking. After few minutes of serious head scratching he could remember where he had seen that. Yes, he had seen couples walking like that near and inside the big park in front of the college where he had studied before joining the campus.

“Enough is enough. Somehow I have to find for myself a girlfriend.” On that note, Avik left the canteen and kept walking without knowing where to go. He assured himself that such aimless wandering was a normal thing in the campus and there were many like him. In fact, there were even some who didn’t know why they had boarded the outbound bus and only to be back by the next one.

A year was about to be over but Avik was still unable to manage, acquire or forge a relation with a girl. Equally, one of Avik’s friends was concerned about himself that he also couldn’t do any such heroics in the last one year. So frustrated was he that at a leisurely drinking session he told Avik………

“I agree that I am not handsome like a hero. Neither am I filthy rich nor I a topper. But does that mean I can’t have a girlfriend. You know I met a girl few days back in the college bus and helped her with her bag which was huge. Again I met her next day near the canteen. I find her very cute. I was thinking of the next step. Then you know what happened!! That moron from hostel 2 said he knows the girl and she is 2 years senior to us”

Avik couldn’t control himself and burst out laughing. He started reassuringly…..”After my thorough survey and research, I have found some data which might be helpful for people like us”.  He took out a piece of paper out of the chest pocket of his faded green T shirt, which seemed to be a back of envelope type calculation sheet and continued……

“First you have to have a junior batch to have a girlfriend. Usually girls prefer seniors as their boyfriend. Haven’t you seen that senior didi of that department with that boy from Hostel 6? But super seniors or even more senior is not ideally preferred. You know why?

The friend was listening with rapt attention and only could manage …”Why?”

Avik grinned and started on a scholarly tone……”If the girl is 2 or 3 years junior, then the boy won’t be with her in the last year at the college and the boy can scout outside for better prospects and in the reverse case the girl may fall for someone else in the campus only. So it is all about a calibrated approach. Anything can happen between the extremes, faith surplus or faith deficit”.

Good friend: “So we can’t think about our batch mates right now…right?”

Avik sarcastically: “Did the Princi told you not to do so when you joined the campus? Maintain your rappo and God willing all will turn out to be fine”…Avik was fanatically trying to end the conversation with his dumb friend (according to Avik). 

One their way to the water tank, from where they were about to catch the bus to their campus, Avik said with a wry smile…”There is one way, fairly guaranteed that you can have a girlfriend.”

“What….???”

Avik: ” but that way involves a fair bit of money.”

Good Friend was almost agitated..”So you mean to say, I will have to buy a girlfriend.”

Avik: “Be the General Secretary of the students’ Union. There is a General Secretary’s quota. The General Secretary usually grabs the most fashionable of the super junior girls as his girlfriend.”

Avik was not wearing that faded green T shirt and not even his sleepers. Well he was not topless or bare foot. He was well dressed, albeit borrowed from a hostel friend, waiting in anticipation. The first half classes seemed wasted times. During the mid day break in the canteen sipping the insipid cuppa of tea, his Good Friend came with a burst of zeal and whispered……..“They are there, let’s go.”

Avik was passing away his time talking with one of his female classmates and casually replied to his Good Friend, “ Where???”

Good Friend...” Administrative Building….let's go, let’s go…..quick.” 

“Hey you, what’s your name?................................No reply came even after the same question for 3 times.

Being a senior Avik felt insulted…….Now there should be some etiquettes when you deal with a senior, he felt. Perhaps he was angry that someone is not respecting his newly acquired Senior status. Such misplaced anger, he felt so years later. Well he might have made such expressions to make all feel what he felt at that time. After a reasonable period of silence, the girl standing next to the one to whom the question was being hurled at, said

” Sorry dada, she doesn’t understands Assamese………………”                   (To be Contd.)
(Agniswar Mitra: Mechanical - 1999 batch)

................................................................................................................................................

ৰাশিফল 

ৰামানুজ গোস্বামী

মেষ (অ,ল) :

বছৰৰ প্ৰথম ভাগত আপোনাৰ বাল্টিং,  মগ, গা ধোৱা চাবোন আদি হেৰাব পাৰে যদিও  বছৰৰ শেষৰ ফালে ঘুৰাই পোৱাৰ সম্ভাবনা আছে ৷ পাগঘৰৰ আলমিৰাটোৰ পাছফালে মকৰাই জাল বান্ধিব ৷ কৰ্মক্ষেত্ৰত Isentropic হ’ব যদিওঁ আপোনাৰ Enthalpy নকমে ৷ নতুন কাম কৰা ছোৱালী এজনীৰ সন্ধান পাব ৷ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে নকল কৰিলে ধৰা পৰাৰ ভয় আছে ৷

প্ৰতিকাৰ — ক’লা ছাগলী এটা চুৰ কৰিবেচিলে ভাল ফল পাব ৷

বৃষ  (ই, উ, ব) :
বছৰটোত ভাল ইনক’ম হ’ব ৷ কছাইৰ দোকান খুলিলে লাভ হোৱাৰ পূৰ্ণ সুযোগ আছে ৷ Adiabatic Compression ওচৰৰ ঘৰৰ মেকুৰীটো মৰিব পাৰে ৷ AECত হেৰুৱা Fx-82 calculator-ৰ সন্ধান পাব ৷
প্ৰতিকাৰ — গৰু এটা গছত এদিনৰ কাৰনে উঠাই থ’লে মঙ্গল হ’ব ৷

মিঠুন (ক, ছ) :

আপোনালোকৰ যতে-ত’তে, যেতিয়াই-তেতিয়াই প্ৰেম জাগ্ৰত হয়৷ এই বছৰ অফিছ/বাছ/ফেছবুক আদিত প্ৰেম হৈ ঘৰত কন্দল হোৱাৰ সম্ভাবনা আছে৷ মাংস খালে প্ৰায়ে দাঁতত ফছিব পাৰে৷ ঘৰৰ পানী টেঙ্কিৰ Material—ৰ Young’s Modulus কমি যোৱাৰ বাবে টেঙ্কিত ফাট মেলিব পাৰে৷ অবশ্যে হোটেলত এসোপা খাই পইছা নিদিয়াকৈ ফুটিলে ধৰা নপৰিব৷ Norton আৰু Thevenin Theorem দুটা পাহৰি যোৱাৰ বাবে আপুনি কৰবাত লাজ পাব পাৰে৷  

প্ৰতিকাৰ — বাওঁহাতৰ বুঢ়া আঙুলিটো গা ধোৱাৰ পাছত আলপিঙেৰে খুচিব, প্ৰত্যেক বুধবাৰে৷

কৰ্কট (ড, হ) :

ৰাহুৰ ওপৰত বৃহস্পতিৰ পূৰ্ণ দৃষ্টি থকাত জুৱা খেলত প্ৰবল ধন লাভৰ যোগ আছে৷ বিহুতলীত বহি বিহু চাবলৈ চকি নাপাব৷ চেঙেলীয়া লৰাৰ দম খাবপাৰে৷ কাম কৰা লৰা বা ড্ৰাইভাৰে বজাৰ কৰিবলৈ দিয়া ধন আত্মসাৎ কৰিব৷ ব্যবসায় আদি Isobaric আৰু Isothermal হৈ পৰিব৷ T-s Diagram দুৰ্বলহ’ব, যাৰ বাবে সৰু সুৰা অসুখ যেনে চৰ্দি, কাঁহ, পেট চলা আদি থাকিব৷

প্ৰতিকাৰ — বন্ধ ৰুম এটাত বহি জুই ধৰি ১১টা জলকীয়া পোৰক৷

সিংহ (ম, ট)
গুৱাহাটিত থাকিলে বাঘৰ মুখামুখি হ’ব৷ লটাৰী খেলত বাল্ব/টিউব লাইট আদি জিকিব পাৰে৷ নেইল কাটাৰটো হেৰাব পাৰে৷ জোতা নিপিন্ধাকৈ অকল মোজা পিন্ধি খোজ কাঢ়িলে পিছল খাই দাতঁৰ পৰা তেজ ওলাব পাৰে৷ দূৰ সম্পৰ্কীয় ভাগিন ভতিজা আহি Diode/Triode/AC/DC/Motor/Generator আদিৰ পাৰ্থক্য সুধিব পাৰে৷

প্ৰতিকাৰ — Vernier Caliper এডাল টুকুৰা—টুকুৰ কৈ কাটি ৰাস্তাৰ কুকুৰকেইটাক খুৱাওক৷
কণ্যা (প, ঠ) :

শণি প্ৰথম স্থানত বহি থকাৰ বাবে গোটেই বছৰটোত কেইবাবাৰো চাবি হেৰাব, গেছৰ চিলিন্ডাৰ নাপাব আৰু বোকা ৰাস্তাত গাড়ী ফছি যাব ৷ কিন্তু মঙ্গল শুভ স্থানত  থকাৰ বাবে আন কোৰোবাৰ পাৰ্ছ, ঘড়ী আদি হেৰাই পাব ৷ যদি লেথ মেছিন আছে তেল দি ৰাখিব — অন্যথা মামৰে খাব ৷ ছচমাৰ Poisson’s Ratio কমিব পাৰে ৷ 
প্ৰতিকাৰ — এক পেগ মদিৰাৰ লগত এক চামুছ Sulphuric Acid (নাপালে Nitric Acid) মিহলাই পান কৰিব ৷

তুলা (ৰ, ত) :
এই বছৰটোত Bernouli’s Equationটো ভাল ভাবি আপুনি বহুত Research কৰিব পাৰে ৷ Ohm’s Lawটোৰ ওপৰত আপুনি সন্দেহ দেখুৱাৰ বাবে পিতৃ-মাতৃৰ লগত মতানৈক্য হ’ব পাৰে ৷ অফিছৰ হাৰ্ড কপি থোৱা ফাইলবোৰ পইতাচোৰা বা নিগণিয়ে খাব পাৰে ৷ বুধ বেকাহৈ থকাৰ বাবে মাঘ মাহত মাতটো ভাঙিব পাৰে ৷

প্ৰতিকাৰ — এডাল ম’ম জ্বলাই লৈ ঘোৰা এটাৰ পাছফালে ঠিয় হৈ নেজডাল সম্পূৰ্নকৈ জ্বলাই দিয়ক ৷

বৃশ্চিক (ন, য) :

দিনত শুলে  Otto Cycle, Carnot Cycle, Diesel Cycle বা Brayton Cycle আদি ভয়ানক সপোনবোৰ  দেখিব পাৰে ৷ লেপটপৰ ভিতৰত নিগণিয়ে পোৱালী দিব ৷ সন্তানে ঘৰৰ বস্তু চুৰ কৰি বাহিৰত বেচিব পাৰে ৷ পতি—পত্নিৰ সম্পৰ্ক উন্নত হ’ব ৷

প্ৰতিকাৰ — আঠুৱা তৰি এফাল দাঙি তিনি ৰাতি শুব আৰু ৰুমত মহ খেদোৱা ঔষধ নাৰাখিব ৷

ধনু (ভ, ধ, ফ) :

১৬ জি.বি. মেমৰী কাৰ্ড লৈ সকল সতৰ্ক হওঁক, কিয়নো এই বস্তুটোত ভাইৰাছ এটেক বেছি হ’ব৷ জোতাৰ ভিতৰত চুক ভেকুলী সোমাব পাৰে৷ ছিলিং ফেনখন এন্টি ক্ল’কৱাইজ ঘুৰিব পাৰে যিয়ে বতাহ নিদি Exhaust Fanৰ কাম কৰিব পাৰে, যাৰবাবে মজিয়াৰ ধূলি আদিয়ে ৰুম বৰবাদ কৰিব পাৰে ৷  

প্ৰতিকাৰ — T-Square এডাল লগত লৈ শুব ৷

মকৰ (খ,জ ) :

আপোনৰ  B.E.    ছাৰ্টিফিকেটখন ডুপলিকেট বুলি কথা এটা প্ৰচাৰ হ’ব পাৰে, যাৰ ফলত আপুনি মনোকষ্ট পাব ৷ দেৱালীৰ ফটকা ফ্ৰী কৈ পোৱাৰ যোগ আছে ৷ শুক্ৰ আপোনাৰ জন্মস্থানৰ অধিপতি হোৱাৰ বাবে বিহু—পূজা আদিত পকৰি / বুটা ভজা আদিৰ বেপাৰ কৰিলে ধন হাতলৈ আহিব ৷

প্ৰতিকাৰ — ১৬টা হাঁহ কনী ফেটি লৈ বৰাচাউলৰ লগত মিহলাই খালি পেটত খাব ৷

কুম্ভ  (গ.শ,স ) :

সপ্তম স্থানত মঙ্গল বহি থকাৰ বাবে আপোনাৰ মোবাইলত থকা সকলো ফ’ন নম্বৰ Auto Delete হ’ব পাৰে ৷ ওচৰৰ ঘৰৰ কুকুৰ / গাহৰি আদি হেৰালে অযথা পুলিচে আপোনাক উঠাই নি হাৰা শাস্তি কৰিব পাৰে ৷ জঙ্ঘল ভ্ৰমনৰ যোগ আছে ৷ পেটত যদি কিবা Reciprocating Compressor লগাই থৈছে Compression Ratio কমি যাব পাৰে ৷ কাণৰ ভিতৰত থকা Rotary Compressorৰ Efficiency ঠিকেই থাকিব ৷

প্ৰতিকাৰ — অমাবশ্যাৰ নিশা শ্মশানতম’ম এডাল জ্বলাই লৈ Second Semester Graphics—ৰ Sessional এটা কৰি AEC—ত জমা দিয়ক ৷

মীণ  (দ,চ ) :

এই বছৰ আপুনি বহুত ভাল মাছ খাবলৈ পাব ৷ পোষ্ট—পেইড মোবাইলৰ বিল দিলেও আপোনাৰ আউট গয়িং কটা যাব, যিহেতু আপুনি জমা দিয়া নথি—পত্ৰবোৰ জালি বুলি প্ৰমাণিত হ’ব ৷ বছৰৰ শেষৰ ফাললৈ আপোনাৰ Mechanical Efficiency  কমি যাব যদিও Thermal Efficiency বাঢ়িব পাৰে ৷ AEC—ধাবাত বাকী থাকি গ’ল যদি, পৰিশোধৰ বাবে আপোনাক বিচাৰি আহিব পাৰে ৷

প্ৰতিকাৰ — শিলগুটি এটা মাৰি ওচৰৰ থানাখনৰ খিৰিকীৰ আইনা দুখন ভাঙক৷
Click here to show in English font

Mesh – bosoror prothom bhagot apunar balting,mug,ga-dhua sabun adi herabo pare jodiu,bosoror xexor fale ghurai puar xombhaona ase.Pak ghoror almirah-tur pisfale mokorai jal bandhibo, Kormo khetrot isentropic hobo, jodiu apunar enthalpy nokome. Natun kaam kora suwali ejonir xondhan pabo. Satra –satri-e nokol korile dhora porar bhoi ase.
Protikar – Kola sagoli eta sur kori besile bhal fol pabo.
Brish – Bosor tut bhal income hobo.kosai-r dukan khulile labh huar purno xujog ase.Adiabatic compression hoi usoror ghoror mekuritu moribo pare.AEC-t herua Fx-82 calculator-r xondhan pabo.Bidyat Uttam.fridge / table fan/grinder adi short circuit hoi joli jabo pare.
Protikar – Gosot goru eta edinor karone uthai thole mongol hobo.
Mithun – Apunalokar jote –tote, jetiai tetiai prem jagroto hoi.Ei bosor tut office/bus/FB adit prem hoi ghorot kondol huar chance ase.manso khale prai-e datot fosibo pare.Ghoror panir tanki-r material-or young modulus komi juar babe tanki’t faat melibo pare.Abosye hotel-t exopa khai poisa nidiake futile dhora noporibo. Norton aru Thevenin Theorem duta pahori juar babe apuni
korbat laj pabo pare.
Protikar – bauhaator burha anguli-tu ga dhuar pasot alpinere khusibo, protyek budh bare.
Korkot – Rahur uport brihospotir purna dristi thokat,jua khelot probol dhon labh-or jog ase.Bihutolit bihu saboloi soki napabo.Sengelia lora dom khabo pare.Kam kora lora ba driver-e bozar koriboloi dia dhon atmosat koribo.Licence loi furileu gari-bike adit police-or pallat poribo. Byabasay adi isobaric aru isothermal hoi poribo. T-s diagram durbbal hobo, jar babe xaru xura
axux jene sordi,kah,pet sola adi thakibo.
Protikar – bondho room etat bohi jui dhori 11 ta xukan jolokia purak.
Sinha – Guwahati-t thakile baghor mukha mukhi hobo.Lottery khelot bulb/ tube light adi jikibo pare.nail cutter tu herabo pare.jota nipindhakoi okol muja pindhi khoj karhile pisol khai dator pora tez ulabo.kam kora suali joni driver-or logot polai jabo pare.Dur xomporkio bhagin bhotija ahi diode /triode/AC /DC/ motor/generator adir difference xudhibo pare.
Protikar – veriner scale edal tukura tukur koi kati rastar kukurok khuai diok.
Konya – Xoni prothom sthan-ot bohi thoka babe gutei bosor tut keiba baru sabi herabo, gas cylinder napabo, boka rasta gari phosi jabo. Kintu mongol xubho sthanot thoka babe karubar purse,ghori adi herai pabo.ghorot Jodi lathe machine ase,tel di rakhbo –anyatha Mamore khabo.Soshmar poissan’s ratio komibo pare.
Protikar – Ek peg modor logot esamus sulphuric acid (napale nitric acid) milai khabo.
Tula – Ei bosor tut bernouli’s equation tu bhul buli bhabi apuni bahut research koribo pare.Ohm’s law tu-r uporotu apuni xondeh dekhuat pitri-matri-r logot motanoikya ghotibo pare.Office-or hard copy thua filebur poitasura ba nigonie khabo.Budh bokri hoi thoka babe magh mahot mat tu bhagibo pare.
Protikar – edal mom jolai loi ghra etar pisfale thio hoi nejdal xampurnokoi jolai diok.
Brichhik – Dinot xule otto cycle, carnot cycle,diesel cycle ba brayton cycle adi bhoyanok xapun bur dekhibo pare.laptop-r bagor bhitorot nigonie puwali dibo.Xontane ghoror bastu sur kori bahirot besibo pare.Poti-potnir xomporko unnata hobo.
Protikar – Athua tori efal dangi tinirati xubo aru room-ot moh khedua oukhodh adi narakhibo.
Dhanu – 16 GB-r memory card loi fura xokol xotorko houk, kionu ei bosortut virus attack besi hobo.Jota-r bhitorot suk bhekuli xumabo pare. Ceiling fan khon beya hoi anticlockwise ghuribo pare, jie botah nidi exhaust fan-or dore kaam koribo jar babe mojiar dhuli adie room borbad koribo.durga pujat suti napabo pare.
Protikar – T-square eta rati logot loi xubo.
Mokor – Apunar B.E.-r certificate khon duplicate buli eta kotha prosar hobo pare,jar folot apuni manoxik kosto pabo pare.Deewalir photka free-te puar jog ase. Xukra-e apunar jonmo sthan-ot adhipoti huar babe bihut -puja adit pokori / boot bhaja adir bepar korile dhon hatoloi ahibo.
Protikar – 16 ta hahkoni kesai feti loi bora saulor lohot miholai khali petot khabo.
Kumbha – Saptam sthan-ot mongol bohi thokar babe apunar mobile-ot thoka sob phone no. auto-delete hobo pare.Usoror manuh ghoror kukur / gahori adi herale ajotha police-e apunak uthai ni harahasti koribo pare.Jonghol bhromonor jog ase. Petot Jodi kiba reciprocating compressor logai thoise, compression ratio komi jabo pare.kanor bhitorot thoka rotary compressor-r efficiency thikei thakibo.
Protikar – Omabosya nixa smosxan-ot mom edal jolai 2nd semester-or graphics-or sessional eta kori AEC-t joma diok.
Meen – Ei bosorot apuni bahut bhal bhal mas khaboloi pabo.postpaid mobile-or bill dileu apunar outgoing kota jabo, jihetuke apuni joma dia document bur jaali buli promanito hobo.Bosoror xexor fale apunar mechanical efficiency komi jabo jodiu, thermal efficiciency barhibo pare. AEC-t dhabar baki thaki gol Jodi,payment-or babe apunak bisari ahibo pare.
Protikar – dangor xilguti eta mari usoror thana khonor khirikir dukhon glass bhangok.

(Ramanuj Goswami: Mechanical - 2000 batch)

................................................................................................................................................

মনোমোহা আমাৰ এইচি...

photo by Tridib R. Sarma

................................................................................................................................................

মহৰ জিন 

অভিজিত কলিতা

“যাও মাহী । একো নহয়, মই এনেকে ৰাতি গৈয়েই থাকো । একো নাই, মোৰ টোপনিও ধৰা নাই”। ঢেৰ কিবা কিবি এগাল মান কৈ বিয়াঘৰৰ পৰা ওলাই আহিলো । মানুহবোৰেও বিয়া বোৰ যে পাতে, এনে বেয়া সময়ত পাতিব লাগে নে?  মাৰ্চ এণ্ডিং , তাতে আকৌ অ’ডিট, পুৱা দহ বজাতে ‍শগুন কেইটাৰ লগত বহিব লাগে । ইফালে মাহীৰ একমা্ত্ৰ ছোৱালী জনীৰ বিয়া। অফিচত মৰিবলৈয়ো ছুটি নিদিয়ে। মোৰ ছোৱালীৰো পৰীক্ষা ছলি আছে। গতিকে থিক হ’ল,  মই অফিচ ছুটীৰ পাছত অকলে গৈ মৰাণত বিয়া খাই ঘুৰি আহিম । যিমান পাৰো সোনকালে আহিম। পিছে ক’ত হব। গৈ পোৱাৰ লগে লগে দেখো মাহীৰ মুৰ গৰম হৈ আছে, গাত লাগি কাম কৰি দিয়া মানুহ এটা নাই। দৰা আহিবৰ হ’ল ।  মোক কইনাই ভালকে নেমাতিলেই। না, যি হয় হব , অলপ সহায় কৰি দিও।

সেই সহায় শেষ হৈছেগৈ এই শেষ নি‍শা।  ঘড়ীলে চালো ৩ বাজিছে ৰাতিপূৱা। এতিয়া আৰম্ভ কৰিলে ৬ বজাত ঘৰ পামগৈ। দুঘণ্টা শুই লব পাৰিম । কোমল বিছনা খনলৈ মনত পৰিল। ওলাই আহিলো  ।

 “ভালকে যাবি দেই”- যাকে লগ পালোঁ সকলোৰে মুখত এটাই কথা। মই আৰু জানি-শুণি বেয়াকে যাম নে??

ডিব্ৰুগড় পাৰ হলো, গাড়ী বেছি জোৰত চলোৱা নাই। এবাৰ চিৎভোলোঙা খাই পৰি থৈছো, গতিকে সাৱধান । বাটত কুকুৰ এটাও নাই। গান এটাকে ‍শুণো বুলি চালো, ধুৰ, ..চি ডি এখনো আনিবলে পাহৰিলোঁ। লাহোৱাল পাৰ হৈ সেই পথাৰৰ মাজৰ বাটছোৱা দিনতে কিবা কিবি লাগে। এহ, কোনোবা এটা থাকিলে ভাল আছিল লগত, কথা পতাৰ বৰ প্ৰয়োজন অনু্ভৱ কৰিলোঁ। চকু টানি আনিছে, বাদু দুটাৰ ওপৰত যেন দুটা দুমোনীয়া বস্তা। গাড়ী ১০ কিমি গতিত গৈ আছে। নাই ইমান টোপনিত গাড়ী চলোৱা ভাল নহয়। ৰৈ দিলোঁ। চিটতো অকনমাণ হাওলাই , পিঠিটোকে পোনাই লওঁ । চিগাৰেট এটাকে জ্বলাও নেকি???

‘কোন?’

জাপ মাৰি উঠিলোঁ,  কোনে মাতিছে মোক?? ভূত –প্ৰেত নহয়তো, হে ভগৱান , ঠাইখিনি এনেয়ো বেয়া। সাহস গোটাই কলোঁ,

‘কোনে, কোন কোন শুধি আছে ??’

‘মইহে দাদা’

 'কোন মই ?? ইফালে সিফালে চালো, কোনো নাই। এইবাৰ সচাকৈয়ে ভয় লাগিল।

“ভয় নকৰিব, এই‌ালে চাওক, মইহে”।

মাতৰ ‌ফালে চাই দেখো, অকণমানি মহ এটা। ১০০% সিয়েই মাত মাতিছে। জৰুৰ ভূ..ভূ..ত!!

মোৰ মনৰ কথা বুজি পালে চাগে মহটোৱে।

“ভূত নহয় দিয়ক, মই মহেই ! এডিচ এজিপ্তি”

“কিন্তু তু..তুত...তুমি কথা কৈছা যে”- মোৰ মাত কঁপিয়েই আছে ।

"  ইভলিউচন দাদা, ইভলিউচন । ময়েই নহয়, আজিকালি প্ৰায় আমি চব মহেই কথা কব পাৰোঁ।"

অলপ সাহস ঘুৰি আহিল মনলে। কালিআড্ডাত কথাটো উলিয়াব লাগিব, মহে কথা কব পাৰে। জমিব। হা: হা:।

 “হয়নেকি? আমি কোনেও যে গমেই নেপাও কথাটো।"

“আমাৰ মাতটো অলপ সৰুযে। আৰু আপোনালোকৰ ঘৰবোৰত যিহে ডাঙৰ ডাঙৰকৈ টিভি চলি থাকে অনবৰত, ক’ত মহৰ মাত শুণিব।"

হয়ো কথাটো, কিমান দিন মহৰ মাত শুণা নাই। কামোৰ হে খাই আছো। ভালেই হ’ল,  কথা পাতিবলে লগ এটা পালোঁ। মহটো আড্ডাবাজ যেনেই  লাগিছে।

“হয় দিয়া, থিকেই কৈছা, পিছে এটা কথা কোৱাছোন তুমি মতা নে মাইকী? চেহেৰা দেখি ধৰিবই পৰা নাই নহয় ।"

 “মই মাইকী,  দাদা। আমাৰ মতাবোৰে তেজ নেখাই নহয় । তেজখোৱাতো আমাৰ মাইকীবোৰৰহে জন্মগত অধিকাৰ।"

মনতো আৰু অলপ ভাল লাগি গ’ল। মহ হলে কি হব । সেহ নিশা অপজিত জেন্দাৰৰ লগত আড্ডা মৰাৰ মজাই বেলেগ।

"পিছে তোমাৰ নামটোনো কি ?

 “প্লীজ ডন্ট ট্ৰাই টু গেট টু পাৰ্চনেল”– জকজকাই উঠিল তাই। উফফ!একেই চব – আনপ্ৰেডিক্টটবল। কিনো কৰিম মই তাইৰ নামটো লৈ??

“অ’ কে, অ’কে। আচ্ছা, তাৰমানে তুমি মোৰ তেজ খাবলৈহে আহিছিলা।“ কথা সলাবৰ চেষ্টা কৰিলোঁ। (মানুহজনীয়ে এনেই মোক ফ্লাৰ্টমাস্টাৰ নাম দিয়া নাই )

" আৰু কিয় আহিম মই আপোনাৰ ওচৰলে?"

" পি‍ছে নেখালা যে?"

" নাই আপোনাৰ ব্লাড গ্ৰুপৰ তেজ মই নেখাও। বৰ বেছি ৰিচ্ছ।"

" আও , তোমালোকে কোনকোনায়েই ব্লাড গ্ৰুপ গম পাই যোৱা নেকি??"

অবজ্ঞাৰে হাঁহিলে মহজনীয়ে...

" ডেটচ্‌ আৱাৰ ব্ৰেড এন বাটাৰ দাদা। জেনেৰেচনচ ধৰি এইটো কামেই কৰি আহিছো, ইমানখিনি এক্সপাৰটাইজ টো আহিবই।"

হয় ছাগে। কথাত যুক্তি আছে। ইণ্টাৰেষ্টিং !!! আৰু অলপ কথা উলিওৱা যাওক।

“পিছে এটা কথা কোৱাচোন?? তোমালোকে বংশবৃদ্ধি কেনেকৈ কৰা??”

“WHAT DO  YOU MEAN?? TELL ME, TELL ME, - I KNEW , ALL OF YOU ARE THE SAME”

অ’!!! কি ক’লো মই ,  ...মানুহে কথা ভালকে কব পাৰিব লাগে, নোৱাৰিলে কবই নেলাগে। এইজনী যি এগ্ৰেচিভ দেখিছো, বেয়া কথা কৈছো বুলি পুলিচ তুলিচ মাতি দিব পাৰে , ডাঙৰ কেলেংকাৰী এটা হবগৈ। ডেমেজ কন্ত্ৰল ম’ড’ত আহি গলোঁ।

 “নহয় মানে মই জানিব বিছাৰিছো , তোমালোকে আজিকালি ক’ত কণী পাৰা। বেলেগ নেভাবিবা, মানে তোমালোকক কণী পাৰিবলৈ বন্ধ পানী লাগে বুলি শুণিছিলো, মানে কৰবাত পঢ়িছিলো ; সেইটোহে শুধিছো, তুমি আকৌ খং কিয় কৰিছা ??” আৰু কি কি কলো থিক নাই । শেষত যেনিবা মানি ললে,  “অ’ লাগে, তাতে কি হ’ল”-অলপ উষ্মাৰ সুৰ এতিয়াও আছে।

“নহয় মানে,  আজিকালি  খাল ডোং , পিতনি, বিল, এইবোৰ নাইকীয়াই হ’ল নহয়। চব পাহাৰৰ মাটি  আনি, পুতি ঘৰ সাজিলে ।  তাৰ ওপৰত তোমাৰ,  মহ মাৰিবলৈ গুড নাইট, কচ্ছুৱা, টেনিচ ৰেকেট , ডি ডি টি , ভট-ভটকৈ ধোঁৱা মাৰি ফুৰা গাড়ীখন । এনে পয়মালৰ মাজতো তোমালোকৰ সংখ্যা কমক চাৰি বাঢ়িছেহে দেখোন । কিনো কিটিপ লগাইছা, কিবা ভেকচিন তেকচিন লৈছা নেকি,  তাকেহে জানিব বিছাৰিছো । বেলেগ একো নহয় ।“

এইবাৰ মহজনীৰ মুখখন কোমল হ’ল। পাতলীয়া হাঁহি এটাও মাৰিলে । (উসস ৰক্ষা...)

 “আপোনাক আগতেই কৈছো দাদা..ইভলিউচন ।আৰু ডাৰৱিনে অকল আপোনালোকৰ বাবেই থিঅ’ৰি উলিয়াই থৈ যোৱা নাই, আমাৰ গাতো খাটে এইবোৰ”

“পিছে এটা কথা নহয়। আমি দুইটাই অসমীয়া বুজি পাঁও, তুমি বাৰু  অলপ বেছিকে ইংৰাজী কৈছা নেকি??- মাজতে মাত দিলো। ডাৰৱিন শুণিবৰ মন নাই এই ৰাতি খন।

“চৰি দাদা। মইয়ো অসমীয়া ভালকৈয়ে জানো। আমি নো আৰু ক’ত স্কুলত গৈ পঢ়াশুণা কৰোঁ, আপোনালোকৰ পৰাই শুণি শুণি ‍শিকো আৰু । আপুনিতো জানেই, আমাৰ বিজিনেচ আৱাৰ হয় গধুলি  সময়ত, সেই সময়ত সকলোৱে পঢ়ি থাকে। যোৱা বহু বছৰ ধৰি আমি কোনো ল’ৰা ছোৱালীয়ে অসমীয়া পঢ়া শুণাই নাই ।গতিকে আমিও ইংৰাজীকে শিকিছো আৰু কৈছো, অভ্যাস হৈ গ’ল। বেয়া নেপাব।”

“বেয়া কিয় পাম। তাতে তোমাৰ দৰে ধুনীয়া মহ এজনীক”- এইটো টেকনিক কিন্তু সদায় খাটে, ৱিডাউট ফেইল। মহজনীয়েও মচিকিয়াই হাঁহিলে।

“বাৰু মই কি কৈ আছিলোঁ, ইভলিউচনৰ কথা। অ’ আপোনাৰ প্ৰশ্নটো উত্তৰ দিবলে হ’লে মই অলপ বহলাই কব লাগিব। আপুনি ব’ৰ নহয় তো??”

এই আজি মোক ডাৰৱিন পঢ়াইহে এৰিব যেন পাইছো।

“নাই নহও,  নহও, কোৱা তুমি”– মনে মনে ভাবিলো, যি বলক বলকি থাক, মই ঘৰ পালেগৈয়ে হ’ল ।

“চাওক দাদা । আমি পৰিস্থিতিৰ লগত খাপ খাবলে শিকিছো। প্ৰতিকুল পৰিবেশত জীয়াই থাকিবৰ কাৰণে নিজকে শাৰিৰীক আৰু মানসিক ভাৱে সষ্টম কৰি তুলিছোঁ। সেয়েহে আপোনালোকে ইমান চেষ্টা কৰিও আমাৰ সংখ্যা কমাব পৰা নাই ।“

“সেইটো বাৰু বুজিলোঁ। কিন্তু এই মহান কামফেৰা কেনেকে কৰিলা, তাকেহে জানিব খুজিছোঁ”

“কম, কম , বুজাই কম। আপোনৰ ধৈৰ্য বোলা বস্তুটো একেবাৰে নাই নহয়নে ? তাৰ আগতে মোক কওকচোন, আপোনালোক মানুহবোৰে আমাক মাৰিবলে ইমান কাৰচাজী কিয় কৰি থাকে ?”

“উৱা, কিয় নকৰিম আকৌ? তোমালোকৰে এনোফিলিচ বোলাজনীয়ে মেলেৰিয়া বিলাই ‌ফুৰে, কত মানুহ মৰে। আমি বচাবই লাগিব নিজকে !”

“ইহহ! সেইজনীৰ নাম নললে নহয়েই ।( হা হা – জেলাচী!!)  আমিবোৰ যেন একো কামৰে নহয়। সেইকাৰণে আমিও আজিকালি ডেংগু বিয়পাই ফুৰো। তাৰপাচতহে আপোনালোকে আমাক অলপ পা্ত্তা দিছে। নহেল আগতে চবেই খালি এনোফিলিচ..এনো‌ফিলিচ।“

“অ’ তোমালোকৰ তাৰমানে ৰাহি যোৰা নাহে??”

 “নাহিলেহে পাইছে সেইজনীৰ লগত ৰাহিযোৰা। যিহে চং তাইৰ ।মহাৰাণীহে একেবাৰে” ( কিমান বাৰ শিকিম আৰু একেটা কথাকে, কোনো নাৰীৰ আগত আন নাৰীৰ প্ৰশংসা, কি নামেই লব নেলাগে, আকৌ ব্লান্দাৰ)

“বাদ দিয়া তাইৰ কথা । তোমাৰ কথা কোৱা, আমি তোমালোকক কিয় মাৰিব নেলাগে??”

“দাদা, আজিকালি মেলেৰিয়াত কিমান মানুহ মৰে আপুনি হিচাপ কৰি চাইচেনে? তাতকৈ দেখোন হাজাৰ গুণ বেছি মানুহ ডায়েবেটিচতে মৰে। আৰু ডি ডি টি অপপ্ৰয়োগৰ কাৰণে কিমান মানুহ মৰে আপুনি জানেনে ??”

“তাৰমানে তুমি কি কব খুজিছা??  আমি মহ মাৰিব নেলাগে ??”

“অফ ক’ৰ্চ । ইকলজিকেল  বেলেন্স বোলা বস্তুটোৰ কথা  আপোনালোকেই চিঞৰি ফুৰে দেখোন, মহৰো দৰকাৰ আছে। কিন্তু তথাপি কিয় আপোনালোকে মহ মাৰিবলৈ ইমান বুদ্ধি পাঙি থাকে? আৰু আমাক যে মাৰি শেষ কৰিব নোৱাৰে তাৰ প্ৰমাণ দেখোন পাইছেই আপোনালোকে।  "পিছে আপোনাক কোনে বুজায়। যি মন যায় কৰি থাকক। আমাৰ ভালেই হৈছে – আপোনলোকৰ এই কামবোৰৰ কাৰণে। আমি ভাল জিন বিলাক উলিয়াই আনিব পাৰিছো, সেই কাৰণে দিনক দিনে শক্তিশালী হৈ গৈ আছোঁ”

 “কি কব খুজিছা বুজাই কোৱা”

“চাওক দাদা, আমি এবাৰত এক লাখ মান কণী পাৰো এজনীয়ে। তাৰ ভিতৰত ১০% মান পোৱালী জগে। তাৰ ভিতৰত গৈ থৈ আপোনালোকৰ কৃপাত কেৱল ১০০ টা মানহে বাচেগৈ । আমি তাত দুখ নকৰো। কাৰণ ই মোৰ বা মোৰ পৰিয়ালৰ নহয়, সমগ্ৰ মহ জাতিৰ ভৱিষ্যতৰ কথা। যিকেইটা এই পৰিস্থিতৰ মাজতো বাছি আহে, একেবাৰে ষ্ট্ৰং জিনৰ কেইটাহে আহে। এনেদৰে জেনেৰেচনৰ পাছত জেনেৰেচন বেয়া জিনবিলাক আমাৰ গাৰ পৰা ওলাই গৈ আছে, আৰু আমি শক্তিশালী হৈ গৈ আছো। এতিয়া আমাৰ জিন আমাৰ পুৰ্বপুৰুষৰ জিনতকৈ বহুত ৰিফাইনদ”

 “অ’...তোমাৰ কথাত যুক্তি আছে যেন লাগিছে হে”

“আৰু আপোনালোক মানুহবোৰে কৰিছে কি ?? আগৰ দিনত আপোনালোকে আমাৰ ফৰমুলাই ব্যৱহাৰ কৰিছিল । মানুহৰ ২০ টা মান ল’ৰা ছোৱালী হয়। দুৰ্বল জিন কেইটা সৰুতেই চেতেপ। একেবাৰে নিঘুনীয়া জিনৰ কেইটাহে পুৰ্ণ বয়স পায়গৈ। দিচ ইজ নেচাৰ’চ ৱে’ অফ এলিমিনেটিং জেনেতিক দেফিচিয়েন্সিজ, এন্ড কন্ত্ৰলিং পপুলেচন অলচ’। কিন্তু আজকালি হয় কি। পোৱালী হয় এটা বা দুটা , লাগিলে সি সি যেনেকুৱাই নহওক, ডাক্তৰ, কবিৰাজ, চেলাইন, এন্টিবায়টিক, কমপ্লান চব ফালৰ পৰা ঢোকা লগাই ৰাখি থয় তাকে। উপয়ো নাই । আপোনালোক মানুহ যে, মানৱীয় অনুভূতি আছে। গতিকে এতিয়া মানুহৰ কোৱানটিটি বাঢ়িছে, কিন্তু জেনেটিক কোৱালিটি বেয়া হৈ গৈ আছে”

“হেৰা,  তুমি কি বকিছা। মই কি এক লাখ পোৱালী জন্ম দি পিতনিত এৰি দিব লাগে নেকি এতিয়া??”

" না দাদা! মানুহে সেইটো কৰিব নোৱাৰে বুলি মোৰ শুং নগজা তিনিদিনীয়া পোৱালীটোৱেও জানে । কিন্তু দাদা, এই গতিত চলি থাকিলে এসময়ত কি হবগৈ আপুনি অনুমান কৰিছে নে?? আপোনালোকৰ জিন ক্ৰমাগত ভাৱে দুৰ্বল হৈ গৈ থকিব আৰু আমাৰ শক্তিশালী হৈ গৈ থাকিব। আপোনালোক ইতিমধ্যে জোখতকৈ বেছি ডিপেনডেন্ট হৈ পৰিছেই।”

“কি ডিপেনডেন্ট হৈছো ?”

 “দাদা, আপুনোলোকক জীয়াই থাকিবলে দিনক দিনে বেছি চফিস্টিকেতেড চাপৰ্ট চিষ্টেমৰ প্ৰয়োজন হৈ গৈ আছে। হাই ড’জ মেডিচিন লাগে , গাড়ী নহলে এখোজো যাব নোৱাৰে, এ চি হলে শুব নোৱাৰে, অকণমান ধুলি লাগিলেই তিনিদিন জ্বৰ, কামকৰা ছোৱালী জনী নহলে পানী খোৱা গিলাচটোৱো ধুই লব নোৱাৰে।মুঠতে এটা বৃহৎ চিষ্টেম। আৰু এই চিষ্টেমটো অকনমান হেৰফেৰ হলেই আপোনালোক অথৰ্ব হৈ পৰে। হয়নে নহয় ?”

একো নেমাতিলোঁ । তাই কৈ গ’ল ..“আৰু আমি দিনক দিনে বুদ্ধিমান আৰু লগতে শক্তিশালী হে গৈ আছো, থেংকচ টু আৱাৰ বেটাৰ জিন। এনে এটা দিন আহিব আমি আপোনালোকতকৈ সকলো ফালে আগবাঢ়ি যাম”

“কি ?? তুমি কি কব খুজিছা, ভৱিষ্যতে মানুহ তোমালোকৰ তলতীয়া হৈ যাব ??”

“দেটচ মাই হো’ল ব্লাডী পইন্ট,  দাদা”

মুৰটো গৰম হৈ গ’ল। আও ! এইজনীৰ কথা শুণা। মনে মনে আছো বুলি যি মন যায় তাকে কৈ গৈছে।ৰহ বেটি, তই কিমান পানীৰ মাছ মইও দেখুৱাই দিম। দুইখন হাতেৰে এবাৰ ক্লেপ!!! তোৰ বেটাৰ জিন মুখেৰে বাহিৰ হৈ যাব। ৰহ!!দুইখন হাত চাপৰ মাৰিবলৈ উদ্যত কৰি তাইৰ ফালে আগুৱাই নিলো। আৰে,  এই জনীয়ে দেখোন মিচিক মাচাক হাঁহিবলেহে ধৰিছে !! মাৰিবই লাগিব এইক যেনে তেনে।  ...পালো পালো, আহি গৈছে জেগাত...... .....  সাৱধানে হাত দুখন টোৱাই ললোঁ ........এক ...দুই...............

কে ৰে..ৰে...ৰে..চ...চ....চচচচচ!!!!!!!পেঁ পে পে.............ট....টটট..................পেঁ...টটটট.........

গাড়ীৰ ব্ৰেক আৰু হৰ্ণৰ সন্মিলীত কৰ্কষ মাতত খপজপাই উঠিলোঁ....

“কি বে (*#*#*****# ) পাগল নেকি ?? মৰিবি গম পোৱা নাই । .......দাদা কি হ’ল ?? ..ৰাতিপুৱাই ফিটিং যে??” ডিব্ৰুগড়ত লাইন ধৰিবলৈ যোৱা ৱিংগাৰৰ ড্ৰাইভাৰ, হেন্দিমেনৰ যুগলবন্দী ‍শুণিহে বুজি পালো, ৰাষ্টাৰ  মাজতে  গাড়ী ৰখাই ‍শুই আছিলো । কেতিয়ানো টোপনি আহিলে গমেই নেপালোঁ ।

ঘড়ীলে চালো, ৫:৩০ । মহজনী বিছাৰিলো, আছে এতিয়াও আছে। নিমাখিত চেহেৰা এটা ধৰি ডেচবৰ্ডৰ ওপৰতে বহি আছে। মাৰিবলে মন নগল । আকৌ গাড়ীখন স্টাৰ্ট কৰিলোঁ । চাহৰ দোকানবোৰ খুলিলে নে বাৰু এতিয়ালৈ??
(Abhijit Kalita: Mechanical - 1994 batch)

................................................................................................................................................

The Invisibles

Raj Kishore Baruah

Every morning is a rush, especially for people like me who think mornings were created as punishments for people with delicious hangovers!! I have still to get used to the rush of people that chokes up the overhead walkways in all the railway stations around the city. Coming from Assam, I had never quite imagined the crush of people that travel the iron arteries of the city everyday. Amidst this human flood, there is also a ghost population that exist but which rarely penetrates our sensory horizons. The blind man sitting below the stairway leading to platform number one of Lower Parel station; he is blind, eyeballs gouged out in god-knows what awful incident. He is invariably found drumming an indeterminate beat on a dafli, head swinging and a toothless smile on his face. As I settle into the cushy cushions of my first class cabin I find another such denizen. Hardly 6-7 years old, hands stretched out with a woe-begone mask on his face, he gestures wordlessly, demanding alms as a birthright. The gentleman with the day’s Economic Times spread out on his lap brushes off his outstretched hand as one would brush off a fly. As I alight at Khar Road, I see the same kid, hopping off the coach with a smile towards a small girl sitting on the platform. The little girl’s face lights up as her brother holds his palm full of coins out to her gaze. I smile and drift off to my own office.

It is 9 pm by the time I catch the local back towards churchgate. I lean against the doors feeling the onrushing wind brushing off my tiredness. There I see another kid, this one a bit older, slumped against the other door. He is dead to the world, curling up a bit from the chill in the wind. He is wearing a pair of dirty khaki pants with an even dirtier red shirt, torn buttons undone, clutching a puppy to his naked chest. The puppy snuggles closer to his chest and his arms automatically tighten protectively around the fragile life.

As I look at them I realize that even the hopeless can provide succor to others. Then why am I the one left feeling helpless and impotent?

(Raj Kishore Baruah: Mechanical - 2001 batch)

................................................................................................................................................

আজি ব’হাগ বিহু- ফাগুনীহঁতৰ উলাহে নধৰে হিয়াঁ

                                                                                            অংশুমান বৰা

“মা... তোমাৰ মনটো দেখোন আজি খুব ভাল হৈ আছে যেন লাগিছে!! কি হ’লনো? মোকো নোকোৱানে তুমি!!”-মাকৰ মিছিকিয়াই থকা মুখখন দেখি ফাগুনীয়ে মাত লগালে |

“আজি ব’হাগ বিহু | খুব স্ফুৰ্তিৰ দিন| তই এই দিনটো আগতে পোৱা নাই, সেইকাৰণে গম নাপাৱ | বায়েৰক সোধগৈ যা  তাই ধুনিয়াকৈ বুজাই দিব |”, মাকৰ প্ৰত্যুত্তৰ শুনি ফাগুনী দৌৰি গৈ শিৱানীৰ ওচৰ পালেগৈ |

“বাইদেউ, এই ব’হাগ বিহুটো কি বস্তুনো? মোক অলপ বুজাই দেচোন |”

“ব’হাগ বিহু বা ৰঙালী বিহু হৈছে অসমীয়া বৰ্ষৰ আটাইতকৈ শেষৰ দিন । সেই দিনটোক বহুতে গৰু বিহু বুলিও কয় । সেইদিনা সকলো মানুহে মিলি গৰু প্ৰজাতিক প্ৰথমে মাহ, হালধি, মিথাতেল আদিৰে ভালকৈ নোৱায় । তাৰ পিছত দীঘলতি-মাখিয়তি আদিৰে মহ মাখি খেদি নদীলৈ লৈ গৈ তাত ধানখেৰৰ মুঠাৰে ঘঁহি ঘঁহি গা ধুৱায় । নদীৰ পৰা উঠি অহাৰ লগে লগে বাঁহৰ চাটৰ পৰা লাও, বেঙেনা, থেকেৰা, হালধি আদি গৰুৰ গালৈ মাৰি তাক বছৰে বছৰে বাঢ়ি যোৱাৰ আশীৰ্বাদ দিয়ে । আবেলি ঘৰলৈ উভটি অহাৰ সময়ত নতুন পঁঘাৰে বান্ধে, পিঠা খুৱায়, নতুন বিচনীৰে বিচে আৰু গোহালিত যাগ দি মহ মাখি খেদায় । সংক্ষেপে ব’হাগ বিহু মানে এইখিনিয়েই । আৰু সৰু সুৰা বহুত কিবা কিবি আছে, পিছত লাহে লাহে তয়ো গম পাবি ।”-শিৱানীয়ে ক’লে ।

পিঠাৰ কথা শুনাৰ লগে লগে ফাগুনীৰ জিভাৰ পানী মাটিত পৰিল । “তাৰমানে আজি আমি পিঠা খাবলৈ পাম.... বাঃ..কি যে মজা !!” দৌৰি গৈ তাই মাকৰ ওচৰ পালেগৈ ।

বৰুৱাৰ চাট সজা শেষ হোৱাত তেওঁ বৰুৱানীক মাহ-হালধিখিনি লৈ আনিবলৈ ক’লে । কাষৰ ঘৰৰ টিকেনকো মাতিলে । তেওঁ অকলেই গাইজনী চম্ভালা ইমান সহজ কথা নহয় !

তিনিওটাই মিলি লখিমী, শিৱানী আৰু ফাগুনীক ভালদৰে মাহ-হালধিৰে নোৱালে । তাৰ পাছত টিকেনে শিৱানীক আৰু বৰুৱাই লখিমীক লৈ নদীলৈ বুলি আগবাঢ়িলে । লখিমীৰ পিছে পিছে ফাগুনীও ওলাল । ফাগুনীয়ে বায়েকে কোৱা কথাবোৰ মনত পেলাই গ’ল । টিকেনে লৈ থকা এচাৰিডাল দেখি তাই মনতে ভাবিলে, “বাইদেৱে কোৱা মাখিয়তিডাল এইডালেই হ’ব !!”

নদীৰ পানীত ভালদৰে গা ধুই উঠাৰ পিছত চাটৰ লাও-বেঙেনা লখিমীহঁতৰ গালৈ দলিয়াই বৰুৱানীয়ে গাব ধৰিলে-“লাও খা বেঙেনা খা, বছৰে বছৰে বাঢ়ি যা...মাৰ সৰু বাপেৰ সৰু, তই হ’বি বৰ গৰু..!!”

বেলি মুৰৰ ওপৰত উঠিল । নিৰ্মল নগৰৰ সেই দুই নং উপপথটো পোৱাৰ লগে লগে লখিমীৰ মনত পৰিল সেই মধুৰ ক্ষণটিলৈ, যেতিয়া তাই এই স্থানতে লগ পাইছিল তাইৰ সপোনৰ ৰাজকুমাৰজনক!! কথাটোৱে তাইৰ মনটো আকৌ গাভৰু কৰি তুলিলে... এটা মিচিকিয়া হাঁহিত তাইৰ একমাত্ৰ দাঁতপাৰি তৰতৰাই জিলিকি উঠিল । সেই সময়তে তাইক কোনোবাই পিছফালৰ পৰা মাত লগালে, “লক্ষী...!!”

তাই উচপ খাই উঠিল । কি চমৎকাৰ !! এইমাত্ৰ ভাবি থকাজন দেখোন তাইৰ সন্মুখত !! কানাইক দেখি তাইৰ মনৰ “বেক্ গ্ৰাউন্ড”ত এটি গীত বাজি উঠিল, 

“ব’হাগতে আহিবি চেনাই ঐ, খোপাতে এপাহি কপৌ ফুল দিবলৈ... ব’হাগতে....এ..এ..এ..”

কানায়ে বিহুৰ শুভেচ্ছা জনাই তাইৰ কপালত সানি দিলে এটা মৰমৰ “চেলেক”। লখিমীৰ লাজতে “ক’তে মৰো মই” অৱস্থা হ’ল । দুয়ো আকৌ সেই সুমধুৰ ক্ষণবোৰ মনত পেলাবলৈ ধৰিলে ।

কানাই আৰু লখিমী ঘৰলৈ বুলি আগবাঢ়ি গৈ থাকিল । এনেতে সিহঁতে লগ পালে ৰাস্তাৰ মাজতে বহি থকা ৰজনীকাইক । কানায়ে নেজডাল জোকাৰি মাত লগালে, “ৰজনীকাই!! ভালে আছেনে ?”

“অহ্... কানাই দেখোন !! লগতে লখিমীও আছ । তহঁতক বহুত দিনৰ মুৰত একেলগে দেখি বৰ সুখ পালো । মই ঠিকেই আছো । তহঁতৰ খবৰ ক । ক’লৈ গৈছিলি ?”

এইবাৰ লখিমীয়ে উত্তৰ দিলে, “আমাৰো ভালেই... আজি ব’হাগ বিহু যে ! সেয়েহে অলপ....”

ব’হাগ বিহুৰ নাম শুনিয়েই ৰজনীকাই খঙত অগ্নিশৰ্মা হ’ল । শিংডাল যেন আৰু জোঙা হৈ পৰিল । তেওঁ নানা পাটেকাৰৰ দৰে চিঞৰি কৈ উঠিল,

“ব’হাগ বিহু....ব’হাগ বিহু...ব’হাগ বিহু...

কি দিছে এই ব’হাগ বিহুৱে তহঁতক? এই বিহু-চিহু সকলোবোৰ মানুহৰ আমাক ফুচুলোৱাৰ বুদ্ধি । বিহুৰ দিনা আমাক খুব গা ধুৱাব, পিঠা খুৱাব... কিন্তু তহঁতে ভাবিছনে, বছৰৰ বাকী তিনিশ চৌষষ্ঠি দিন মালিকে আমালৈ কেৰাহিকৈও নাচায় । এটা কাম কৰা ল’ৰা গাখীৰ খীৰোৱা সময়ত আহিব, গাখীৰ খীৰাব, এক বাল্টি তুঁহগুৰি দিব...বচ্....দায়িত্ব শেষ । নিজেই প্ৰতি দিনা ভালদৰে গা ধুই বিলাতী পাৰ্ফিউম ঘঁহিব, কিন্তু আমাৰ এমাহত এবাৰো গা ধুৱাৰ সৌভাগ্যকণ নহয়গৈ । আমাৰ গাৰ চিকৰা গুচোৱাৰ দায়িত্বও সেই কাউৰীকেইটাৰহে । এইবোৰ ক্ষন্তেকীয়া মৰম আমাক নালাগে । আমি আমাৰ কৰ্তব্য মৰম অবিহনেও কৰি যাম । গাখীৰ দিয়াই গাখীৰ দি থাকিব আৰু হাল বোৱাই হাল বাই থাকিব । কিন্তু মালিকে দিনটোত এবাৰ আহি মৰমেৰে আমাৰ মুৰত হাতখন ফুৰাই দিলে যে আমাৰ গোটেই দিনটোৰ হালবোৱাৰ ভাগৰ নিমিষতে নাইকিয়া হয়, সেই কথাটো তেওঁলোকে কিয় নুবুজে বাৰু ? তেওঁলোকৰ বাবে বাকী জীৱবোৰৰ যিয়েই নহওঁক, নিজৰ লাভটো হৈ থাকিলেই হ’ল। সেইবাবেই চাগে তেওঁলোকক জীৱশ্ৰেষ্ঠ বুলি কয়!!”

লখিমীৰ কাণত ৰজনীকাইৰ কথাবোৰে কাঁইটে বিন্ধাদি বিন্ধিলে । ৰাজনীকায়ে কোৱা কথাবোৰটো একেবাৰে সঁচা ! বৰুৱাই আজিলৈকে তাইৰ গাত কেতিয়াও হাত ফুৰাই পোৱা নাই বা তাইক খেৰ এডালো দি পোৱা নাই । কিন্তু আজি বিহুৰ দিনা এনেকুৱা অদ্ভুত ব্যৱহাৰ কিয় ? ইমান মৰম আজি ক’ৰপৰা উপজিল ?

ঘৰৰ জপনাখন পাৰ কৰোতেই লখিমীয়ে বৰুৱানীক হাতত পিঠা আৰু বিচনী লৈ ৰৈ থকা দেখিলে । “সঁচাকৈ এই মানুহ জাতিটোৰ নিচিনা স্বাৰ্থপৰ জাতি নাই”- তাই মনতে ক’লে ।

কি কৰা যায় ?.....অ.... সেইটোৱেই কৰিব তাই। যেতিয়ালৈকে মানুহে সিহঁতৰ মনৰ কথা নুবুজে, তেতিয়ালৈকে তাই পিঠা নাখায়, ঘাঁহ নাখায়- একোৱেই নাখায়।

তাই আজিৰ পৰা অন্নশন কৰিব, আমৰণ অন্নশণ .....!!

(Angshuman Borah: MCA - 2010 batch)

................................................................................................................................................

হিয়ালৈ প্ৰেম কঢ়িয়ায়, এইচিৰ কৃষ্ণচূড়াই...

................................................................................................................................................

নীলাঞ্জনা মহন্ত

চেনেহীৰ বিহু 

অ’ অ’ চেনাই ভাগৰ লাগিছে বিহু মাৰি

ৰাতি টোপনি খতি গোটেই ৰাতি পিঠা পুৰি

গামোচাও বৈছিলো বিহুৱান দিমে বুলি

পেটত একো পৰা নাই মৰিল কেচুঁ কুমটি৷

পথাৰলৈ যদি যোৱা আনিবা মাছে-পুঠি

বাৰীত আছএ লাই, আৰু ছিঙিবা ধনীয়ামপঠি

বিহু আহিছে বুলি আজি ভালদৰে এমুঠি

উৰুকা বুলি পিছত এনেও খামেই দকচি৷

গৰু বিহুৰ কাৰনে আনিলানে চেনাই মাখিয়তি

গোহালিৰ এচুকত আনি থবা দীঘলতি

লাও—বেঙেনাবোৰ ধুই পখালি দিবা কাটি

ঘূৰি আহি পাকঘৰত পাবা জলপান এবাতি৷

কপৌফুলো আনিবা, জেতুকা পিচিবা

সযতনে আহি হাতত আলফুলে গুজি দিবা

বজাৰলে গ’লে ৰঙা ফোঁট দুটামান আনিবা

বিহু নাচিবৰ পৰত মৰম কৰি লগাই দিবা৷

চেনাইৰ বিহু

বাৰীৰে ঐ লেৰেলা আনি থৈছো কেৰেলা

তাকেনো খাই চেনেহী তোৰ পেটানো হ’ল গেৰেলা

পিঠাৰ কথা শুনিছোহে, খাবলেচোন পোৱা নাই

তিল—নাৰিকল আনিছিলো, লাড়ু বনোৱা দেখা নাই৷

ইমানকৈনো কেৰেলা নেখাবি ঐ গেৰেলী

পথাৰৰ মাছো আছে গৰৈ আৰু ভেচালী

বোকাপানী খচকি আনি থৈছো ভালক বুলি

বুজিলে বুজিলি নাই বুজা যদিও নুবুজিলি৷

কপৌফুল ঐ নানিলো গছত আছে আমৰলি

মেটেকাৰ ফুল আনিছো খোপাত গুজিমে বুলি

হাততে জেতুকাৰ বোল চেনেহী তই বিয়াকুল

বিহু বুলি জোকাইছোহে কেলেই কৰ হুলস্থুল৷

তাঁতৰ ৰাতত বহি মাকোঁ মাৰ ঘনাই ঘনাই

চকু হ’লে আলিবাটত মন নকৰাকৈ থকা নাই

গামোচাৰে ফুল বাচি চকু বেয়া নকৰিবি

মুগা ৰিহা আনি থৈছো বিহু বুলি পিন্ধিবি৷

(Nilanjana Mahanta: Electrical - 1997 batch)

................................................................................................................................................

Big Bang, the Universe and Ron's basketball

Sunandan Baruah  

Weekend is the time I work the most. I reach the lab positively by 7.30 in  the morning and enjoy the tranquility in the lab which is otherwise always bustling with activity. In a couple of hours I could finish off almost a normal day's work. By 9.30 I desperately feel the need of a second cup  of the morning refresher. Normally, Indrani comes over and we enjoy a cup of coffee near the lake beside our lab. Ron also loves to work early in  the weekends. in other words he loves to go out to play early, and by early, I mean getting out of bed, brushing his  teeth and vanishing. Indrani's weekend morning chores include locating Ron's whereabouts and pulling him back home for breakfast. She does it well though, almost as if she has sewed in a GPS system on his shirt. I sometimes feel guilty for not giving enough time to Ron especially in the weekends and help him with his studies. He simply hates studying and I thought maybe an inspiring speech from daddy would change things for the better. So, one saturday instead of having the 9.30 refresher at the lake side, I headed home, all prepared for daddy's role! As I was about to enter the house, Ron ran out with basketball in hand, almost sweeping me off my feet. "Hi Daddy...see you later!" It took me a minute to gain composure and I shouted with a voice as stern as I could make it "Ron, get back here immediately!" It worked and the guy returned sheepishly "Now what Daddy?" "What about your homework?" "Aww, plenty of time Daddy, will do it in the afternoon, no, at night. Ok, bye!" I was quite athletic in the good old days and even though my joints have now rusted, I still managed to catch him by the collar. "You are not going anywhere now. Daddy needs to talk to you and NOW!" He knew he was cornered and resigned with a sigh "Oh man!" So I started my speech by telling him that education is not only doing his homework and there are a lot of other things he needs to know and for that he has to read a lot of other books, not only his school books. He immediately pointed out that apart from schoolbooks, he also reads story books, Tintin and Asterix comics! Man, this is a more difficult task than I had presumed! Ok, lets try it a different way! "Ron, tell me, do you know what is the universe?" "Sure, I do! Its big and it kinda holds everything that we can ever think of!" Well, not really the answer I was expecting, but then, can't say its wrong either! "Ok Ron, let me tell you about how the universe started" I started like a guy loaded with knowledge "well it all happened with the Big Bang!" "Whats that, something like we do on Diwali?" Ron quipped in!  Well, I tried to explain in simple language what happened aand he seemed to listen attentively. I went on to tell him that the universe is expanding everyday. "You mean the universe will be bigger tomorrow than today? thats cool" I beamed at the thought that I managed to get him interested in an important topic. "So the universe was smaller yesterday than today?" "Exactly Ron, you are getting it right!" "So if we go back more and more, the universe will be smaller and smaller!" "Right" I exclaimed! "Well, guess it must have been this small some day" he said pointing at his basketball! That took me by surprise "I guess so Ron". "Daddy, you said everything is inside the universe, then what was outside it when it was the size of this basketball?" I was left speechless! "OK Daddy, time for basketball" and he vanished before I could regain my speech!  

(Sunandan Baruah: E&T - 1993 batch)

................................................................................................................................................

শব্দ-শৃংখল

নীলাঞ্জনা মহন্ত 

 

...............................................................................................................................................

চেম্পিয়ন অব দি চেম্পিয়নছ

অভিজিত ভূঞা

আজি কালি আছে নে নাই নাজানো৷ আমাৰ সময়ত (৮৯-৯০চন), কলেজ উইকত হোষ্টেলবোৰৰ মাজত ‘চেম্পিয়ন অব দি চেম্পিয়নছ’ বুলি ট্ৰফী এটা আছিল৷ এটা হোষ্টেলৰ সকলো পইন্ট যোগ কৰে৷ যিটো হোষ্টেলৰ পইন্ট সকলোতকৈ বেছি হয়, সেই হোষ্টেলতোকে দিয়া হয় ‘চেম্পিয়ন অব দি চেম্পিয়নছ’ ট্ৰফী৷ সেই সময়ৰ সবাতোকৈ Prestigious ট্ৰফী৷

পইন্টবোৰ এনে ধৰনৰ আছিল:
দলীয় শাখা:
প্ৰথম- ১৫ পইন্ট
দ্বিতীয়- ১০ পইন্ট
তৃতীয়- ৫ পইন্ট
ব্যক্তিগত শাখা:
প্ৰথম- ৩ পইন্ট
দ্বিতীয়- ২ পইন্ট
তৃতীয়- ১ পইন্ট
কলেজ উইকৰ শেষৰ দিন৷ দুটা ইভেন্ট বাকী আছে৷ ভেশচন প্ৰতিযোগিতা আৰু কাৱালী৷ হোষ্টেলে হোষ্টেলে সকলো লাগি গৈছে ৰণকৌশল প্ৰস্তুত কৰাত৷ আমাক, মানে ৩ নম্বৰক, ‘ছেম্পিয়ন অব দি ছেম্পিয়নছ’ হ’বলৈ ৬-৭ পইন্টমান লাগে৷ কাৱালীৰ প্ৰস্তুতি তামাম হৈছে৷ তাতে সাংঘাটিক ইন’ভেটিভ প্ৰেজেন্টেছন৷ ১৫পইন্ট আহি যাব লাগে কাৱালীৰ পৰা৷ ভেশচনত যদি কিবা এটা পাই যাওঁ!!!

আমাৰ লগৰ ৰাজজ্যোতি দাসৰ মূৰত এটা সাংঘাটিক আইডিয়া আহিল-যিশুখ্ৰীষ্ট হ’লে কেনে হয়? লগা লগ আইডিয়া ক্লিক৷ কিন্তু যিশু খ্ৰীষ্ট হ’ব কোন?
মোৰেই ভাগত পাল পৰিল৷
ৰাতিপূৱা ৫ বজাতে উঠি প্ৰস্তুতি আৰম্ভ হ’ল৷ ঠেলাগাড়ী যোগাৰ কৰা হ’ল, কাগজ ফুলৰ কাইট (যিশুৰ হাতে-ভৰিয়ে মাৰিবলৈ), আল্টা (তেজ হিচাবে ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ), ৰান্ধনি ঘৰৰ পৰা দুডাল কাঠ (যিশুৰ cross হিচাবে ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ)|
মই মেকআপ কৰি, ঠেলাগাড়ীৰ ওপৰত বান্ধি থোৱা cross ডালত হাতদুখন মেলি থিয় হৈ দিলো৷ এটাক দেখিলো হাতত হাতুৰী আৰু গজাল লৈ সাজু, যিশুক ক্ৰুছবিদ্ধ কৰিবলৈ৷ চিঞৰ এটা মাৰি (মানে গালি পাৰি) কোনোমতে তাক ৰখালো৷ গজাল কেনেকৈ মৰা যায়?? ব্ৰেইন ষ্টৰ্মিং আৰম্ভ হ’ল৷ ওলাল আইডিয়া৷ ক’লগেটৰ সাফৰখনেৰেই কামফেৰা হৈ যাব কাম৷ কিবা কৰি বাচি গ'লো সেইবাৰলৈ৷ নহ'লে আজিও crossডালতে ওলমি থাকিব লাগিল হয়!
ক’লগেটৰ সাফৰৰ গজাল, কাগজৰ কাইঁট, আল্টাৰ তেজ..সাজু হ’লো মই, যিশু!! ৭ বজাত ঠেলাত উঠাই লৈ আহিলে মোক পোনে পোনে কলেজলৈ৷ ৮ মান বজাৰ পৰা আৰম্ভ হৈ গ’ল কলেজৰ লৰা-ছোৱালী আৰু কলেজ চৌহদত থকা ভিন্নজনৰ ভিৰ৷ সকলোৰে কাৰনে নতুন অভিজ্ঞতা, কেতিয়াও নেদেখা ভেশচন৷ ৯ বাজিল৷ ভেশচন প্ৰতিযোগিতা শেষ হ’ল৷
মই সম্পূৰ্ন দুঘন্টা লৰচৰ নোহোৱাকৈ crossডালত ওলমি আছিলো৷ মনত মাথো এটাই কথা- হোষ্টেলক ‘চেম্পিয়ন অব দি চেম্পিয়নছ’ কৰিবই লাগিব৷ 

সম্পাদকৰ টোকা: সেইবাৰ অভিজিত ভূঞাদাই ভেশচন প্ৰতিযোগিতাত যিশুখ্ৰীষ্ট হৈ দ্বিতীয় পুৰস্কাৰ পাইছিল৷ তেখেত সম্পূৰ্ণ ২ ঘন্টা সময় হাত-ভৰি বান্ধি, লৰচৰ নকৰাকৈ crossডালত ওলমি আছিল৷ ফলস্বৰুপে তেখেতৰ হাত-ভৰিত ৰক্ত চলাচল বন্ধ হৈ যোৱাৰ ওপক্ৰম হৈছিল৷

(Abhijit Bhuya: E&T - 1990 batch)

...............................................................................................................................................

A Wish

The wind was very strong as it blew her hair across her face. I watched as she absentmindedly drew her hair into place, tucking the errant tendrils

behind her ear. A simple gesture, yet so familiar. It made me want to reach out and caress her cheeks. She was looking out into the dark Arabian sea as I sat on a bench on the well-lit promenade. It was a windy night as clouds gathered over us. Far off near the horizon I could see silent lightning flashes. There was a maelstorm of forces beneath the waters too as I watched powerful waves crashing into the rocks below. It was one-thirty in the morning and the tide was coming in. But i felt no desire to go home. Maybe I was waiting for the storm to break. She had changed since the last time I saw her, put on a little weight, grown her hair longer, also she smiled a lot less. I could understand that, sometimes my laughter too sounded hollow to myself. She looked so fragile bracing herself against the stiff wind bringing in the storm. I smiled as she hugged herself against the chill. I wanted to take her into my arms and shelter her from the cold. But she was too far away for me to reach anymore.

We had hardly exchanged any words since we had met. Maybe words were not sufficient anymore or just superfluous. I suppose this is how it would feel to my soul when i see my dead body for the first time. Something of my own but no longer mine. I was seeing her after 4 years but there was no sense of lost time. But some things are different, the mangalsutra on her neck was not there the last time I saw her.

I remember the way her smile used to make me feel. It seems like ages ago. We were both young, happy because we were crazy about each other and more so because we knew that about each other. i loved to make her smile and she loved to laugh. But those moments were few and far

between for her. I loved her and i admired her, for her strength, for her determination and for her spirit. She had struggled a lot. Monetary issues

were always there and there was no emotional support at home. I was her bulwark, her rock of Gibraltar, always there.  I remembered the night vigil in the hospital when her father was being operated upon, second time within a week. The doctors had told me it was touch and go. There was nobody else with her except her elder sister and me. But all the burden was on her, financial and emotional. I held her against my chest as we watched the ECG monitor throughout the night. Praying and hoping against hope that the zig zag line doesnt go flat. I prayed to God to give her strength. I realised that night that loving someone was not enough, you also had to have the strength to protect her. I had to grow up fast.

But as it happens with so many of us, time ran out. It was getting time for her to get married when she told me one day that her past had come back, bringing with him a promise of family, love and affection, something she had always desired. So she asked me, "Shall i wait for u? ". But i remained silent. I knew I did not have the strength to offer her anything then. Also I remembered the night at the hospital. There were many things left unsaid but we both understood each other. I lost her because I abandoned her when she needed me the most. I broke down and wept, alone. Our love had failed.

In the next few years I came to learn that a broken heart could give you physical pain. She got married within a year while i came away for my

further studies. But she kept in touch, calling me up every now and then. And in those years I learnt that silence could speak. And I learnt that God did not have the answers to all the questions. So here we are tonight, meeting each other after so many years; so much to say and no way to say it. She was looking up at the stars which were still visible over our heads when a star fell from the heavens. I smiled as she clasped her hands and closed her eyes. She was making a wish! I followed the ritual from our childhood. She turned to me with a smile as i finished my wish.

"What did you wish for?, i asked.

"I wished for your happiness. And you?", she asked.

"So did I." I said. I think our love was successful. Sometimes loving someone is to know when to let go.
(Anonymous)
...............................................................................................................................................

সন্ধিয়া আৰু এইচি

সন্দীপ কুমাৰ বৰ্মন

photo by- Moharnab Saikia

কুহুমীয়া বেলিটিৰ উত্তাপেৰে উমাল হয় এইচিৰ হাজাৰ সন্ধিয়া…

পোহৰৰ ওৰণি গুচাই লহপহকৈ সন্ধিয়া নামে,
এজাক জোনাকীৰ সতে  সেউজীয়াই ওমলে।
পুখুৰীক কেন্দ্র কৰি যোৰা পাতি খোজ মিলাই নতুনকৈ গজালি মেলা সপোনে…
হৃদয় তৃপ্ত হয় চিলমিলিয়া এন্ধাৰৰ ছায়াত চেনেহৰ নিচুকণি গীতত ।
আইতাৰ সাধুকথাৰে মেৰিয়াই থোৱা
সন্ধিয়া
এতিয়া বিমূৰ্ত হয় প্রেমৰ কোমল পৰশত,
সন্ধিয়াৰ সংজ্ঞা সলনি হয়….
যোৰা পাতি জোনাকি উৰে।

জোনাকীয়ে তিৰবিৰাই‌,  জোনাকীয়ে মিচিকীয়াই...
হেপাহৰ সূতাৰে এহাল জোনাকীয়ে আশাৰ চাদৰ গুথে ।
সদ্যস্নাতা জালুকবাৰীৰ যৌবনৰ প্রাচুৰ্যৰ লগত ফেৰ মাৰে  জোনাকীয়ে..
কৃষ্ণচূড়াৰ ৰঙাৰ সতে একাকাৰ হয় জোনাকীয়ে..
সেউজীয়া কেনভাছত সাতোৰঙী ৰামধেনু আকে জোনাকীয়ে..
......
জালুকবাৰীলৈ সন্ধিয়া নামে
যোৰা পাতি এজাক জোনাকী উৰে...

(Sandip K Barman: Chemical - 2012 batch)

...............................................................................................................................................

মন মোৰ উৰণীয়া মন–জীৱনৰ গল্প 

অগ্নিভ দত্ত

ঔৱা!!!  কুফাটোনো আজি এতিয়া ক’ৰ পৰা ওলালহি আমাৰ হোষ্টেল৷
এইদৰেই আচৰিতহৈ চাই থাতোতেই ৰজনীয়ে মাত লগালে, ‘অভি (অভিনাশ)আজিৰ প্ৰিপেয়াৰেছন কেনেকুৱা’?
মই লাহেকে ক’লো, ‘হৈছে আৰু অলপ-চলপ’
তাৰ পৰা ‘কাটি’ খাব খোজোতেই তাৰ ক্ৰিটিকেল হাঁহিতো মাৰি আকৌ সুধিলে, ‘আউ তাৰ মানে সব চাই গৈছা ন’? ... ফালি দিবা ন’?
মই ভালদৰেই গম পাইছো তাৰ মনৰ ভিতৰত সি কি ভাবি আছে৷
সি মনে মনে ভাবি আছে কিজানি, ‘চাল্লা, গম পাওঁ দে কি ফালিবি ......... কি চাই গৈছ জানো......’‘অই চন্দু, দানব যাওঁ ব’ল বে’ বুলি ৰজনীক কাটি খুৱাবলৈ ক’লো৷'ৰজনী তুমি আহি থাকা অমৃতহতৰ লগত ৷ আমি অৰুনৰ দোকানত অলপ সোমাই যাওঁ৷'অৰুনৰ তাত ডবল ফ্ৰাই এটা খাই চিগাৰেট এটা জলাই লাহে ধীৰে কলেজৰ ফালে খোজ দিলো৷ মনে মনে ভাবিলো, ‘আজি কি হয় নাজানো দেই! এই কুফাটোক দেখি আহিছো’৷গৈ গৈ গাৰ্লছ হোষ্টেলৰ বাছ ষ্টপটোৱে পালোগৈ৷ এনেতে দেখিলো সিফালৰ পৰা লস্কৰ চাৰ আহি আছে৷ লাষ্ট পাফ এটা মাৰি চিগাৰেটটো খঙতে জোৰেৰে ভৰিৰে মোহাৰি ইহঁতক, ‘আব্বে, আজি প্ৰেক্টিকেল কি হয় ভগৱানেহে জানে৷ গোটেই কুফা গাল আহি ওলাব পাইছে৷’ 
চন্দুৱে আকৌ ক’লে, ‘ধুৰ, কি কুফা-ছুফা ব্বে৷পাৰিলে পাৰিম, নোৱাৰিলে অহাবাৰ দিম' বুলি ফান্ডা দিয়াত লাগিল৷
'হ’ব হ’ব' বুলি কৈ ফিজিক্সৰ লেবৰ ফালে কলেজৰ কাষৰ ৰাস্তাটোৰে উঠি গলো৷ গৈ পাইছোহে, ইফালে দেখো বৰঠাকুৰচাৰে নাম মাতি মাতি সৰু সৰু কাগজৰ টুকুৰাবোৰ টানিবলৈ দিছে৷চেহ, মোৰ ভাগত বা কি পৰে ভাবি থাকোতেই চাৰে মোৰ ৰোল নম্বৰতো মাতিবলৈ ধৰিলে| 

‘টান দুডোখৰ পেপাৰ’ বুলি মোক যেন ধমকিহে দিলে৷

ময়ো ভগৱানৰ নাম লৈ পেপাৰৰ টুকুৰাকেইটা টানি দেখো সৰ্বনাশ৷ ইয়াৰে এটাও মই কৰিব পৰা বিধৰ নহয়৷ উফ! কি কৰা যায়? ‘আৰু এটা চাঞ্চ দিব নেকি’, বুলি চাৰৰ ফালে চালে৷ চাৰে ক’লে, ‘টানা দিয়া আৰু এবাৰ (মনতে এনেকুৱা এটা ভাব যেন যিমান টানিলেও তই কৰিব পৰা একো নাই দে !!!) অ’হ!! এইবাৰতো কৰিব পৰা এটাও নাহিল৷ চাৰে সদম্ভেৰে ক’লে, ‘next time আহিবা যোৱা৷’ 
একো নামাতি অলপ চাইডত গৈ ৰৈ দিলো৷ ইতিমধ্যে সকলোৱে নিজৰ নিজৰ এক্সপেৰিমেন্টবোৰত লাগিলগৈ৷ 

লাহেকৈ চাৰৰ ওচৰলৈ গৈ অলপ চেন্টি দিবলৈ চেষ্টা কৰিলো৷ চাৰৰ মাততো অলপ কোমল হোৱা যেন পালো৷ চাৰে ক’লে, ‘তুমিয়ে সেই resistance পকেটত ভৰোৱাটো নহয় জানো?’হে ভগৱান!! ক’ত লুকাওঁ মই? চাৰৰ সকলো মনত আছে দেখোন৷ যি কি নহওঁক, চাৰে ক’লে, ‘কোৱাচোন এতিয়া তুমি কি পাৰিবা?  যি পাৰিবা সেই দুটাকে লোৱা৷’
মই একেবাৰে তজবজীয়াটো হৈ জোছত কৈ দিলো, ‘চাৰ, এটা Potentiometerটো দিয়ক৷’ 

চাৰে লগে লগে কৈ উঠিল, ‘ হেই, হেই, সেইতো বহুত দিন ধৰি বেয়া হৈ আছে নহয়৷’ মই এক ছেকেন্ডো নোৰোৱাকৈ কৈ দিলো, ‘চাৰ মই ভাল কৰি দিম দিয়ক (কাৰন মোৰ হাতত তাৰ ৰিজাল্টতো ৰেডি)৷’ এইবাৰ যেন চাৰৰ মূৰত সৰগখনহে ভাঙি পৰিল৷ এনে এটা ভাবেৰে, প্ৰশ্নবোধক চাওনি এটা দি নিজেই কৈ উঠিল, ‘এটা কাম কৰা, তুমি গৈ কোনোবা এটাৰ লগত এক্সপেৰিমেন্ট কৰি দিয়া গৈ যোৱা৷’
মোৰ এনে লাগিল যেন জপিয়াহে দিম৷ মই চাৰক ক’লো, ‘চাৰ, মই চন্দুৰ লগতে কৰো গৈ৷’
চাৰে ক’লে, ‘এটা কাম কৰা৷ সি সেইতো কৰি থাকোতে তুমি আনটো কৰা গৈ৷’
চাৰৰ কথাখিনি যেন ভগৱানৰ বাণী তেনে লাগিল৷দৌৰি যোৱা দি গৈ  চন্দুক ক’লো গৈ, ‘অই, তোৰ এইতো (Electro Magnetic Ossilator) কৰাৰ পাছত মই কৰিম এইটো৷ তই কানেক্চনবোৰ খুলি জেগাই জেগাই ৰাখি যাবি৷ মই এই Optical Benchটো কৰি আহোগৈ৷ আৰু তই সৰু কাগজ এখনত ৰিজাল্টটো উলিয়াই তাৰ তলতে থৈ যাবি৷’তাৰ পৰা গৈ মই Optical Benchত ধুম-ধাম  ৰিজাল্ট উলিয়াই ৰেডি৷ সেই সময়তে চাৰ আহি দেখে মোৰ ৰিজাল্ট ৰেডি৷ চাৰে অলপ সন্দেহেৰেই সুধিলে, ‘ নিজেই কৰিলা নে?’
মই লগে লগে ‘হয় চাৰ, হয় চাৰ’ কৈ থাকোতেই চাৰে কিবা এটা চাবলৈ বিচাৰি দেখে যে Eye Pieceটো দেখোন জেগাত নাই ৷
লগে লগে মোক সোধাত লাগিল, ‘কেনেকৈ পালাহে এই ৰিজাল্টটো  Eye Pieceটো দেখোন উল্টি আছে৷’ ময়ো লগে লগে উত্তৰ দিলো, ‘চাৰ মই উল্টি ল’লো চাবৰ কাৰনে (তোতিয়ালৈকে মি গমেই পোৱা নাছিলো Eye Pieceটোনো কি বস্তু বা ক’ত থাকে!!)’
চাৰৰ কিজানি হাঁহিম নে কান্দিম তেনেকুৱা লাগি গ’ল৷ তেখেতে হাঁহি এটা মাৰি ক’লে, ‘মই বাৰু এনেকৈয়ে দেখিলো৷ External ৰ আগত অলপ চাই-চিতি কথা ক’বা৷’
‘হ’ব চাৰ’ বুলি চন্দুৰ ওচৰ পালোগৈ, আনটো এক্সপেৰিমেন্ট কৰিব কাৰনে৷ 

.........................এই চন্দুৱে যে মোক কিমান বচাইছে এই AECত সেই ফাৰ্ষ্ট ছেমিষ্টাৰৰ পৰা!!একেবাৰে ৰেগিঙৰ ভৰপক দিন আছিল সেইবোৰ৷ ৰাতি এটা, দুটা বজালৈকে ৰেগিঙ খাই আকৌ ৰাতিপূৱা চাৰে চাৰিমান বজাত জগিঙ কৰিব যাব লাগে৷ গতিকে ক্লাছত টোপনি মৰাৰ বাহিৰে আৰু একো উপায় নাই৷
ভট্টচাৰৰ কেমিষ্ট্ৰি ক্লাছ আছিল সেইটো৷ Attendenceতো দিয়ে লাষ্টৰ আগৰ বেঞ্চখনত লাহেকৈ শুই দিলো৷ হঠাতে কিবা এটাই মোৰ মূৰত প্ৰছন্ড জোৰেৰে (পাছত গম পালো চাৰে চক আধাটুকুৰা মাৰি পঠিয়াইছিল) খুন্ডিয়াই যোৱাত চকু মেলি দেখো গোটাই ক্লাছতোৱে মোৰফালে চাই আছে৷ কিবা তত ধৰাৰ আগেয়ে চাৰে ক’লে, ‘উঠি আহা এইফালে৷’ 

সেমেনা-সেমেনিকৈ চাৰৰ ওচৰ পালো গৈ৷
চাৰে প্ৰায় চিঞৰি উঠিল, ‘কি কৰি আছিলা?’ মই একেকোবে কৈ দিলো, ‘চাৰ, আপুনি পঢ়াই থকা কথাখিনি শুনি আছিলো৷’
‘ কি পঢ়াই আছিলো মই কোৱাচোন ৷ ক’ব পাৰিবা নে?’ চাৰক আচৰিত কৰি মই কৈ উঠিলো, ‘অৰ্গেনিক কেমিষ্ট্ৰি চাৰ৷’ লগতে CH3+.... এইবুলি ইকুৱেছনতো কৈ দিলো বাপ্পেকে!!চাৰৰ এইবাৰ আচৰিত হোৱাৰ পাল৷ কেনেকৈ হ’ব পাৰে, এই দৰে চাই পঠিয়ালে মোৰফালে (চাৰে কিন্তু পাহৰি গৈছিল বৰ্ডত গোটেইবিলাক লিখা আছিল বুলি)৷ চাৰে আকৌ ক’লে, ‘চাওঁ, যোৱা তোমাৰ বহীখনলৈ আহা৷’ ‘ছেহঃ, এইবাৰহে মৰিলো’ বুলি বেঞ্চখনৰ ওচৰ পাওঁতেই দেখিলো সুন্দৰ আখৰেৰে চন্দুৰ বহীখন৷ আনিলো এক ছেকেন্ডো নোৰোৱাকৈ, মোৰ বহীখন টনাৰ ছলেৰে তাৰ বহীখন টানি  আনিলো৷
চন্দুৱে কিবা এটা কোৱাৰ আগতেই তাৰ বহীখন চাৰৰ হাতত দি ক’লো, ‘চাৰ সব লিখা নাই, কিন্তু প্ৰায়বিলাকেই লিখিছো৷’ 
এইবাৰ চাৰে যেন সপোন এটাহে দেখি আছিল তেনে এটা ভাবেৰে হুমুনিয়াহ এটা কাঢ়ি ক’লে, ‘কাইলৈৰ পৰা তুমি ফাৰ্ষ্ট বেঞ্চত বহিবা, সদায়৷’
হে ভগৱান, এটাৰ পৰা ৰক্ষা পৰি আন এটাত ফছিলো দেখোন বুলি ভাবি ভাবি, ‘হ‘ব চাৰ, হ‘ব চাৰ’ বুলি নিজৰ বেঞ্চত বহিলোগৈ৷

(Agniv Dutta: Mechanical - 1997 batch)

...............................................................................................................................................

TWO SIDES OF A COIN

Arup Kumar

1999 Mumbai:

Sunilok loi kiba eta kamot Mantralay galo. Sunil Ram mor driver, tar ghar UPt, jivikar tanonit family gaonot eri thoi ahi okole Mumbait thake, aamar companyr bahut purona driver. Sunilok gari parking koribo di moi Mantralay galo, prai 2 ghanta pisot ghuri ahi dekho si garit nai. Kisu samay ifale-sifale sai duta maan cigerator shraddha korar pisot dekho hator taluwa mohri-mohari si ahi ase. Sundorkoi oothor tolot chadha sepi sudhile,

: Saab, itna jaldi kaam ho gaya?

: Kidhar itna jaldi, wo bhi fir aana padega. Abhi jaldi site pe chalo, kaal dekhenge.

Parking slotor pora back kori gari khan uliyai thakote lagil nohoy dhakka beleg gari ekhonot. Actually sabo gole Sunilor dokh nasil, hothate sei gari khan ahi olal. Jiye nahaok, duyo jon driver namil. Prathamote nijor nijor gari bhalkoi check korile kiba hol neki aru tar pisot arambho hol blame game! “Tu dekh nehi sakta, andha hei kya………etc.” naturally, hoi hlla suni akou dujon man driver ahi jog dile,

“kuchh nehi huwa yaar, grage me 5 min me thik kar dega, 50 rupayaa lagega sirf”

“ky kuchh nehi huwa, dekha wo gari ka bumper pura satya nash ho gaya, kom se kom 2,000 lagega”

Lhe lahe bhid aru barhil logote bibhinna jonor bibhinna mot! Konobi kole bhuku mari bumper change koribo para jabo aru konobai kole bumper change koribo lagibo!! Eifale mor siteoloi jabo deri hoise, gotike bhabilo kiba eta kora jaok. Kintu bhid-bhad dkhi police ejon ahil,

“Ei, kya huwa? “ tar pisot goheenai duyojon driverok sudhile, ki hol. Ghatanato buji uthi baki raizok taar pora khedile

: Tumlogo ka license batao, gari chalate ho dekh nehi chakta.

: Naai saab, itna kuchh nehi huwa, chor dijiye. Next time thoda dhyaan rakhunga, Duyo driveror sanmilito uttar

: Eise tumlog kabhi sudharoge nehi…….. dono 100 rupayaa 100 rupayaa nikalo……

Swastir niswash eta pelai siteoloi buli raona halo. Gotei rastaat Sunile police jonok gali parile

2008 Dubai:

Aamar companyr natun driver Afzalok loi personal kam etat India Embassy jbo loga hol. Afzal Pakistani, bhagyar sndhanot ntunkoi Dubai-t ahise. Visit visa sesh hoboloi 7 din thakote aamar company-t driveror sakori pale, besera olop sukhi jadio ghoror kotha bhabi, tar biwi-bachhar kotha bhabi dukhio. Afzalok kalo, prile gari khan park koriboloi nohole as usual ghurai thakibo lagibo. Prai adha ghanta maan pisot ahi dekho garit full speedot AC logai aramche bohi hindi gaan suni ase 97.84 FM…………. Kachha parking-t gari rakhise karon scheduled parking slot khali naai.

: Saab, itna late huwa, kam ho gaya?

: Nehi huwa, sayad fir ekbaar ana padega. Kuchh aur paper chahiye. Chalo, office

Gari khan aguwai-pichuwai thakote lagil nohoy ahi thoka gari ekhonot khunda. Duyo driver garir pora namil

: Keise gari chalate ho, dekha nehi? Afzale sei driver jonok sudhile

: Actually mera galti nehi, galti aapka hei. Mujhe repairing ka paisa dijiye neito police ko bulata hoon. Sei driver jone kole

: Ok, kitna kharcha hoga? Mera ek pehchaan wala garage hein, aap ayiey aaj samko, thik karwake deta hoon.

: Ok, aapka number dijiye……..

Number lowar pisot duy driver garit uthil, jaboloi. Hothate Egyptian ejone, jiye gotei ghatanato dekhi asil, duyoke rokhale,

: Why you both are escaping, you make accident and must be reported to police. If you are not calling police I will call them.

: We sorted out mutually, no need to call police. I’ll pay his repairing cost. Afzale kole

: No, either you pay him here or I will call police.

Eifale officeloi jabo lage, bahut kam pending hoi ase tate aru eibor jhamela. Garir pora nami ahi Afzalok kalo, ji kora sonkale kora, mor deri hoise. Police ahile Afzalokei fine dibo karom sabo gole taarei dosh.

: Kitna kharcha hoga? Afzale aan driver jonok sudhile

: Ye koiee 100 Dirhaam, aur kitna…………..

Swastir niswash eta pelai officeoloi buli raona halo, purona hindi gaan suni suni 97.84 FM……

(Arup Kumar: Civil - 1993 batch)

...............................................................................................................................................

প্ৰহৰী

মৃদুল নাথ

জাগতে ৰহ’……………

ডিঙিৰ পৰা ওলোৱা অস্ফুট মাতটোত ধনীৰাম নিজেই চক খাই উঠিল৷ পানী লগা আৰু কাহৰ বাবে মাতটো বৰ বেয়াকৈ বহি গৈছে৷ যোৱা সপ্তাহৰ পৰা বেচ ঠাণ্ডা পৰিছে৷ কেইদিনমান নেৰানেপেৰাকৈ যিহে বৰষুণ দিলে, তাতে আকৌ ভূতৰ ওপৰত দানৱ পৰাদি জাৰটোও আহি হাজিৰ৷ অবশ্যে বাৰিষাৰ অমঙ্গলীয়া দিনকেইটাৰ তুলনাত জাৰৰ দিন কেইটায়ে বহু ভাল৷  বাৰিষাযে গুৱাহাটিখন সাইলাস নৰকহৈ পৰে৷  বৰুণ দেবতাৰ আক্ৰমণ প্ৰতিৰোধ কৰিবলৈ ছাতি আৰু ৰেইনকোট এই দুপদ অস্ত্ৰ সদায় তাৰ লগত মজুদ থাকে৷ কিন্তু এই নলা-নৰ্দমাৰ উৎকট গোন্ধ৷  উফ!! একেবাৰেই সহ্য কৰিব নোৱাৰি৷ ভাবিলেই পেটৰ ভিতৰৰ গোটেই সোপা ওলাই আহিব যেন লাগে৷ তাতেই আকৌ প্ৰকান্ড মহবোৰৰ সংগীতৰ তালে তালে নিৰ্দয় আক্ৰমণ৷ দহটামান লগহৈ যেন উৰুৱাই লৈ যাব৷

অথচ গাওঁৰ সেই দিনবোৰ! বাৰিষাৰ আমেজেই বেলেগ৷ বাৰিষাৰ দিন কেইটাত গাঁওখনততাৰ প্ৰতিপত্তিয়ে বেলেগ৷ জাল, চেপা, জুলুকিৰে উজানৰ মাছ ধৰাত তাক কোনেও হৰুৱাব নোৱাৰে৷ কোন ঠাইত কি মাছৰ উজান উঠিব সেইয়া তাৰ নখদৰ্পণত৷ কেনে দিন আছিল সেইবোৰ! অজানিতে এক বুজাব নোৱাৰা শোকে তাৰ মনটো ভাৰাক্ৰান্ত কৰি তুলিলে আৰু লাহে লাহে  সেইবোৰ ওলাই আহি এক বুকুভঙা হুমুনিয়াহ হ’ল৷ সি ঘড়ীটোলৈ চালে, ডেৰ বাজিল৷  পাঁচমান বজাত ধলফাট দিয়ে যদিওঁ কুৱলীৰ বাবে বেলি দেৰিকৈ ওলাই৷ এতিয়াও প্ৰায় পাঁচঘন্টামান বাকী৷

ঠান্ডা আজি অলপ বেছিকৈ পৰিছে৷ হিম চেঁচা বতাহজাকক তাৰ গৰম কোটটোৱে  বশ মনাব পৰা নাই৷ তাতে আকৌ কোটটোৰ ফুটাকেইটাই বিভিষণৰ ৰূপ লৈছে৷ তাৰ দৰিদ্ৰতাক যেন উপলুঙাহে কৰিছে৷ পিচে আক্ষেপ নাই তাৰ৷ কোটটো বৰুৱা চাৰে মৰমতে দিছিল তাক৷ বৰুৱা চাৰ ডাঙৰ উকিল, ধনীৰামে ডিউটি কৰা ক’লনিটোৰ আটাইতকৈ দয়ালু মানুহ৷  বৰুৱা চাৰে কয় তাৰ হেনো হাতত যাদু আছে৷ ধনীৰামে তাৰ হাতৰ যাদু দেখুৱাব লাগে বৰুৱা চাৰৰ শাকৰ বাৰীত পালেং, বিলাহী, ধনীয়া, জলকিয়াখিনিৰ ওপৰত৷ যেতিয়া ঠান্ডা আহে বৰুৱা চাৰৰো তাৰ প্ৰতি মৰম জাগে৷ তেনে মৰমৰ চিন স্বৰূপে সি পাইছে ক’লা কোটতো৷ ‘ধনীৰাম’-আই পিতায়ে ৰখা নামটোৰ সাৰ্থকতাৰ কথা ভাবি সি ঢেক-ঢেকাই হাহি উঠিল৷ মাজ ৰাতিৰ নিৰ্জন পৰিবেশত হাঁহিটোৱে এক আট্টহাস্যৰ ৰূপ ল’লে৷ হাঁহিটোৱে তাক উপলুঙা কৰি  চাৰিও দিশে ধাবমান হ’ল৷ নাতিদূৰত থকা কুকুৰ কেইটামানে ৰাউছি জুৰিলে৷ শান্তিত গীত জুৰি থকা জিলীকেইটাই হঠাৎ চক খাই ৰৈ দিলে আৰু আমনি দিয়াৰ বাবে ধনীৰামক শাওঁপাত দিলে৷ পৰিবেশতো সহজ কৰিবলৈ তাৰ ডিঙিৰ পৰা স্বতঃস্ফুৰ্তভাবে ওলাই গ’ল- জাগতে ৰহ’৷

যোৱা দহটা বছৰে সি সুন্দৰপুৰ ক’লনিটোত ৰাতি ডিউটি কৰি আহিছে ৷ ক’লনিটোৰ প্ৰতিটো পৰিয়াল তাৰ চিনাকি, হাড়ে-হিমজুৱে৷ এই দহটা বছৰত ক’লনিটোত বহুত মানুহ আহিল, বহুত গুছি গ’ল, পিছে তাক মানুহ হিচাবে জ্ঞান কৰা মানুহ কমেই লগ পাইছে৷ ডাঙৰ অট্টালিকা আৰু ডাঙৰ গাড়ীত উঠি ঘুৰি ফুৰা আভিজাত ছাহিববোৰৰ বাবে তাৰ এটাই পৰিচয় Night Watchman৷ সব একো একোটা কৃত্ৰিমতাৰে ঢাক খোৱা আবেগ অনুভুতিহীন যন্ত্ৰ৷ আৰু পাৰ্টিবোৰ.... পেটত ঠাই নথকাজনক খুৱাবলৈ জোৰ কৰে পেটৰ ভোকত কলমলাই থকাবোৰক খেদি পঠিয়ায়৷ উহঃ কিযে আচৰিত এই অভিজাত সমাজখন, তাৰ মগজুৱে ঢুকি নাপায়৷

কেতিয়াবা  ধনীৰামৰ নিজকে ৰজাৰ দৰে অনুভব হয়৷ ৰাতি হ’লে যেন গোটাই সুন্দৰপুৰ ক’লনিটোৰ সি একচত্ৰী সম্ৰাট হৈ পৰে৷ ৰাস্তাৰ দুয়োপাৰে ৰাজ অট্টালিকাবোৰ য’ত বাস কৰে তাৰ অনুগত প্ৰজাবোৰে৷  ধনীৰামে প্ৰবল প্ৰতাপেৰে সুৰক্ষা দি আহিছে তাৰ  প্ৰজাবোৰক৷ আৰু সি!! সি যেন এক টোপনি নহা ৰজা....

গাওঁখনৰ ঘৰখনে খুব আমনি কৰে তাক৷ মাজুলীৰ বিশাল বৰ লুইতখন, আঘোণৰ পকা ধানৰ মাজে মাজে সৰু সৰু আলিবোৰ, হালধীয়াৰে উপচি পৰা সৰিয়হৰ তলিবোৰ, সন্ধিয়া উভতি অহা গৰুৰ জাকবোৰ, মাছলৈ যোৱা ৰাতি ফুৰ্তি তামাছাবোৰ ... আৰু ক'তযে কি!!! দুই তিনি মাহৰ মূৰত সি কেতিয়াবা যাবলৈ সুবিধা কৰিব পাৰে৷গাওঁত থকা চাৰি-পাচটা দিন তাৰ বাবে এক মহৌষধ স্বৰূপ৷ এই সময়কনত সি বুকুত সুমুৱাই লয় বিশুদ্ধ বতাহ আৰু নিস্বাৰ্থ মানুহখিনিয়ে দিয়া নিস্বাৰ্থ মৰমখিনি৷ অভিজাত মানুহৰ সমাজলৈ ঘুৰি অহাৰ আগতে অলপ সজীৱ হৈ লয়৷

উত্তৰাধিকাৰসূত্ৰে ধনীৰামে যিখিনি পাইছিল সেইয়া তাৰ সৰু পৰিয়ালটো চলিবলৈ যথেষ্টই আছিল৷ পিছে মহাবাহুৰ ৰূদ্ৰ ৰূপটোৱে যেতিয়া তাৰ সকলোখিনি গ্ৰাস কৰিলে তাৰ হাতত একো উপাই নাথাকিল গাওঁখন এৰি অহাৰ বাহিৰে৷ ভাগ্যৰ সন্ধানত সি গুৱাহাটিলৈ আহিছিল বিয়াৰ ঠিক দুবছৰমান পাছতে, জীয়েকে কিবা এটা বিচাৰি নাপালে অভিমান কৰিব পৰা বয়স নহওঁতেই৷ সাবিত্ৰী লখিমী ছোৱালী,  অকলে সম্ভালি লৈছে সকলোখিনি৷ চহৰত সি কষ্ট কৰিছে যিমান, ধন ঘটিছে সিমান আৰু সমান্তৰালভাবে মাক জীয়েকৰ হাঁহি ভৰা মূখ দুখন ক্ৰমাত অস্পষ্টহৈ আহিছে তাৰ বাবে৷ বয়সৰ হেঁচাত এতিয়া সি আগৰ দৰে কষ্ট কৰিব নোৱাৰা হৈছে৷ সেয়েহে সি বাছি লব লগা হৈছে এই নৈশ প্ৰহৰীৰ জীৱন ৷ কিন্তু ক্ৰমাৎ যে বাঢ়ি আহিছে তাৰ প্ৰয়োজনবোৰ৷

ধনীৰাম ব্যস্ত সুন্দৰপুৰক সুৰক্ষা প্ৰদান কৰাত  আৰু তাৰ ঘৰখনৰ জাগ্ৰত প্ৰহৰী হৈছে  সাবিত্ৰী৷ সাবিত্ৰীৰ বয়সে যিমানে  ভাটি দিছে জীয়েকো সিমানেই লহলহীয়াকৈ বাঢ়ি আহিছে৷ তাইক লৈ মাকৰ বৰ চিন্তা হৈছে৷ মতা মানুহ নথকা ঘৰ৷ পদূলি শুঙা চেঙেলিয়াৰ অভাব নাই গাওঁত৷ উপযাচি সহায় কৰিবলৈ চল বিচাৰি থাকে৷  সাবিত্ৰীয়ে মানুহ চিনি পাই, অভিজ্ঞতাই তাইক বহুত শিকাইছে৷ মানুহে কয় আজি কালি হেনো তাই বৰ খিংখিঙিয়া হৈ পৰিছে৷  আজৰি সময়ত তাই প্ৰায়ে মেছি দাখন ধাৰ দি থাকে৷ মানুহে শুধিলে কয়, ‘আজি কালি দিন কাল ভাল নহয়৷ ঘৰৰ চাৰিওপাশে এই হাবি জংঘলবোৰ দিনে দিনে বেছি কৈয়ে বাঢ়িব খুজিছে দেখোন৷ ঘৰখন হাবি হৈ যাব দিবলৈ নোৱাৰি৷’  ধনীৰামে জানে সাবিত্ৰীৰ মেছি দাখনত ধাৰ যিমান দিন থাকিব তাৰ ঘৰখনত কেতিয়াও জংঘল নহয়৷ কিন্তু সদায় জানো মেছি দাখনৰ ওপৰত ভৰষা কৰিব পাৰি? জীয়েকৰ বাবে প্ৰহৰী গোটাব লাগিব, যিজনে সদায় তাইক সবল বাহুৰে সুৰক্ষা দিব আৰু মৰমেৰে বান্ধি ৰাখিব চিৰকাল৷ এৰা তাই এইবাৰ মেত্ৰিক দিব, তাৰ পাছত কলেজত পঢ়িব৷ যোৱাবাৰ ঘৰলৈ যাওঁতে স্কুলৰ ভবেন মাষ্টৰে কৈছিল ছোৱালীয়ে পাছ কৰাতো খাটাং৷ কলেজ পাছ কৰিলে  তাইৰ কাৰনে দৰা এটা পাব কষ্ট নহ’ব৷ কথাটো ভাবিয়ে তাৰ মনটো এক অনাবিল আনন্দেৰে ভৰি উঠিল৷ তাইক কলেজত পঢ়াবলৈ যিমান কষ্ট নহওক কিয়, সি প্ৰস্তুত তাৰ বাবে৷ বয়সে তাক হাৰ মনাব নোৱাৰে, সহস্ৰ উজাগৰী নিশা কটাবলৈ সি সাজু৷ স্বতঃস্ফুৰ্তভাবে ধনীৰামৰ মুখৰ পৰা ওলাই গ’ল - জাগতে ৰহ’৷

জিলিৰ মাতবোৰ ক্ৰমাত ক্ষীণ হৈ আহিছিল আৰু পূব আকাশখনে তেতিয়া লাহে লাহে ৰঙচুৱা বৰণ লৈছিল|

Jilir matbur cromat khin hoi aahisil aru pub aakax khone tetia lahe lahe ronsua boron loisil…

(Mridul Nath: Instrumentation - 2002 batch)

...............................................................................................................................................

দৌৰা-দৌৰি

চন্দন দাস

ঘৰৰ পৰা অহাৰ সময়ত সদায়ে দৌৰা দৌৰি হয় ৷ কিবা নহয় কিবা এটা সদায়ে পাহৰো ৷ মায়ে ইতিমধ্যে সোৱৰাই থৈছে ৰুমৰ চাবি, এক্সট্ৰা কাপোৰ ইত্যাদি, ইত্যাদি নাপাহৰো যেন|ব্ৰহ্মপুত্ৰ মেইলখন আজিলৈকে কাহানিও সময়মতে আহি পোৱা নাই৷ নিয়মমতে আহি পাব লাগে পূৱা ৫বাজি ৫০ মিনিটত, কিন্তু ৮ বজাৰ আগতে আহি পোৱা বুলি মনত নপৰে দেখোন৷

ষ্টেছনৰ পৰা আমাৰ ঘৰ তেনেই ওচৰত, মাজত মাথো টেলিগ্ৰাফ অফিচটো আৰু সৰু ফিল্ডখন৷ মই ট্ৰেইন অহাৰ ঘন্টি শুনিয়ে গম পাওঁ কোনখন আহিছে৷ ঘন্টিটো বজোৱাৰ ধৰণ যদি টিং টিং টিং টিং টিং... টাং টাং তাৰ মানে উজনিমুৱা ট্ৰেইন আৰু টিং টিং টিং টিং ... টাং টাং টাং মানে নামনিমুৱা ট্ৰেইন৷ কথাটো হ’ল শেষৰ  টাং —যদি দুটা তেনেহ’লে উজনিমুৱা ট্ৰেইন আৰু যদি তিনিটা তেনেহ’লে নামনিমুৱা ট্ৰেইন৷  
ৰাতি as usual আড্ডা মাৰোতে দেৰি হ’ল৷ ট্ৰেইন ৮ বজাত যেতিয়া ৬টা বজাত উঠিলেও হ’ব৷ ৰাতিপুৱা উঠি গম পালো দেউতাই ট্ৰেইন status লৈ আহিছে, ট্ৰেইন ৭টাত পাবহি৷ দৌৰা—দৌৰি কৈ উঠি ৰেডি হ’লো৷ সছাকৈয়ে ট্ৰেইন প্লেটফৰ্ম পালেহি ৭:১০ বজাত৷ কামাখ্যা ষ্টেচন পাওঁতে ১ বাজিল৷ হোষ্টেল পালো ১:৪৫ বজাত৷

ঘটনা আৰম্ভ তাৰ পৰাহে আচলতে৷ লকড্(locked)ৰুমৰ বাহিৰত থিয় হৈ গম পালো চাবি নাই অনা| ভুলতে ভৰৰ ডাইনিং টেবুলৰ ওপৰতে থাকি গ’ল৷ ডুপলিকেট চাবি কেইবাটাও৷ কিন্তু সেইকেইটা আছে ৰুমমেট দুটাৰ হাতত৷ সমস্যাটো হ’ল দুটা ৰুমমেট গুৱাহাটীৰ৷ দুয়ো মন গ’লে কাইলৈ দেখা দিব আৰু আহোতে হাতত চাবি যে লৈ আহিব তাৰ একো নিশ্চয়তা নাই৷ হঠাৎ মনত পৰিল আৰু এপাট চাবি আছে৷ বিচাৰ খোচাৰ কৰি নিশ্চিত হ’লো সেইপাট ৰুমৰ ভিতৰত থকা কোনোবা এটা ডেৰাজৰ ভিতৰত আছে৷ ছেঃ কি কৰা যায়? দুটামানে আহি নিজৰ নিজৰ চাবিৰে চেষ্টা এটা কৰিলে৷ কোনোপধ্যেই নোখোলে৷ কেনেকৈ খুলিব বাৰু? Seven Lever যি প্ৰকান্ড তলা! এটাই উপদেশ দিলে -দোছ, লোহাৰ ৰড এডালেৰে কোব এটা মাৰিলে খুলি যাব পাৰে৷ পালো লোহাৰ ৰড এডাল৷ ভালকৈ  তলাৰ ক’অৰ্ডিনেট চাই মাৰি দিলো এক কোব, গাপ জোৰেৰে৷ ভাঙিল, ভাঙিল৷ কিন্তু তলাটো নহৈ যেনিবা সেই ৰডডাল হে ভাঙিল ৷

ইতিমধ্যে লগৰ কেইবাটাও গোট খালে৷ লগতে গোট খালে ডাইনিং হলৰ কৰ্মচাৰী সন্থাৰ কেইজনমান আৰু তেওঁলোকৰে দুজনমানৰ ল’ৰা পোৱালী দুটামান৷ এইবাৰ উপদেশ — হেক শ্ব’ ব্লেড লাগিব৷ হেক শ্ব’ যোগাৰ হ’ল৷ চাৰি-পাচজনে লগহৈ হেক শ্ব’ ৪০ মিনিট ঘঁহিলে৷ ওহোঁ, মাত্ৰ ২০% মানহে কটা গ’ল৷ ঘড়ী চাই দেখিলো ৪টা বাজিলে৷ ঘঁহি থকাকেইটাক ক’লো —ব’ল তহতক চাহ খুৱাওঁ ৷
উদ্দেশ্য, এই বিপদত যাতে মোৰ লগ নেৰে৷ এইতো এটা ভাল Motivational Package৷ ওলালো গোটাইকেইটা৷ আমাৰ হোষ্টেল চাৰিৰ পৰা তালুকদাৰ আৰু বৰ্মনৰ দোকানলৈ যাবলৈ এটা সৰু লুংলুঙীয়া বাট আছে৷ সেই বাটটোতে লৰা এটা মানে আমাৰ হোষ্টেলৰ কুক এজনৰ পুতেকে মাত লগালে — খুৰা৷ দেখিলো মোকেই মাতিছে৷ সুধিলো — কি হ’ল?
সি ক’লে — খুৰা, মোক যদি নামাৰে আপোনাৰ ৰুমৰ দিহা এটা দিব পাৰো৷
কি কয় ই? না মই বুজি পালো, না লগৰ কিটাই বুজি পালে৷ যেতিয়া মান্তি হ’লো মই তাক নিপিটো বুলি তেতিয়া সি ক’লে যে মোৰ ৰুমৰ পাহাৰৰ ফালে থকা খিৰিকী এখন খোলা আছে আৰু সেইখনৰ ৰডো নাই৷
কেনেকৈ গম পালে সি ??
গম পালে কাৰন, সি আৰু তাৰ লগৰ কেইটামানে সেই খিৰিকীখনেৰে ৰুমটোত ওলোৱা সোমোৱা কৰিছে ৷
কিয় ???
সেইতো সিহঁতৰ খেল৷ সি আবশ্যে মোক আস্বস্ত কৰিলে যে সিহঁতে ৰুমৰ বস্তু একো কৰা নাই৷ আছিলেনো কি যে কিবা কৰিবলে..|মোৰ Problem Solved৷  চাহ খাই উঠি কাদেৰ খান টাইপৰ হাঁহি এটা মাৰি বাকীখিনিক ক’লো — নিজৰ পইছা নিজে দিবলৈ লাগিব দেই৷
কোবাকুবিকৈ আহি  ’পাহাৰৰ ফালৰ খিৰিকী’ৰে ৰুমত সোমাই ডুপলিকেট চাবিপাট উদ্ধাৰ কৰিলো আৰু ৰুমটো খুলিলো৷ কথাবোৰ পাহৰি গৈছিলো৷ Management—ৰ কৰ্ছ এটা কৰি থাকোতে মনত পৰিলে আকৌ specially Problem Solving and Out of Box Thinking—ৰ কথা কৈ থাকোতে৷|

(Chandan Das: Mechanical - 1993 batch)

...............................................................................................................................................

বহাগৰ দুপৰীয়া

ভাস্বতী দাস টিব্ৰেৱাল

বহাগৰ দুপৰীয়া

উখল মাখল লগা মনবোৰ

উৰু  উৰু কৰে ঢোল পেপাঁৰ মাতত,

বহাগৰ দুপৰীয়া

বসন্তৰ আগমনৰ সংবাদ
ভাহি আহিছিল কুলী আৰু কেতেকীৰ মাতত৷

এটি সৰু টিলাৰ ওপৰত
আমাৰ সৰু ঘৰখনিৰ সন্মুখত

ডাল ভৰি ফুলা ৰঙা আৰু বেঙুনীয়া  কৃষ্ণচূড়া  ফুলবোৰ,

দূৰত কৰবাত

ঢোল পেপাঁৰ মাতৰ মাজত

কোনোবা নাচনীয়ে কৰা দীঘলীয়া আখৰাবোৰ৷ 

বহাগ এতিয়া সমাগত
সময়বোৰহে যেন সলনি হ’ল

কুলী কেতেকীৰ মাত শুনা বহু বছৰ হ’ল,

জীৱনৰ ব্যস্ততাত

বহু কিবাকিবি এৰি আহিলো অতীতত
স্মৃতিবোৰহে যেন বাকী ৰৈ গ’ল৷

বহাগ তথাপিও আপোন
মনবোৰ এতিয়াও সলনি হোৱা নাই
বিহু এতিয়াও বোপতিসোহোন,

বিহু নামৰ এটি মিঠা অনুভবে

পৃথিবীৰ অগনন ভিৰৰ মাজত
এতিয়াও মনত পেলাই দিয়ে মই কোন৷

সাজ-পাৰ, বেশ-ভূষা, কেতিয়াবা ভাষা

হ’ব পাৰে আমাৰ বিদেশী কেতিয়াবাজীৱনৰ , সময়ৰ এয়ে যে দাবী এতিয়া৷

তথাপিও হৃদয়ৰ গভীৰতম ভাজত

মনৰ নিভৃত কোণত বাৰে বাৰে বাজি উঠে
হাড়ে হিমজুৱে আমিযে চিৰ অসমীয়া৷

লুইতৰ পাৰৰ সেই পবিত্ৰভূমি য’ত আছিল শঙ্কৰ-মাধৱ

য’তেই নাথাকো কিয় 

মোৰ পৰিচয় সেই ভূমিৰে লগত,

বিহুটি আছিল আপোন

এতিয়াও আপোন আৰু সদায়ে হৈ ৰব আপোন

জাতিৰ, কৃষ্টিৰ, সংস্কৃতিৰ পৰিচয় আজিও পাও বিহুৰ মাজত৷

(Bhaswati Das Tibrewal: E&T - 2002 batch)

...............................................................................................................................................

চেনেহৰ বিহু

সিদ্ধাৰ্থ শংকৰ শৰ্মা

কাহিলি পুৱাতে বিৰীয়া বান্ধিলো, 
আমাৰ ৰচকীৰ মেটমৰা ভাৰ 
চ’তৰ খৰে খোৱা বাৰীৰ 
পানী লাও, মিঠালাও, কাচকল আৰু ছাগলীশিঙীয়া বেঙেনা 
বুধবৰীয়া হাটৰ পোহাৰ| 
ৰাইজ বহুত
খেনোৱে কিনিছে, খেনোৱে বেচিছে 
উহঃ দুপৰৰ খাওঁ খাওঁ ৰ’দ
মোৰ বিপণি শেষ নহয়ে এথোন কামিজৰ জেপত দিঘলীয়া ফৰ্দি 
আইজনীলৈ ফ্ৰকছোলা আৰু আমাৰজনীলৈ বিহুৱানৰ দীঘ আৰু বাণিৰ যোগাৰ 

চ’তৰ বিহু পালেহিয়ে 
বেলি লহিওৱা আগতে ফৰ্দি লৈ পাবগৈ লাগিব কেঞাগোলা  

আহক আহক আহকচোন ৰাইজ! চৰাদাম নলওঁ নহয়! মোৰ বাৰীৰ পানীলাও, মিঠালাও, কাচকল আৰু ছাগলীশিঙীয়া বেঙেনা 
আহক আহক 
ভাৰখন শেষ হ’লে বিহু ভাল হ’ব
নাহৰ পাতৰ আৰত ৰৈ আছেহি মোৰ আৰু চেনেহীৰ প্ৰাণৰ বহাগ৷

(Siddhartha Sankar Sarmah: Civil - 1994 batch)

...............................................................................................................................................

দুটি কবিতা 

বিদিশা মহন্ত

উদ্যম

নিৰিবিলি পৃথিবী

নিজান পথ

অকলে আগুৱাঁও
বুকুত সংশয়

এচোৱা অজানা বাট

সাহস আৰু উদ্যমৰ খেলা

তাৰ সিপাৰত কিজানিবা আছে ৰ’ই

দুবাহু মেলি সুমধুৰ বিজয়|

ZEAL

Still earth
Hushed path
I tread alone
Some qualms in my heart

Silvery skies
Silent birds
Playful sun
Once bright once shy

A fragment of path unknown
Nerve and zeal playing peek-a-boo
Once traversed though
Only bliss and joy shall flow

(Bidisha Mahanta: EE - 1996 batch)

...............................................................................................................................................

THE GREAT WAR OF JALUKBARI 13

JIBANTA BORGOHAIN

(compiled by Pratibhu Dutta from an iconic thread in FB AECians)

There was a final football match between hostel 4 and hostel 6 when we were in 4 th year. The preparation for the final was on the roll since the day it was declared, that is about a week before . So,Sentiments in both the sides, hostel 5,6 ,7 and hostel 1,2,4 were high. Even in the classes we did not talk properly to each other. Pele (Subrata Pathak) who was my great pal since the days of his father taught me co-ordinate geometry in PU used to avoid me in the class and canteen Singra became hot as hot as our red eye look to each other !!!!! The eye balls became footballs !!

 On the night before the final, Misihimi became the master strategist as the meeting after the dinner at hostel 5 was the top secret for next day's final assault on the camp who had suddenly became our sworn enemy. He carefully drew the positions of each and every player's position on a piece of paper and suggested their shifting of positions on movement of Pele who was considered as "Musharaf " for his unpredictable movements. Ranjib Gogoi was entrusted the most difficult task of taking the ball away from "Musharaf" while the others were advised to create confusion around Pele. Mishimi, after giving all the directions had a long puff on his cigarette, and asked "have all u understood ????" ... the jeer ..."yyyeeesss " ...!!!

On the day of the final, it was a half holiday! The bus to Guwahati was almost empty since 12-30 trip. An unusual calm prevailed. We all walked from our hostel side with all the 14 players selected to play for Hostel 6 to the College play ground. The players were walking in their chappals and we were carrying their boots. There were no mineral water bottles that time, but Gunavi from Sunderbori carried some soda bottles in his cycle carrier. All of us walking in hush hush silence were cursing our enemies on their past deeds on anything starting from class room bashing to rejection of his (s) offer by the university girl (s). The one and half Kilometre from our hostels to the College play ground seemed be very short as our curses to the enemy could not be completed in toto and the mood became further tense.

We took the position from the east side of the ground, i.e., from behind the canteen and the gate to the field came to our occupation after our 'heroes' entered the field. The sound from their boots while walking to the middle in the wet ground by the morning rain was the sound of silence in our tense moments. Our mood and mind became over cast with the sky on ' premonition of impending danger' with each loud conjugated shout from the other side of the field. Our hands were frantically looking for the remaining number of 'Charminar' cigarettes in the pockets resulting in reducing their lengths upto one inch on each puff !!!! The referee was from Hostel 3, the 'stand alone' facility to house our 'distant cousins' as Rabin Choudhury sir did not want another controversy in that virtual war situation.

By the time both the teams started their practice shots and carrying near the goal posts as all were waiting for the Principal sir to take 'introduction' of the players by checking hands in. The wait was felt long and a sudden activity was seen on the other side of the field and we became attentive expecting Principal Goswami sir to enter the field any time.....uh .. against our expectation it was a shrilling 'bbaahheee' followed by few more 'bbaahheee' sound from one corner of the field. Our gaze got fixed on four goats, those were being pulled inside the field in ropes by Munin deka in a half pant and a ganjee with stick on his hand, circling the whole field with no verbal communication but declaring our enemy's confirmed winning that would end with a grand feast . The sense of burning in our hearts became unbearable on each jeer came from the other side of the field on each cracking of whips on the goats by MuninDeka.

‎"Dekhsana .. eai Deka Babu to di nori aru ... ketia thik hobo?" I looked back to find Ibrahim commenting on the moment. " Kiya? " I asked ... "char ta sagolir majot eta maiki sagoli bhore anse dok! Kiya maiki sagoli anba lage?  Ansa jodi sob motai an" the reply from an upset Ibrahim ..!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

The teachers were accommodated on the rows of chairs on the road in front of Hostel 1facing the field and this made us more dejected with a perception that even the teachers had taken the enemy side. After the rituals of handshaking with the principal and the toss, the shrilling sound of the whistle started the long waited ground war in the field under a overcast sky. With aggression and counter aggressions, our minds with heart breaking tensions were moving almost at the same speed of the ball rolling, flying from the kicks . Robin choudhary sir did a balancing work by selecting line referees from both sides, hostel 1 and hostel 7. Line referee from hostel 7 took a ' headmaster ' type position and avoid staring at us although we were close to him from the canteen side. First batch of 'galis' were hurled by us on to him as his raised flag for a microscopic offside deprived our Kamal Mazumdar from scoring the first goal to our enemy!!!!! an utter 'uusshhh' like a hissing sound from canteen side and a 'hhooeeeeee' sound followed by whistles and' Balti beating ' from the opposite road side!!!

The first goal was scored by Pele as Ranjib Gogoi could not take the ball away from him and the other players could not create any confusion around him as planned and directed by Mishimi on the night before in Hostel 5i. The disaster made us to realise the extent of bottom line feeling of depression and hopelessness that can ruin a human life instantly. Almost all the hands in the canteen side touched the heads and foreheads while the hands in the opposite sides were seen raised , not to talk about the various kinds of sounds that were produced by innumerable possible means by the enemy. The most effective sound that could infuriate us penetrating upto our bones was produced by the pebble size stones while coming down from the tin roof of Hostel no 1!! Our team started the play from the center after the goal , few passes and then some kicks, players from both the sides were looking like the fighting cocks in the labour lines and we kept refuelling their killing spirit by our fine vocabularies . By the time all 'Charminar' Cigarettes in and around us got exhausted and we looked around. Ibrahim who knows our all movements asked me instantly ' Biri asche , dim niki ? '!!!

The two slightly long whistles by the referee declared the half time. Hoping against hope, we crowded the entry of the gate as our players were coming out to the canteen side. While Gunavi and Ibrahim got busy in putting in glucose and salt in the Soda bottles, Mishimi started doing the fine tuning of his strategies by giving some hurried instructions to the players. We over heard his instruction and advices to Kamal Mazumdar,  "tomar pele r oshorot ki kam ? Tumi gol diya manuh, gol diba. Ball receive koriei pass diba". Kamal Mazumdar as usual with his typical blank questions to the master planner, "kak pass dim?" That made a slightly long pause for Mishimi. He looked at Kamal who was then shirking his face on the taste of Soda and told him "jake diya diba , pelek nidiba" and moved to the next player for his last minute expert advice...!!!

The game after the half time started. Me, Gunavi and Ranjan Bhuyan were at the back of the crowd facing the field and we were trying to find a place for our bums to rest for a while. Gunavi was particularly upset on some movements of our star players and was criticizing them. As I was about to give my expert comments to Gunavi, a sudden volcanic eruption took place in the crowd in front of us and a burst of a deafening sound " GOOOAALLLLLLLLL” made three of us jump in to the crowd as if it was a reflex to save us from an accident. The saddest incident in my life took place at that moment by missing the scene of Kamal Mazumdar putting the ball inside the Goal Posts of the enemy by his perfect half volley shot. We could see Mishimi being lifted by the crowd in front of us as they kept howling till the referee's whistle started the next round after the goal by hostel 6.

There was a prolonged silence in the opposite side as we could see the teachers sitting on the chairs were served tea from hostel no 1 in the steel glasses. I looked around and could see that the entire boundary of the foot ball field was crowded by spectators, may be the majority of the population of Jalukbari 13 was present at the moment with us to see the end result of the war of the year. As the ball moved from one player to another , some thud sounds from the desperate attempts to receive the ball by chest reminded me that as a place next to Saraighat was carrying the legacy of the characters of historical heroes to survive the war by winning only . The sentiments and efforts of the players in the field crossed the boundary line and the spirit of war landed to the vocabulary war between the crowds of the opposite sides with shouting and assassination of characters of many of us. While players in the mid field were injured and pained by fouls, the 'sepoys and sainiks' of both sides were floored by 'galis' and reveal of well kept , untold able secrets in the form of shouts in public, as the inmates of the Girls' hostel could hear everything although they stationed themselves on the road by side of the college workshop.

And then the second goal from Hotel 6.............

'Those 12 minutes' probably was one of the longest 12 minutes' of our life. The sounds and shouts from the opposite side became more intense with many kind of noises including starting of Munin deka's jawa motor cycle and continuous pushing of the horn button. The goats were no more seen at their display location. The movement of the players became fast and Mishimi could be heard on top of his voice,"aai ...bahirot mari de ... lomba bahirot mari de ..". The great scientific last minute advice from the master strategist of our side. Amidst all these sound in the vibrating air, the noise of passing college bus could not be heard and the long shrilling sound of the whistle by the referee declared the end of the war at the ground!!!

We could see Robin Choudhury sir getting up from the chair and looking at his watch. Another 12 minutes to go we said to each other after we got exhausted of our rush of steam for giving a prolonged howling that could probably be heard even from Ayurvedic. It was a corner shot by Das and a opportunistically carry and push by a short and fast second year boy. Pele was seen keeping his game at his excellent pace and every time he got the ball, our trauma began to appear with our spontaneous expert advice to our players,  'oie ..Pelek gaurd de .. .Plelek gaurd de .. '. Our unstoppable advices to the ground superseded the voice of Mishimi who wanted to give his finishing instructions for tackling Pele till end and got frustrated, " eai mok koboloi nidio to , pasot harile mok eko nokobi " ... Ibrahim tried to console him .. " Babu , etia kaio kauke sunber nai .. ja hober asi hobo ...kiba jodi kobar mon goisi , moke ko .. ehan siyar bakharat jodi suna pao , sunim rr "

...............................................................................................................................................

আঙুৰ টেঙা 

চন্দন দাস

প্ৰতিভূ দত্ত

ৰাইজৰ নামত গল্প এটা লিখিছিলো....কেতিয়াবা সময়ৰ নাটনি, কেতিয়াবা essential এলাহৰ বাবে এইটো কেতিয়াও শেষ কৰিব নোৱাৰিম ছাগৈ৷ মই জনাত গল্প আধা লিখিলে হেনো চুটি গল্প বুলি কয়৷ সময় নথকা মানুহে চুটি গল্প লিখে৷ নহ’লে কৰাছ গোৱাৰ দৰেই ‘কৰাছ গল্প’ এটা বেয়া আইডিয়া নহয় কিন্তু| যিকি নহওঁক, মোৰ গল্পটোলৈ আগ বাঢ়ো৷

সাধু এটা কওঁনে??

Once upon a time, a hungry fox was roaming around here and there searching for food. Because of hunger, he was feeling weak and tired. Fortunately, he came to a garden where he saw a grape-vine laden with bunches of grapes which looked quite ripe and juicy. The fox looked at the grapes with longing eyes and licked his chops. But the bunches were too high for him and he was feeling weak. So he sat down for a while to take some rest. On feeling refreshed, he jumped as high as he could, to get at the grapes. But he failed to reach them. Then he again rested for some time and made another bold attempt, but was unlucky for the second time.

Forced to give up trying anymore, he just walked away and instead of accepting his failure, he remarked "the grapes appeared to be ripe and juicy, but now I see them to be quite sour."

This story, thus, proves that, people generally hate what they can't get. 

Wow that’s a great story isn’t it?

বহুবাৰ শুনিছো এই গল্পটো৷ আৰে কোনে শুনা নাই এইটো!! মাছ মাছ গোন্ধাই থাকে (means something is fishy)৷

এহঃ!  মাছ বাদ দি ‘আঙুৰ টেঙা’লৈ মানে বিষয়টোলৈ আহোঁ৷ আজি কিছুমান কথা মনত পৰিল আঙুৰৰ টেঙা-মিঠা সোৱাদৰ কথা ভাবি৷

দুই দশক আগৰ কথা...

পুৰণি ‘টেঙা-মিঠা’ কথা (আচলতে তিতা-কেহাঁ, কিন্তু বিষয়টো আঙুৰৰ টেঙা কাৰনে টেঙা-মিঠা বুলি কৈছো দেই)৷ মাজে মাজে মদিৰাৰ মিঠা hangover (সেইতোৰ অসমীয়া শব্দটো কি নাজানো)ডিঙিলৈকে কলমলাই থাকে৷ প্ৰেমিক এজন আছিল মানে এতিয়াও আছে ৷ তেওঁৰ প্ৰেমৰ কথাবোৰ কথা শুনিলে লাগে তেওঁ ছাগৈ সছাঁকৈয়ৈ মঙ্গল গ্ৰহৰ পৰা আহিছিল ৷ আমাৰ দৰে শণি  গ্ৰহৰ পৰা অহা অভগা নাছিল৷

Linda Goodmanৰ  Love Ved খনযে....really bad. সকলো মিছা কথা৷ নহ’লে ইমান দিনে....

আঙুৰৰ কথা খিনি এইজন প্ৰেমিকৰ৷ “প্ৰেমিক বাবুজী” খুবেই close মোৰ আৰু আমাৰ৷ আমাৰ মানে? থাকক সেইটো৷ Hardly matters in this story.ধাৰাষাৰে প্ৰেম চলি আছিল কিছু বছৰ, তেখেতৰ৷ As usual প্ৰেমৰ তেওঁৰ 'গুলাই' কাহিনীবোৰ শুনি ভাল লাগে৷ অনভিজ্ঞ যদিও মাজে মাজে পাকৈত উপদেশ দিছিলো as if we are having rich hand on experience on the subject. ৰাতি ৰাতি ডিম লাইট জলাই প্ৰেমৰ অভূতপূৰ্ব merits and demeritsৰ ওপৰত সাংঘাটিক আলোচনা৷ Back Groundত মিউজিক বাজি থাকে আমাৰ পুৰণি বন্ধু ...সেইযে কিশোৰ দা, কলহ এটাৰ পৰা গান গাই থাকে (through the music system)৷ মাজে মাজে ঈৰ্ষাও হয় (হিংসা নহয় দেই) তেওঁৰ ওপৰত৷ মাজে মাজে আলোচনা হয় - আমি কেইটামান প্ৰেমৰ ক্ষেত্ৰত staticticsৰ normal distribution নাথাকি outlier position কিয় পাওঁ? মানে?? মানে এইযে এই কিছুমানযে ভৰপূৰ প্ৰেমকাহিনীৰ নায়ক কিন্তু আমি কিয় নহয় ..ইত্যাদি ইত্যাদি৷

ট্ৰেজেডি কমেডিৰ এই আলোচনাত দুটামানৰ দেহত কিশোৰ কুমাৰৰ ভুতে  লম্ভিলে৷ দুটামানে মুকেশৰ মাতৰ লগত মাত মিলাই নাকেৰে গোৱা আৰম্ভ কৰে ৷ মুকেশ আৰু নাকেশৰ  অদ্ভূত মিলন ! কোনোবাই আইতাৰ বয়সৰ মধুবালাৰ ফ’ট চাই আউট... .... ইত্যাদি ইত্যাদি৷ তেতিয়ালৈকে আঙুৰ টেঙা নহয়৷ আৰু মিঠা বুলি আঙুৰ থকা এটাডাল ধৰিবলৈ জপিয়াই জপিয়াই হায়ৰাণ কেইটামান৷ যেন আঙুৰ নহ’লে জীবনটো এটা পচা কঠাল!জপিয়াই জপিয়াই শেষত কোন, ক’ত, কেইটাই বেক পালে সেইখন এখন মহাভাৰত৷ কোনোবাই হেনো question paperখনত তাইৰ মুখ দেখা পাই থাকিলে আৰু সেই কাৰনেই বেক লাগিলে৷ 

হয়তো….. তাৰনো কি mistake.. যত সব...

দুটামানে হাত ডাঙি দিলে, আৰু নোৱাৰি৷ নতুনকৈ গান modify কৰিবলৈ ধৰিলে : মুঝে কই দেখে ত’ জ্বলতা হাই দিল|

আৰু সৃষ্টি কৰিলে FLU ( Frustrated Lovers United)৷ দিনবোৰ চলি আছিল গতানুগতিক ভাবে৷ গৰমৰ বন্ধ আৰম্ভ হ’ল৷ কিতাব-পত্ৰ চিলিঙৰ ওপৰ পালেগৈ, ঘৰত থকা দিন কেইটাত৷ পঢ়িম নহয় হোষ্টেল গৈ বুলি বিৰাট confidence৷ 

গৰমৰ বন্ধৰ পাছত আকৌ হোষ্টেল পালোহি৷

Post arrival, বৰ্মনৰ দোকানত গতাণুগতিক আদ্দা৷ সাধাৰনতে মই ৰেলেৰে অহা যোৱা কৰো৷ গতিকে ৰেল ভ্ৰমণ কেনেকৈ কৰিব লাগে তাৰ special adviceবোৰ দি থাকো৷ বহুত ফান্ডা যেনে, কলকাতাত DMU ৰেলৰ অৰ্থ যে  Diesel Multiple Unit নহৈ যে আচলতে হয় Dada Mute Uthun কাৰন সেই ৰেলবোৰত কোনো toilet নাথাকে৷  RAC কি reservation হয় তাৰ ওপৰত ফান্ডা শুনি ইতিমধ্যে ৰাইজে মোক honour এটা দিলে “ৰেলৰ ওপৰত কথা কোৱা প্ৰথম অসমীয়া মানুহ”৷ মোৰ বন্ধুদুজনমানে প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল যে মোৰ নামটো হেনো অনতিপলমে জ্ঞান-বিজ্ঞান সফুৰাত প্ৰকাশ পাব৷ মোৰ লগৰ দুটামানে ৰেলযাত্ৰা কৰাতো দূৰৰ কথা ওচৰৰ পৰা তেতিয়ালৈকে ৰেল এখনকে দেখা নাছিল ৷ সেইয়েহে সুবিধা পালেই বুকু ফিন্ডাই থাকো আৰু এবুকু ফান্ডা ঢালি দিওঁ ৷ শুনা মতে বন্ধুবৰ্গই হেনো মোৰ ৰেল-জ্ঞানৰ কথা ঘৰত গৈয়ো আলোচনা কৰে ৷

Scene change!!

হঠাত প্ৰেমিকৰ আবিৰ্ভাব! মানে প্ৰেম-গবেষণা আকৌ আৰম্ভ হ’ব বুলি ভাল লাগি গ’ল৷ কিন্তু প্ৰেমিকৰ মন দেখোন একদম ডাউন৷ কেছটো কি! যোৱাবাৰ গৰমৰ বন্ধৰ পাছত আহোতে শেষৰ প্ৰেম-পত্ৰখন গুনগুনাইছিল “Something in ur smile which speaks to me, Something in ur voice which sings to me, Something in ur eyes which says to me, That u are the dearest to me....” এইবাৰ কি হ’ল!!!!

“CD, কেছ এটা হ’ল বে” বুলি চাহ কাপত সোহা মাৰিবলৈ ধৰিলে ৷ ভাবতো এনেকুৱা মন নথাকিলেও খাই দিছো যেন চাহ খাই চাহকেই favour এটা কৰি দিছে৷ মই বুজি পালো প্ৰেমিক বন্ধুৱে কথাখিনি ভাঙি পাতি তৎক্ষণাতে নকয়৷ তেওঁৰ যিকোনো lengthy and serious discussion আৰম্ভ হয় “কেছ এটা হ’ল বে”|

“সন্ধিয়া বহিম নেকি, at FLU ”  বুলি সুধিছিলো৷
“FLU ? তুমি কি ভাবি সুধিলা”, ছচমাৰ ওপৰৰ জেগাখিনিৰে চলচলীয়া চকুকেইটাৰে ঘোপাকৈ চাই সুধিলে৷ As usual হিন্দী চিনেমাৰ ফতুৱা ডাইল’গ মাৰিলো ৷ 
“ছেহৰা দেখ কে ডিল কি পুস্তক পঢ় লেটা হু না” বুলি কথাটো পাতলাবলৈ চেষ্টা কৰিলো৷
“কিন্তু কথাটো কি ?” বুলি আকৌ এবাৰ stressfully সুধিলো ৷
“জীবনৰ এখন important প্ৰেম-পত্ৰ লিখিব লাগে” তেওঁ বৰ গহীনহৈ ক’লে৷ গহীন সুৰ শুনি অলপ ভয় লাগিল কিন্তু প্ৰেম-পত্ৰ শব্দৰ লগত গহীনতা অলপ আচহুৱাও লাগিল ৷ মোৰ ফতুৱা ইঞ্চটিঙ্কতে (instinct) উক দিলে৷ “Sir!!!!!, by the way সদায় দেখোন নিজেই লিখে আজি অধমক লগা হ’ল যে ? ”
অলপ বেছি দাম দিবলৈ “Sir”address কৰি৷ চেহঃ! নাহাহিলে!! তেখেত really গহীন তাৰমানে৷ মনে মনে ভাব হ’ল তেখেতৰ বাৰু প্ৰেম কাহিনীটো দৈ হৈ গ’ল নেকি?কোনে কৰিলে বাৰু এনে সুন্দৰ কাহিনী এটা চেটেপ??
“চন্দ থকা প্ৰেমত কি সেই ভন্ড ঋষি শাওঁ”  --- স্বৰ্গোক্তি
“OK See you in my room at 8:30”  বুলি কৈ তেখেতে আৰু এটা ফিল্টাৰ মুখত carelessly ওলমাই বৰ্মন দোকানীক signal দিলে সেইদিনাৰ বিলখন বাকীৰ খাটাত মাৰিবলৈ৷ অকলসৰে নিজৰ হোষ্টেললৈ আগ বাঢ়িল মূৰ তল কৰি, যেন যুদ্বত পৰাজয় স্বীকাৰ কৰা এক সৈনিক আমাৰ প্ৰেমিক৷কিজানি শ্বায়েৰী শুনিলে ৰৈ যায় বুলি আৰম্ভ কৰিলো,
“হাম আপ কো কভি খোনে নেহি ডেঙ্গে,
যুদা হোনা ছাহা তো ভি হোনে নেহি ডেঙ্গে,
চান্দনী ৰাতোঁ মে আয়েগি মেৰি য়াদ,
মেৰি য়াদ কি ৱহি পল আপকো শোনে নেহি ডেঙ্গে…”
কিন্তু তেখেত নৰখিল ৷ Must be real real real serious issue….. : (অদুৰত বহি থকা বৰা (One of my project partner),  “অ’ খাঈয়াম চাহাব, project কি হ’ল ?”ঘোপাকৈ তেওঁলৈ চাই ক’লো. ‘ ভাড় মে যায়ে’ আৰু চিন্তাগ্ৰস্ত মনেৰে মই আগবাঢ়িলো হোষ্টেললৈ৷চিন্তা মানে ? ঘৰৰ পৰা আহি পাইছোহি ৷ হোষ্টেলৰ বিচনাখনে ইতিমধ্যে ডেৰমাহ ধুলিৰ লগত মিতিৰালী কৰিছে৷ চফা নকৰিলে ৰাতি টোপনি নাহিব৷ পিছে, সময় উলিয়াই যাব লাগিব ৮:৩০ত প্ৰেমিক প্ৰবৰৰ তালৈ, তেওঁৰ জীবনৰ important প্ৰেম-পত্ৰখনৰ কথা আছে৷

ৰুমৰ মকৰাজাল, বিচনাৰ ধুলি সকলো অজৰাই পালেগৈ প্ৰেমিক বন্ধুৰ ৰুম ঠিক ৮:৩০ বজাত ৷ দুৱাৰমূখতে গম পালো কথা বেগতিক ৷ কলহৰ সংগীত ব্যৱস্থাত বাজি আছে ‘সপনা মেৰা টুট গেয়া……..’

সোমাওঁ নোসোমাওঁকৈ সোমাই গ’লো ৰুমৰ ভিতৰলৈ৷ ডিম লাইটৰ পোহৰত দেখিলো বিচনাত চিৎ হৈ পৰি আছে প্ৰেমিক প্ৰবৰৰ, চকুত হাজাৰ অশ্ৰুৰ বণ্যা৷কি হ’ল নহ’ল বুজাৰ আগেয়ে তেখেতে আগুৱাই দিলে বগা কাগজ এখিলা৷ চকু ফুৰায়ে বুজিলো এইখনেই তেওঁৰ জীবনৰ important প্ৰেম-পত্ৰখন৷ দুই দশক আগৰ কথা৷ তথাপিও মনত আছে প্ৰেম-পত্ৰখনৰ এষাৰি কথা৷

‘প্ৰিয়া, মই যেনেকৈ শিয়াল নহওঁ তেনেকৈ তুমিওঁ নোহোৱা মিঠা আঙুৰ’!

উপহংসাৰ:
কেইটামান প্ৰশ্ন :

১) ৰাইজে বাৰু এই গল্পটোৰ বাহিৰে কেতিয়াবা শিয়ালে আঙুৰ খোৱাৰ কথা শুনিছেনে ?

২) শিয়ালটোৱে আঙুৰ টেঙা বুলি কৈছিল, তাৰ witness কোন ?

৩) শিয়ালে ভাল পাই নে টেঙা ?

৪) মই জনাত শিয়ালে জপিয়াই আঙুৰ খোৱাতকৈ,  জপিয়াই কুকুৰা (মুৰ্গী ) খাব চেষ্টা কৰিব৷

মানুহক নীতিশিক্ষা দিবলৈ  শিয়াল আৰু আঙুৰ যদি দৰকাৰ হয় মানুহত জীৱ শ্ৰেষ্ঠ বুলি কিয় কয় ?

অ’ আপুনি এতিয়ালৈকে শিয়ালটোৰ কাহিনীতো পঢ়ি আছে নেকি ?আমাৰো কাপোৰ-কাণি ক’লা হ’ল.......

...............................................................................................................................................

"Edin jongol’t tini bondhu aru eta pendukona’r ek beberibaang uposthapon…."

(ismey comedy hai, tragedy hai, dosti hai, dushmani hai, tita hai, keha hai, mitha hai, tenga hai, laru hai, pitha hai…..) 

collated by- Tridib R. Sarma

It all started with the upload of a photo, captioned “Sayonara 9th of June, 2011”

Ei Aakash Bor Bishaal.....

                ... uporoloi sautey mor dingi2'o bikhaal !!!!

logote beka hol mur kokal.....

                muthote enekua camera jaar nai, taar phuta kopaal! :P

hai hai, mor ei fantabuloustic photokhon loi etia moha poimaal....

                aru kou neki dui eta....nai nai besi nukuwai bhaal...!!:D:D

ei kita’i aru  jurey hesa maari dhora'r agotey moi polua'i bhaal... ;-)

                etiya dekhisu moha jonjaal.....

dekhisei nohoi, eikitai patisey mor sariofaley kenekua eikhon jaal....

                nokobo aaru, bor beya din-kaal

no worries...'cos 'kool' photography is the latest FB chaal!:D

                aaru ekhon upload kori diok, hoi jabo "double dhamaal"....

aaru ki likhu bhabute bhabute onto-kontho sukaal....

                oxford, hemkosh asey neki, saai lo eefaal-xifaal

xosai meli loisu eibar hemkosh,

                etiya xaaju mor sobdor dhaal-toruwaal....

morilu, rakhya naai eibar, lajot polabo lagibo moi loi naak'ot roomaal

                sesh paak nugusa hoise kothar, thik jen bikram-betaal.....

besi deri naai aru, etia'i udong hobo top-floor'r bhoraal

                bhoraal korilu sohoki, gutai aanilu barir sokolu aam-kothaal...

aajile samoru sir, etiya sui thokar he paal.....

                bhaal kothai koiso, ghumai thaak gey - noholey bokholiam tur saal....

kailey ratipuwa akou funda dia’r paal

                funda?? OK, greatest creative media - ei jagat-jora-jaal ....

                (maney assamese version of world-wide-web!!)

notun idea sinta korute korute bhorit sumal mamore dhora gojaal....

                ei thread tu xex nuhua-t porise...guteikhon logaise taal-phaal!!

maney kaaloru kaal biporit kaal...

                ...poita-bhaat pora-maas kata-samuserey khuwai bhaal

o' by the way....xumal xosai mamore dhora gojaal...tetanus injection lua bhaal! :-)

                hey hori, ei dutai mor pis nerai hol dekhun, laagil moha jonjaal

i surrender...i surrender..:D:D...aru nokoru golmaal!!

                dekhila...dekhilaaaa.... surrender korio logaley poimaal

                maney hol neki xobdo'r udong bhoraal

haai mur phoota kopal kio miss kori asu enehen huta (thread) edal!

                ley.... aru ek mohaan ulaal

mur obostha hoisilei "behaal"...:D.... tur obirbhab’r timing kintu bes "dhamaal"!!

                etia logua duijoniye taal-faal

kot humalu krisno petor nari dal dal

                nologaon eku taal phal somebody said khong name chandal

dui nachoni'r nachot etia sepeta hobo mor FB'r sutaal

                nachiboloi ki dholei bajise ne ase khamusia kokal

                ummmmm….. khamusia kokaal agotey sagey asil, soku muji bhabi luwai bhaal

hahi hahi soku-r paani musiboloi aanibo lagibo dekhisu moi ekhon roomaal !!!  

                toi aniso matro ekhon xoru roomal? moi loi loisu robha diya tirpal

oiii ro...ro... eneke nughuraabi toi toruwaal ! :D

                hahi hahi soku'r pani jabo’ley bonau moi panama canal

typing kori kori etia angulibur bhagibo, hom angulimal

                naarishaktiye etia ghurabo toruwaal - rokhya kora prabhu, bisari dia mok ekhon dhaal

bhali nase bhalo madana gopal (ed. ei2 kuney kee link’ot koley, moi ajio buji nepalu)

                ejoney guru-saran loi ahisey, etai mor polua'r paal

tenehole heads up - hiphale return of poruar prostab diyai bhal

                eh, kinu never-ending rel-gaari hol ei thread daal....

hobo diyok jikile apuni, logor joinu polal

                roakhya olop homoi holeu raiz nimat nital

ki koribi...surrender kori-u eribo para nai...:D..toi jihe bojaiso taal !

                ekhon taal okole nebaje, etia tinikhon hol ghor koli kal

seh, sunset behind cloud'r photo upload koriboloi ajio surjya nulaal

                by the way photo khon jhakass hoise kintu photographeror hatkhon bhal

enei dui nachoni, tatey haat'ot bhor-taal - hobo etia mor obostha behaal

                wordstock hekh hol, eku nepai khundiai asu oosoror sab door and wall

prai bhortiyei hol, khaandu neki aru eta khaal

                khandok khandok, kintu adha-khonda kori nemaribo pal

beleg eta pukhuri'r karoney puwali bhaity’e anim buli koisil ekhon (kor) kodaal

                bor bhal kotha pise tekhet nu kot lukal.

                Logor joni nathakile heitut kintu mur hobo ahukal

                khonti ekhon loi taai’o aag bari jua'r paal

bissaax koribo ne raiz-e ...:D.. ei thread tu-r logot sondo milabole goi mur moor tu-e bisari paisegoi federer aru nadal!!

bagh’r mahi’eke duroi'r pora saai asey soborey chaal

                nokore kuneu digdaari - kun ase mai ka lal

kodaal loi kun-e takkar dibo !!?? karbaar aase majaal ??

                eiphale ami tinmurti byosto hoi asu heiphale ki hoi ba ase kunubai rakhisene kheyal?

taarmaney hol neki ei2 thread'r karoney FB doofaal

                mati loi aahu neki xei aadha-pagol gutei gaal....

TONGai TONGai muur2 sobey koribo duphaal !

                ghorit katai katai rati barota bajil

                ketia hum aji olop pisot dekhim rati puwal...(to be contd.)
Contributors: Mrinmoy Boruah, Nilanjana Mahanta, Nirmali Das and many other

.......................................................................................................................................................

প্ৰেমেৰে সীঁয়া হৃদয়ৰ তিনিটা অনুভব তোমালৈ...

শ্ৰীমন্ত বৰদলৈ

           প্ৰথম - প্রেয়সী
মোৰ দিগন্ত প্রসাৰিত হাতে প্রেয়সীৰ প্রতিটো উশাহ নিশাহক স্পর্শ কৰিব খোজে
আকাশৰ বিশাল উদাৰতাও মোৰ প্রেয়সীৰ উদাৰতাত লজ্জিত হয়
প্রেয়সীৰ মেলি থকা সেমেকা চুলিটাৰিৰ পৰা সৰি পৰা প্রতিটোপাল পানীৰ টোপালে
মোৰ হাতত স্পর্শৰ চুমা আঁকি দিয়ে
তাই উন্মনা হয়…
তাই তৰাৰ দেশলৈ গৈ জুখি মাখি খুজি আনে তাইৰ
স্বপ্নৰ তৰালীৰে ভৰা এখন বিশাল আকাশ
তাই মোৰ হাতৰ স্পর্শত মেঘৰ কবিতা ৰচে…
মোৰ বুকুৰ গভীৰতাত তাইৰ আজিকালি নিজৰ ঠিকনা
তাই পৰিচয়বিহীন হয়
তাই আত্মহাৰা হয়
তাই পৃথিৱীৰ হয় প্রথম প্রেয়সী
অভিভূত হয় প্রেমিক পৃথিৱী
তাই লজ্জিত হয়
তাইৰ শুভ্র গালত জিলিকে ৰক্তিম পোহৰৰ খেলা
তাই কুছি-মুছি খাই হেৰায় যায় মোৰ হৃদয়ৰ প্রতিটো কোঠালিত
তাই মোৰ মাজৰ পৰা কাঢ়ি নিয়ে মোৰ সমস্ত সত্ত্বা
মইও তাইৰ দৰে পৰিচয়বিহীন হওঁ
মেলি দিওঁ দিগন্ত প্রসাৰিত মোৰ দুই হাত……



            দ্বিতীয় - তুমি হাঁহিলে
তুমি হাঁহিলে মই পাহৰি যাওঁ পৃথিৱী
অতীত-বর্ত্তমান-ভবিষ্যত ।
মোৰ বুকুত সৃষ্টি হয় প্রতিখন মহাসাগৰৰ প্রতিটো জোৱাৰৰ তীব্রতা।
জ্বালামুখীৰ উদ্গীৰণ হয় মোৰ অনুভবত,
সাহস গোটাওঁ সহ্য কৰিবলৈ তাৰ উত্তাপ।
মোৰ অস্ত্বিত্বত সৃষ্টি হয় বা-মাৰলি আৰু প্রবল ভূঁইকপ
উচন যায় মোৰ সকলো পৰিচয়-
মোৰ শৈশৱ
মোৰ যৌৱন
মোৰ বানপ্রস্হ।
তুমি হাঁহিলে মোৰ মনৰ ভৌগলিক সীমাবোৰ নিঃচিন্ন হয়
মই সার্বজনীন হৈ পৰোঁ।
মহাজাগতিক পৰিঘটনা ঘটে ব্রহ্মাণ্ডত
উল্কাপাট হয় মোৰ ভালপোৱাৰ পৃথিৱীত।
তোমাৰ হাঁহিৰ তীব্রতাৰে মই প্রেমৰ কবিতা লেখোঁ
কলমৰ চোক ভোদা হ’লে ধৰাই আনো কোনো আবেগৰ কমাৰশালত।
তোমাৰ অনুভূতিৰ উত্তাপত মন্থৰ হ’ব খোজা কলমে
গতিশীলতাৰ সাপোন দেখে
মই আত্মবিশ্লেষণেৰে লেখিব খোজোঁ মোৰ আত্মানুসন্ধান।

তৃতীয় - তুমি
সদ্যস্নাতা মোৰ প্র্ৰেয়সীৰ অবিন্যস্ত অবাধ্য চুলিটাৰিত পানীয়ে মুকুতা খেলে
তাইৰ দুখন গালত ভাঁহি উঠে পবিত্র শুভ্রতা
আৰু অলপ ৰঙচুৱা মদাৰৰ মিঠা আবেশ
তাইৰ কম্পিত ওঁঠৰ প্রতিটো প্রশাখাত কোনো বিহঙ্গৰ আলসুৱা প্রেম
তাইৰ দুচকুৰ পৰা চুৰি কৰি আনে অলপ কাজল ৰাতিপুৱাৰ এজাক পৰিভ্রমী চৰাইয়ে
মোৰ বাবে।
শতদিনৰ অপেক্ষাৰ শেষান্তত তাই মোৰ বাবে আকলুৱা হয়
তাইৰ দৃষ্টিত পৃথিৱীৰ সৃষ্টিতত্ব
মহিষিৰ ধ্যানৰ জগত আৰু কাব্যৰ “মা-নিষাদ”
কোনো ক্রৌ্ন্চ পক্ষীৰ কাকলি
আৰু নির্মল হৃদয়ৰ অযুত ঠিকনা
তুমি মোৰ দৃষ্টিৰ শকুন্তলা আৰু দ্যুষমন্ত মই
তোলপাৰ লাগে “অভিজ্ঞানম শকুন্তলম”
কালিদাসৰ কলমেৰে নিগৰে কবিতাৰ ফল্গুধাৰা
শুভ্রপুষ্পৰ মালা গুঁঠি তাই পখিলাৰ সপোন ৰচে
নৃত্যৰত বিহঙ্গৰ সঙ্গীতৰ তালে তালে সুন্দৰৰ আৰাধনা
লয়লাস ভঙ্গীমাৰে তাই হয় মোৰ সপোনৰ অপ্সৰা নতুবা মেনকা
ৠষিকুলৰ সংযমৰ প্রলয় ঘটে…মর্ত্যত আত্মাৰ ৰিপুদমনৰ আখৰা চলে
বতাহত ঢৌৱাই তোলে তাইৰ চাদৰৰ আগে মোৰ অনুভব আৰু প্রেম
কবিতাৰ সৰু সৰু টুকুৰা বতাহত ভাসমান হব খোজে
তাইৰ ভৰিত দুবৰিৰ নিয়ৰে চুমা খায়
তাই আপোনপাহৰা হয়…আকাশো সুখি হয়
আঁতৰি যায় ৰোগ ব্যাধি আৰু বার্ধক্য
সদ্যস্নাতা প্রেয়সীৰ সান্নিধ্যৰ বাবে প্রতিদিন ৰৈ থাকে মোৰ সৃষ্টি
প্রেয়সীৰ স্বপ্নৰ সংবেদনশীল কলম আৰু চিয়াঁহীৰ পৃথিৱী…

Srimanta Bordoloi - Mechanical:1998 batch

...............................................................................................................................................

"মদ খালে মই ৰিস্ক নলওঁ কেতিয়াওঁ"

দিগন্ত কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য

ঘৰত মদ খোৱাৰ সময়ত মই কেতিয়াও ৰিস্ক নলওঁ।
অ'ফিচৰ পৰা আহি দেখিলোঁ শ্ৰীমতী পাকঘৰত ব্যস্ত। আমাৰ ইয়াত ভাং পাবলৈ টান। শিৱৰাত্ৰি বুলি ধোঁৱাৰ নিচা নহ'লেওঁ ৰঙীণ পানীয়ৰ নিচাতেই ডুব এটা মাৰি লওঁ বুলি ভাবিলোঁ শংকৰৰ নাম লৈ। হাত-ভৰি ধুই মই গেষ্ট ৰুমত থকা আলমাৰিটোৰ পৰা বটলটো উলিয়ালো সংগোপনে। গনেশ বাবাই দেৱালৰ ফ'টো ফ্ৰেমৰ পৰা মোক চাই আছে। কিন্তু নাই, কোনো শব্দ হ'ব দিয়া নাই মই। কাৰন, মদ খোৱাৰ সময়ত মই কেতিয়াও ৰিস্ক নলওঁ।
পাকঘৰৰ ফ্ৰিজৰ কাষৰ ৰেকখনৰ পৰা গিলাচ এটা লৈ মনে মনে পেগ এটা খালোঁ। গিলাচটো ধুই-মেলি থলো ৰেকখনত। বটলটো আকৌ আলমাৰিৰ ভিতৰত ভৰাই থবলৈ নাপাহৰিলোঁ। দেখিলো গনেশ বাবাই এইবাৰ ফটো ফ্ৰেমৰ পৰা মোলৈ চাই মিচিকিয়া হাঁহি এটি মাৰিছে।
লাহেকৈ পাকঘৰলৈ গ'লোঁ। শ্ৰীমতীয়ে আলু কাঁটি আছে। কিন্তু মোৰ কাণ্ড-কাৰখানা ধৰিবকে পৰা নাই। কাৰন, মদ খোৱাৰ সময়ত মই কেতিয়াও ৰিস্ক নলওঁ।
'হেৰা, আমাৰ তলৰ মি: গুপ্তাৰ জীয়েকৰ বিয়াৰ কি হ'ল?'
'নাই, ভালকৈ নাজানো। কিন্তু বিয়াখন আকৌ ভাগিল কিজানি'।
মই আকৌ আহিলোঁ গেষ্ট ৰুমটোলৈ। আলমাৰিটো খোলোতে সামান্য শব্দ হ'ল, কিন্তু বটলটো উলিয়াওতে একো শব্দ হ'ব নিদিলোঁ। ফ্ৰিজৰ ভিতৰৰ পৰা গিলাচটো উলিয়াই পটাপট শেষ কৰিলো আৰু এটা পেগ। বটলটো ধুই ৰেকত আৰু গিলাচটো সাঁফৰ মাৰি আলমাৰিৰ ভিতৰত থৈ দিলোঁ নি:শব্দে। গনেশ বাবাই সজোঁৰে হাঁহিলে এইবাৰ। কিন্তু আন কোনোৱেই গম নাপালে, কাৰন, মদ খোৱাৰ সময়ত মই কেতিয়াও ৰিস্ক নলওঁ।
'হেৰা ইমান ভাল ছোৱালীজনীৰ বিয়াখন আকৌ কিয় ভাগিল হে?'
'ভাল? তাই দেখো একেবাৰে কুঁজীবুঢ়ী মন্থৰা টাইপ। ইমান মুখ চোকা ছোৱালী মই আৰু দেখা নাই'।

আকৌ আহিলো ৰুমলৈ। আলমাৰিৰ পৰা আলুটো উলিয়ালোঁ। কিন্তু আলমাৰিৰ স্থান দেখো অট'মেটিক সলনি হ'ল! বটলটো ৰেকৰ পৰা উলিয়াই আৰু এটা পেগ মাৰি দিলোঁ। 'হু হু হা: হা:' - গনেশ বাবাৰ অট্টহাস্যত ফ'টোফ্ৰেমটো কঁপি উঠিল। ৰেকখন ফ্ৰিজৰ ভিতৰত থৈ গনেশ বাবাৰ ফ'টো খন ভালকৈ ধুই আলমাৰিত ভৰাই থলো। শ্ৰীমতীয়ে কেৰাহীৰ গৰম তেলত বটলটো উঠাইছে। কিন্তু কোনেও গমকে নাপালে মই কি কৰিলো। কাৰন, মদ খোৱাৰ সময়ত মই কেতিয়াও ৰিস্ক নলওঁ।
'ছি:, তুমি মি: গুপ্তাক মন্থৰা বুঢ়ীৰ লগত ৰিজাইছা?? তেওঁ মোৰ লগত কিমান ভালকে মাত-বোল কৰে তুমি কি জানা?'
'কি বকি আছা? কামোৰ নিদিবা। ভগবানৰ কাৰনে খিচিৰি বনাই আঁছো '।
মই আলুৰ মাজৰপৰা বটলটো উলিয়াই আৰু এপেগ মাৰি দিলো। ৰেকখন ভালকৈ ধুই-মেলি ফ্ৰিজৰ ওপৰত ৰাখিলো। শ্ৰীমতীয়ে মিচিকিয়াই হাঁহিলে। গনেশ বাবাই শূঁৰডালত খন্টিখন বান্ধি লৈ আলু ভাজিয়েই আছে।
মই হাঁহি হাঁহি সুধিলোঁ শ্ৰীমতীক, 'মি: গুপ্তাই এই বয়সত মন্থৰাৰ দৰে বুঢ়ী এজনীক বিয়া কিয় কৰাবলৈ ওলাইছে কিয় হে?' মি: গুপ্তাক দৰা সাজত কল্পনা কৰি মোৰ পেটৰ নাড়ী ডাল ডাল হ'ল।
'শিৱৰাত্ৰি বুলি তুমি কৰবাত ভাং খাই অহা নাইতো? মুখত অলপ পানী মাৰি আহা, নহ'লে ময়েই মাৰি দিম'।
মই আকৌ পাকঘৰত সোমালো। বহি ল'লো ৰেকখনৰ ওপৰত। গেচ ষ্টোভটোও ৰেকৰ ওপৰতে আছিল। গেষ্টৰুমৰ পৰা বটল খোলাৰ শব্দ এটা আহিল। ভুমুকিয়াই দেখিলোঁ শ্ৰীমতীয়ে পেগ এটা শেষ কৰিছে - 'অ'ন দা ৰ'কচ্'। কিন্তু কোনো এজনী মন্থৰাই গমকে নাপালে মই কি কৰি আছিলো ইমান দেৰি, কাৰন মদ খোৱাৰ সময়ত মি: গুপ্তাৰ জীয়েকে কেতিয়াও ৰিস্ক নলয়।
মি: গুপ্তাই এতিয়াও আলু ভাজিয়েই আছে। গনেশ বাবাই ফ্ৰিজটো ধুই আলমাৰিৰ ভিতৰত সোমাবলৈ চেষ্টা কৰিছে। ফ'টো ফ্ৰেমৰ ভিতৰৰ পৰা মই শ্ৰীমতীক চাই বাগৰি বাগৰি হাঁহিছো। কিন্তু কোনেওঁ গম নাপালে মই কি খালোঁ, কাৰন ...হিক্.....মদ খোৱাৰ সময়ত মই.....হিক্.. কিবা এটা নলওঁ... কি নলওঁ? কি আছিল য়াৰ??...হিক্......!! 

(বহুদিন আগতে এনেকুৱা কৌতুক এটা শুনিছিলোঁ। এই লেখাটো তাৰ আলমলৈ লিখা হৈছে।)

.................................................................................................................................

 কণমানি প্ৰাপ্তিৰ তুলিকাত এইচি

...............................................................................................................................................

Photo by- Moharnab Saikia

...............................................................................................................................................

পৰিকল্পনা আৰু সম্পাদনা: দিগন্ত কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য

ব্যৱস্থাপনা: প্ৰতিভূ দত্ত

উপদেষ্টা: সমূহ এইচিয়ান